نمایش مبدأ برای هنر معماری در چین

به دلیل زیر، اجازهٔ ویرایش این صفحه ندارید:
عملی که درخواست کرده‌اید منحصر به کاربران این گروه است: کاربران.
می‌توانید مبدأ این صفحه را ببینید و رونوشت بردارید:

معماری منحصر به فرد [[چین]]، بخش مهمی از فرهنگ و تمدن درخشان مردم این سرزمین است که همراه با معماری غربی و اسلامی، سه سبک بزرگ معماری دنیا را تشکیل می‌دهد. معماری [[چین]] تنها سبک معماری در جهان است که ترکیب بندی و ساختار اصلی آن چوبی است و بیانگر باور عمیق و پایبندی به ارزش‌های اخلاقی و دیدگاه‌های زیبائی‌شناسانه چینی‌ها نسبت به طبیعت است. از خصوصیات عمده‌ی هنر معماری [[چین]]، پایبندی به سنت‌های عمیق فرهنگی است که در سه مورد زیر خلاصه می‌شود: 

اول؛ به دلیل حاکمیت ایده‌ی طبقاتی و تقدم قدرت و جایگاه امپراتوری بر هر چیز و هر شخص در جامعه، دستاوردها و موفقیت‌های حاصله نیز در [[معماری بنای قصرها و کاخ ها در چین|معماری و طراحی و ساخت قصرها]] و شهرها بیشتر مشاهده می‌شود.

دوم؛ به زیبایی قرینه‌سازی در معماری بنا توجه خاصی شده است. لذا ترکیب‌بندی اغلب معماری‌ها به شکلی است که خانه‌ها و حیاط‌ها در دو طرف قرینه‌ی یکدیگر ساخته شده‌اند.

سوم؛ هماهنگ بودن بنا با طبیعت بی‌نهایت مورد توجه قرار گرفته است.

در طول تاریخ، به خصوصیات هنری و سبک و شیوه‌ی ساخت و طراحی و معماری به مبادلات با خارج اهمیت زیادی داده شده است، و این مساله بر [[معماری در ژاپن|معماری ژاپن]]، کره، ویتنام و مغولستان نیز تأثیر زیادی گذاشته است.

به طور کلی، سبک و هنر معماری چینی را می‌توان به چند بخش از جمله [[معماری بنای قصرها و کاخ ها در چین|معماری باشکوه و عظیم قصرها و کاخ‌ها]]؛ [[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|معماری معابد و بناهای مذهبی]]؛ [[معماری باغ ها در چین|طراحی و معماری زیبای باغ‌ها]]؛ [[معماری آرامگاه های سلطنتی در چین|معماری مقبره‌های عظیم امپراتوران]]؛ و [[معماری خانه های مسکونی در چین|معماری خانه‌های مسکونی افراد]] تقسیم کرد که هر کدام دارای ویژگی‌های خاص خود می‌باشند. معرفی هر یک از این معماری‌ها به‌صورت مختصر در پی می‌آید.

=== [[معماری بنای قصرها و کاخ ها در چین|معماری بنای قصرها و کاخ‌ها]] ===
ساختمان قصرها و کاخ‌ها یا به عبارت دیگر ساختمان‌های دربار، بناهای عظیم و پرابهت و شکوهمندی هستند که امپراتوران به‌منظور استحکام سلطه‌ی خود، کسب افتخار و اعتبار و قدرت سلطنتی، و برآورده‌ساختن نیازهای زندگی مادی و معنوی خود بنا کرده‌اند. این گونه ساختمان‌های درباری، معمولا باشکوه، پرابهت، مجلل و توسط برجسته‌ترین معماران هر عصر و با استفاده از بهترین مواد ساختمانی در بهترین مکان‌ها و با در نظر گرفتن مسائل امنیتی، دفاعی، آب و هوایی و دسترسی به مناطق مختلف کشوری ساخته شده‌اند. 

از دوران حاکمیت نخستین امپراتوران [[چین]]، قصرها محل اقامت و زندگی امپراتور و خاندان و وابستگان درباری بوده و محل رتق و فتق امور دولتی بوده که با گسترش مناطق تحت حاکمیت هر امپراتور، بر وسعت و تعدد ساختمان‌های قصرها و کاخ‌ها افزوده می‌شد.

