دوره جومون: تفاوت میان نسخهها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
|||
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
دوره جومون از 14 هزار سال قبل شروع و تا قرن دهم قبل از میلاد ادامه داشت. جومون مرکب از دو کانجی جو یا ناوا (縄/Nawa/Jō) و مون (文/Mon) به معنی نقش و نگار است و اشاره به سفالینههایی دارد که روی آن نقش و نگارهایی ریسمان مانند است. ظروف سفالین که نشانه تمدن مردم اولیه [[ژاپن]] است بیش از 10 هزار سال پیش از میلاد در ژاپن ساخته شد. هنر و ظرافتی را که در ساخت این سفالها به کار رفته است، ممتاز شناختهاند. سفالگری این دوره «جوءمون» -نقش طنابی- نامیده میشود و فرهنگ این دوره را نیز به همین نام میشناسند <ref>( | [[پرونده:دوره جومون.jpg|بندانگشتی|دوره جومون]] | ||
[[دوره جومون]] از 14 هزار سال قبل شروع و تا قرن دهم قبل از میلاد ادامه داشت. جومون مرکب از دو کانجی جو یا ناوا (縄/Nawa/Jō) و مون (文/Mon) به معنی نقش و نگار است و اشاره به سفالینههایی دارد که روی آن نقش و نگارهایی ریسمان مانند است. ظروف سفالین که نشانه تمدن مردم اولیه [[ژاپن]] است بیش از 10 هزار سال پیش از میلاد در ژاپن ساخته شد. [[هنر ژاپن|هنر]] و ظرافتی را که در ساخت این سفالها به کار رفته است، ممتاز شناختهاند. سفالگری این دوره «جوءمون» -نقش طنابی- نامیده میشود و فرهنگ این دوره را نیز به همین نام میشناسند<ref>رجبزاده،هاشم.(1365). تاریخ [[ژاپن]] ازآغاز تا معاصر. تهران: ناشر مؤلف، ص. 15</ref>. مردم جومون از جنگ افزار سنگی بهره میگرفتند و در گودالهایی میزیستند که نوع خاصی از آن در [[چین]] کهن نیز بوده است. آنها کشاورزی نمیکردند و از ریشه گیاهان و غلات و شکارهای موجود در جنگلها و ماهیهای صدفدار در حاشیه دریا تغذیه میکردند<ref>Shoda, S. (2007). A Comment on the Yayoi Period Dating Controversy. Bulletin of the Society for East Asian Archacology. East Asian Archaclology. Vol 1. PP: 1-7</ref>. | |||
[[پرونده:ظرفی از دوره جومون.jpg|بندانگشتی|ظرفی از دوره جومون]] | |||
احتمالا كهنترین سفالینههای [[ژاپن]] از غارهای محل سکونت انسان کهن به دست آمده و از آن شمار است سفالهای غارهای هونشو مرکزی شیکوکو و کیوشو . این سفالینههای ژاپنی شامل بقایای پراکنده و کوچک ظروف سفالی ته گرد ساخته شده از تکههای عمل آمده و به هم فشرده گل رس و کهنترین نمونههای آن دارای نقش فرو رفته خطوط موازی ناشی از اثر ناخن دست و نمونه کهن سفال راه راه است. سفال دوره پیش از جومون غالباً از غارها و جانپناههای صخرهای دور از ساحل و سفال جومون بیشتر از کرانه رودها، تلوارههای پوسته صدفها و صدفماهی و مواد مصرفی و اقامتگاه های ساحلی در فضای باز یافت شده است. | |||
زمان سنجی با رادیو کربن از بقایای نباتات سوخته یافته شده در کف خانهای در اوئهنوهارا(上野原/Uenohara) واقع در استان کوماموتو به تاریخی حدود ۱۴۰۰ قبل از میلاد باز میگردد. این بقایا شامل اندکی دانههای جو، برنج هفتبند، لوبیا قرمز وحشی، بلوط و شاخههای خیزران یعنی بنیاد معیشت طی دوره چهارم جومون است. انسانهای دوران جومون مردگان خود را دفن میکردند و این کار با سادگی انجام میشد و گاه بر قبور مردگان سنگی عمودی به یادگار نهاده میشد. علاوه بر نقش برجسته سر انسان نقش خدایی انسان رخ نیز روی لبه و دسته برخی از سفالینههای جومون دیده میشود. از جمله زیورهای رایج در این دوره نماد جادویی دندان و پنجه سوراخ شده حیوانات است که الگوی بعدی جوا[[هرات]] و گردن آویزهای خمیده سلطنتی ماگا[[تاما]](勾玉/Magatama) =کج مهره- شد. گفتنی است که در جلوههای فرهنگ جومون نشانهای از سلسله مراتب اجتماعی یا حتی اختلافات اجتماعی دیده نشده است <ref>( کلارک،1379 :9-434)</ref>، چیزی که ظهور آن نشان ورود به [[تاریخ دوره باستان ژاپن|دوران باستان]] است<ref>پالیزدار، فرهاد(1402). "[[تاریخ ژاپن]]". در پالیزدار، فرهاد، ذاکری، قدرت اله. جامعه و فرهنگ [[ژاپن]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]،ص 36-65. </ref>. | |||
