لباس‌های سنتی کوبا: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
===='''[[لباس‌های سنتی کوبا|لباس‌های سنتی]]'''====
[[پرونده:Guayabera.jpg|جایگزین=Guayabera|بندانگشتی|Guayabera]]از آنجا که فرهنگ [[کوبا]] تاثیر گرفته از فرهنگ اسپانیایی و آفریقایی است، در نتیجه لباس‌های آن نیز متاثر از لباس‌های این کشورها است، اما گذشته از این‌ها [[کوبا]] خود دارای لباس‌های سنتی اصیل نیز می‌باشد که عبارت‌اند از: گوآیابرا (Guayabera) ، لباس خاص مردان کوبایی است، اگرچه میان مردم پاناما، مکزیک، فیلیپین و [[کوبا]] اختلاف نظر وجود دارد مبنی بر این که گوآیابرا لباس سنتی آن‌ها می‌باشد. البته در شهر سانتی اسپیریتوس نشانه‌هایی از تمامی اطلاعات مربوط به ابداع این لباس، از جمله تاریخ، مکان و نام خالق آن وجود دارد.
[[پرونده:Guayabera.jpg|جایگزین=Guayabera|بندانگشتی|Guayabera]]از آنجا که فرهنگ [[کوبا]] تاثیر گرفته از فرهنگ اسپانیایی و آفریقایی است، در نتیجه لباس‌های آن نیز متاثر از لباس‌های این کشورها است، اما گذشته از این‌ها [[کوبا]] خود دارای لباس‌های سنتی اصیل نیز می‌باشد که عبارت‌اند از: گوآیابرا (Guayabera) ، لباس خاص مردان کوبایی است، اگرچه میان مردم پاناما، مکزیک، فیلیپین و [[کوبا]] اختلاف نظر وجود دارد مبنی بر این که گوآیابرا لباس سنتی آن‌ها می‌باشد. البته در شهر سانتی اسپیریتوس نشانه‌هایی از تمامی اطلاعات مربوط به ابداع این لباس، از جمله تاریخ، مکان و نام خالق آن وجود دارد. طبق اطلاعات موجود، در سال ۱۷۰۹ شخصی به‌نام خوسه لیو پرز رودریگز از شهر گرانادا به این سرزمین رسید و نیاز به پیراهن راحتی داشت تا بتواند سیگار برک [[کوبا]] را نیز با خود همه جا داشته باشد. به همین دلیل از همسرش خواست تا پیراهنی‌گشاد و خنک با جیب های بزرگی تهیه نماید که همان پیراهن گوآیابرای کوبایی می‌باشد.<ref>حق‌روستا، مریم. (1397). جامعه و فرهنگ کوبا. تهران:موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتت بین المللی الهدی، ص251.</ref>


== نیز نگاه کنید ==
طبق اطلاعات موجود، در سال ۱۷۰۹ شخصی به‌نام خوسه لیو پرز رودریگز از شهر گرانادا به این سرزمین رسید و نیاز به پیراهن راحتی داشت تا بتواند سیگار برک [[کوبا]] را نیز با خود همه جا داشته باشد. به همین دلیل از همسرش خواست تا پیراهنی‌گشاد و خنک با جیب های بزرگی تهیه نماید که همان پیراهن گوآیابرای کوبایی می‌باشد.<ref>حق‌روستا، مریم (1397). جامعه و فرهنگ [[کوبا]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص251.</ref>


* [[فرهنگ عمومی کوبا]]
== نیز نگاه کنید به ==
* [[آداب و رسوم کوبا]]
[[لباس‌های سنتی ژاپن]]؛ [[پوشاک سنتی کانادا]]؛ [[لباس‌های سنتی تونس]]؛ [[لباس سنتی در افغانستان]]؛ [[لباس و زیور آلات قوم «بای»|لباس و زیور آلات قوم بای چین]]؛ [[لباس های سنتی در فرانسه]]؛ [[لباس های سنتی در مالی]]؛ [[لباس های سنتی در ساحل عاج]]؛ [[لباس ملی و سنتی مردم تایلند]]؛ [[لباس‌های سنتی اسپانیا]]؛ [[لباس های سنتی در اردن]]؛ [[لباس سنتی مردم اتیوپی]]؛ [[لباس های سنتی سیرالئون]]؛ [[لباس های سنتی در قطر]]؛ [[لباس های سنتی در زیمبابوه]]


== کتابشناختی ==
== کتابشناسی ==

نسخهٔ ‏۱۶ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۱۹

Guayabera
Guayabera

از آنجا که فرهنگ کوبا تاثیر گرفته از فرهنگ اسپانیایی و آفریقایی است، در نتیجه لباس‌های آن نیز متاثر از لباس‌های این کشورها است، اما گذشته از این‌ها کوبا خود دارای لباس‌های سنتی اصیل نیز می‌باشد که عبارت‌اند از: گوآیابرا (Guayabera) ، لباس خاص مردان کوبایی است، اگرچه میان مردم پاناما، مکزیک، فیلیپین و کوبا اختلاف نظر وجود دارد مبنی بر این که گوآیابرا لباس سنتی آن‌ها می‌باشد. البته در شهر سانتی اسپیریتوس نشانه‌هایی از تمامی اطلاعات مربوط به ابداع این لباس، از جمله تاریخ، مکان و نام خالق آن وجود دارد.

طبق اطلاعات موجود، در سال ۱۷۰۹ شخصی به‌نام خوسه لیو پرز رودریگز از شهر گرانادا به این سرزمین رسید و نیاز به پیراهن راحتی داشت تا بتواند سیگار برک کوبا را نیز با خود همه جا داشته باشد. به همین دلیل از همسرش خواست تا پیراهنی‌گشاد و خنک با جیب های بزرگی تهیه نماید که همان پیراهن گوآیابرای کوبایی می‌باشد.[۱]

نیز نگاه کنید به

لباس‌های سنتی ژاپن؛ پوشاک سنتی کانادا؛ لباس‌های سنتی تونس؛ لباس سنتی در افغانستان؛ لباس و زیور آلات قوم بای چین؛ لباس های سنتی در فرانسه؛ لباس های سنتی در مالی؛ لباس های سنتی در ساحل عاج؛ لباس ملی و سنتی مردم تایلند؛ لباس‌های سنتی اسپانیا؛ لباس های سنتی در اردن؛ لباس سنتی مردم اتیوپی؛ لباس های سنتی سیرالئون؛ لباس های سنتی در قطر؛ لباس های سنتی در زیمبابوه

کتابشناسی

  1. حق‌روستا، مریم (1397). جامعه و فرهنگ کوبا. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص251.