خصوصیات مشخص این گونه بناها، داشتن سقف‌های بسیار بلند با بام‌های شیروانی پوشیده از آجرها، و سفال‌ها و کاشی‌های زرد رنگ، و هم‌چنین نقاشی‌های وسیع و زیبا، حکاکی‌های آجری، سنگی و چوبی ظریف و زیبا، زیرسازی مستحکم، پارتیشن‌ها، و ستون‌های بلند از سنگ مرمر و بناهای متنوع و رنگارنگ در حاشیه‌ی آن، دروازه‌های متعدد و استحکامات دفاعی قوی است.

کاخ «تای‌خِه» در [[شهر ممنوعه پکن|شهر ممنوعه‌ی پکن]]، و سایر قصرهای موجود در این شهر مانند قصر تابستانی، نمونه‌ی بارزی از معماری قصرهای چینی به‌شمار می‌روند. این قصرها معمولا به دو بخش: بخش محل برگزاری آیین‌ها و مراسم تشریفاتی سیاسی و اداری و بخش اندرونی، برای سکونت امپراتور و همسران و ندیمه‌های دربار تقسیم می‌شوند. در پشت این قصرها منطقه‌ای نیز به باغ‌ها و تفرج‌گاه‌های امپراتور و ملکه‌ها اختصاص می‌یابد.

اغلب این گونه کاخ‌های باستانی، به دلیل تغییر سلسله‌ها و وقوع جنگ‌ها و شورش‌ها، و آتش‌سوزی‌ها نابود شده و از بین رفته‌اند. در حال حاضر تنها [[شهر ممنوعه پکن|شهر ممنوعه در پکن]]، و قصرهای باستانی «شِن یانگ» و خرابه‌های قصرهای [[سلسله ی خن|سلسله‌های «خَن»]] و [[سلسله تانگ|«تانگ»]] در شهر «شی‌آن» از این معماری‌های پرشکوه باقی‌مانده‌اند.

===[[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|معماری معابد و اماکن مذهبی]] ===
[[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|معماری ساختمان‌های معابد باستانی بودایی]] در [[چین]]، یکی از سبک‌های معماری برجسته در این کشور است که از سبک معماری معابد هندی ریشه گرفته است. این نوع از معماری، در عصر سلسله‌ی امپراتوری «وِی‌شمالی» به اوج شکوفایی و پیشرفت خود در فرهنگ جامعه‌ی فئودالی [[چین]] دست یافته و دارای ارزش تاریخی و هنری به‌سزایی است. [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین|معماران دوران باستان چین]]، در معماری خود از اندیشه‌ی عمیق کیهان‌شناسی توأم با فلسفه‌ی یین و یانگ پیروی می‌کردند. لذا، بنای معابد معمولا دارای ساختمان‌های چهارگوش مسطح با در نظر گرفتن خط فرضی محوری از جنوب به شمال و با رعایت جدی تقارن و هماهنگی جزء و کل و ترکیبی از بنا و باغ است.

تلفیق این دو هنر [[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|معماری در معابد]] باعث شده است که معابد چین دارای محیطی با شکوه و آرام و سرشار از سلیقه و علاقه به طبیعت و محیطی روحانی باشند.

در ترکیب معماری معابد باستانی، معمولا دروازه‌ی اصلی در مرکز ورودی ساختمان قرار دارد و برج‌های زنگوله و طبل در دو طرف چپ و راست راهرو اصلی واقع است و کاخی که روبروی و در وسط واقع شده، کاخ «تیَن‌وان‌دیَن» یعنی کاخ پادشاه آسمانی است. در دو طرف چپ و راست ساختمان و در کنار دیوار 4مجسمه‌ی عظیم الجثه به‌شکل پهلوانان تنومند محافظ دیده می‌شوند که نام چینی آن‌ها «جین‌گان» است. پشت این کاخ، به ترتیب کاخ «ساکیامونی» و بنای محل نگهداری کتاب‌ها  و آثار و اشیای مقدس به چشم می‌خورد و اتاق آموزشی و استراحی راهبان در دوطرف راهروی اصلی قرار دارد.