= نیز نگاه کنید به = | |||
* [[تاریخ ژاپن]] | |||
* [[دوران ماقبل تاریخ ژاپن]] | |||
* [[تاریخ دوره باستان ژاپن]] | |||
== کتابشناسی == |
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۰۲:۳۰
دوره جومون از 14 هزار سال قبل شروع و تا قرن دهم قبل از میلاد ادامه داشت. جومون مرکب از دو کانجی جو یا ناوا (縄/Nawa/Jō) و مون (文/Mon) به معنی نقش و نگار است و اشاره به سفالینههایی دارد که روی آن نقش و نگارهایی ریسمان مانند است. ظروف سفالین که نشانه تمدن مردم اولیه ژاپن است بیش از 10 هزار سال پیش از میلاد در ژاپن ساخته شد. هنر و ظرافتی را که در ساخت این سفالها به کار رفته است، ممتاز شناختهاند. سفالگری این دوره «جوءمون» -نقش طنابی- نامیده میشود و فرهنگ این دوره را نیز به همین نام میشناسند[۱]. مردم جومون از جنگ افزار سنگی بهره میگرفتند و در گودالهایی میزیستند که نوع خاصی از آن در چین کهن نیز بوده است. آنها کشاورزی نمیکردند و از ریشه گیاهان و غلات و شکارهای موجود در جنگلها و ماهیهای صدفدار در حاشیه دریا تغذیه میکردند[۲].
احتمالا كهنترین سفالینههای ژاپن از غارهای محل سکونت انسان کهن به دست آمده و از آن شمار است سفالهای غارهای هونشو مرکزی شیکوکو و کیوشو . این سفالینههای ژاپنی شامل بقایای پراکنده و کوچک ظروف سفالی ته گرد ساخته شده از تکههای عمل آمده و به هم فشرده گل رس و کهنترین نمونههای آن دارای نقش فرو رفته خطوط موازی ناشی از اثر ناخن دست و نمونه کهن سفال راه راه است. سفال دوره پیش از جومون غالباً از غارها و جانپناههای صخرهای دور از ساحل و سفال جومون بیشتر از کرانه رودها، تلوارههای پوسته صدفها و صدفماهی و مواد مصرفی و اقامتگاه های ساحلی در فضای باز یافت شده است.
زمان سنجی با رادیو کربن از بقایای نباتات سوخته یافته شده در کف خانهای در اوئهنوهارا(上野原/Uenohara) واقع در استان کوماموتو به تاریخی حدود ۱۴۰۰ قبل از میلاد باز میگردد. این بقایا شامل اندکی دانههای جو، برنج هفتبند، لوبیا قرمز وحشی، بلوط و شاخههای خیزران یعنی بنیاد معیشت طی دوره چهارم جومون است. انسانهای دوران جومون مردگان خود را دفن میکردند و این کار با سادگی انجام میشد و گاه بر قبور مردگان سنگی عمودی به یادگار نهاده میشد. علاوه بر نقش برجسته سر انسان نقش خدایی انسان رخ نیز روی لبه و دسته برخی از سفالینههای جومون دیده میشود. از جمله زیورهای رایج در این دوره نماد جادویی دندان و پنجه سوراخ شده حیوانات است که الگوی بعدی جواهرات و گردن آویزهای خمیده سلطنتی ماگاتاما(勾玉/Magatama) =کج مهره- شد. گفتنی است که در جلوههای فرهنگ جومون نشانهای از سلسله مراتب اجتماعی یا حتی اختلافات اجتماعی دیده نشده است [۳]، چیزی که ظهور آن نشان ورود به دوران باستان است[۴].
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ رجبزاده،هاشم.(1365). تاریخ ژاپن ازآغاز تا معاصر. تهران: ناشر مؤلف، ص. 15
- ↑ Shoda, S. (2007). A Comment on the Yayoi Period Dating Controversy. Bulletin of the Society for East Asian Archacology. East Asian Archaclology. Vol 1. PP: 1-7
- ↑ ( کلارک،1379 :9-434)
- ↑ پالیزدار، فرهاد(1402). "تاریخ ژاپن". در پالیزدار، فرهاد، ذاکری، قدرت اله. جامعه و فرهنگ ژاپن. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،ص 36-65.