معبد «بِی‌ما» (اسب سفید) در شهر لویانگ، که نخستین معبد ساخته شده در عصر [[سلسله ی خن|سلسله‌ی «خَن»]](← [[سلسله هان]]) است، و کاخ معبد «پوتالا» در شهر لهاسا در مرکز تبت، از نمونه‌های بارز [[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|معماری معابد در چین]] به‌شمار می‌روند.

===[[معماری باغ ها در چین|طراحی و معماری باغ‌ها]]===
[[معماری باغ ها در چین|معماری باغ‌سازی در چین]]، از تاریخ دیرینه‌ای برخوردار بوده و قدیمی‌ترین باغ درباری 3000 سال پیش و در [[سلسله جو|عصر سلسله‌ی «جو»]] احداث شده است. باغ‌سازی شهری در [[چین]]، که در تاریخ معماری باغ از شهرت و تنوع فراوانی برخوردار است را می‌توان در سه طبقه دسته‌بندی کرد: باغ‌های متعلق به دربار، باغستان‌های عظیم خانوادگی و باغ‌های ظریف خصوصی. در [[معماری باغ ها در چین|معماری این بناهای باغی]]، زیبایی‌های مصنوعی با زیبایی‌های طبیعی تلفیق شده و در ترکیب آن‌ها از کوه‌ها، برکه‌ها و دریاچه‌ها، صخره‌ها، آب‌نماها، گل‌ها و سبزه‌ها، حیاط‌ها و میدان‌ها دالان‌ها و پل‌ها و تابلوها و [[هنر نقاشی در چین|نقاشی‌ها]]، به گونه‌ای دقیق و ماهرانه استفاده شده است که به هر بیننده احساس تخیلی عمیق و گوناگون و فراوان می‌بخشد. در این محیط‌ها، اندیشه‌های اجتماعی [[کنفوسیوس و اندیشه های او|کنفوسیوس]] در مورد عملگرایی، مسئولیت‌شناسی، و بها دادن به ارزش‌های اخلاقی و مرام سیاسی؛ نظریه‌ی دائوئیسم در خصوص ایجاد محیطی بهشت‌گونه که انسان نسبت به شهرت و ثروت بی‌تفاوت و به تحمل رنج برای تهذیب نفس و کسب معنویت و اخلاق مبادرت می‌ورزد؛ با ایجاد محیطی مینیاتوری از طبیعت و تمایل صاحب باغ، در کنار هم قرار می‌گیرد. تفاوت میان باغ‌های چینی و غربی در این‌ است‌که، باغ‌های غربی عمدتا از ساختمان‌ها تشکیل شده و در ساخت آن از اصول هندسی و ریاضی استفاده شده است، اما در باغ‌های چینی مناظر طبیعی و احساسات بینندگان محور کار قرار گرفته و بیشتر به یگانگی انسان و طبیعت توجه شده است.

پارک‌ها و باغ‌های «سوجو» با قدمتی بیش از 2000 سال، که در سال 1997 در [[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی|«فهرست میراث فرهنگی جهان»]] به ثبت رسید، نماد کاملی از ویژگی‌های هنری [[معماری باغ ها در چین|معماری باغ‌های چین]] به‌شمار می‌روند.

===[[معماری آرامگاه های سلطنتی در چین|معماری آرامگاه‌های سلطنتی]]===
[[معماری آرامگاه های سلطنتی در چین|ساختمان آرامگاه‌های سلطنتی چین]] یکی از عظیم‌ترین، باشکوه‌ترین و عالی‌ترین نمونه از معماری مجموعه‌های ساختمانی است که با استفاده از شرایط طبیعی و جغرافیائی و در دامنه و یا روی کوه‌ها و یا دشت‌ها احداث شده است. ترکیب عمومی این مقبره‌ها احاطه شدن قبرستان توسط دیوار، داشتن چهار دروازه در چهار جهت، و قرار داشتن برج‌های دیده‌بانی در چهار گوشه‌ی مجموعه ساختمان، وجود راهرویی در جلوی قبرستان، و کاشتن درختان کاج و سرو سرسبز و سر به فلک کشیده در سرتاسر محوطه‌ی آرامگاه است که محیطی آکنده از سکوت و آرامش را ایجاد کرده است.

نمونه‌ی بارز این گونه [[معماری آرامگاه های سلطنتی در چین|معماری مجموعه‌ی ساختمانی]]، آرامگاه مشهور «چین شی‌خوانگ»، نخستین امپراتور [[چین]] واقع در دامنه‌ی شمالی کوه «لی‌شان» در شهر «شی‌آن» در استان «شن‌سی» با بیش از 2000 سال قدمت است که [[مجسمه های سفالین برای تزیین پشت بام ها در چین|پیکره‌ها و مجسمه‌های سفالی جنگ‌جویان]] و اسب‌ها و ارابه‌های دفن شده همراه امپراتور، نهایت ابهت و عظمت و شکوه و جلال هنری را با استادی و مهارت کامل نشان می‌دهد. این مجموعه‌ی آرامگاهی هشتمین عجایب دنیا لقب گرفته است. هم‌چنین، مجموعه آرامگاه‌های امپراتوران [[سلسله مینگ|سلسله‌های «مینگ»]] و [[سلسله چینگ|«چینگ»]] در حومه‌ی [[پکن]]، معروف به 13 مقبره‌ی امپراتوری، با معماری دقیق و ظریف و خاص خود نیز متمرکز‌ترین و کامل‌ترین مجتمع آرامگاهی موجود در [[چین]] به شمار می‌آیند.

===[[معماری خانه های مسکونی در چین|معماری خانه‌های مسکونی]]===
[[معماری خانه های مسکونی در چین|بناهای مسکونی]] که اساسی ترین نوع ساختمانی محسوب می شوند، به لحاظ زمان پیدایش زودتر از سایر ساختمان‌ها و از نظر پراکندگی گسترده ترین و از لحاظ تعداد بیشترین ساختمان‌ها را شامل ‌می شوند. با در نظر گرفتن تفاوت و تنوع [[جغرافیای طبیعی در چین|شرایط طبیعی]] و [[جغرافیایی جمعیتی در چین|انسانی]] در نواحی مختلف [[چین]]، [[معماری خانه های مسکونی در چین|معماری خانه‌های مسکونی]] از تنوع و گوناگونی بیشتری برخوردارند که برخی از آنها اشاره می شود. 

===[[خانه های سبک سی خه یوان در چین|خانه‌های سبک سی خِه یوان]]===
[[معماری خانه های مسکونی در چین|معماری سکونتگاه‌های سنتی]] در بیشتر نواحی محل سکونت نژاد«خَن» را خانه‌های منظمی تشکیل می دهد که با [[خانه های سبک سی خه یوان در چین|سبک«سی خِه یوان»]] یعنی ساختمانی که چهار طرف آن با اتاق های مختلف احاطه شده و حیاط در وسط قرار دارد. [[خانه های سبک سی خه یوان در چین|«سی خِه یوان»]] معمولا به دو بخش تقسیم می شود، قسمت جلو و بخش عقب ساختمان. اتاق میانی محل انجام تشریفات خانوادگی و پذیرائی از میهمانان است و اتاق‌های اطراف رو به حیاط بوده و به وسیله‌ی راهرو به یکدیگر متصل می شوند. این سبک از معماری، ترجمانی از ایده‌ی پدرسالاری باستانی در [[نهاد خانواده در چین|نظام خانوادگی چین]] است، با حیاطی پهن و وسیع و چهار گوش، و محیطی آرام و صمیمی با گل ها و درختان زیبا و منظم، که فضای زندگی بسیار ایده‌آلی را به‌وجود می‌آورد. 

===[[معماری سبک تولودر چین|معماری سبک «تولو»]]===
در قسمتی از جنوب [[چین]]، [[معماری خانه های مسکونی در چین|خانه‌های مسکونی]] بیشتر از ساختمان‌های چند طبقه تشکیل می شود که به آنها «تولو (Toluo) گفته می شود.

[[معماری سبک تولودر چین|سبک معماری تولو]]، از مجموعه ساختمانی چند طبقه‌ی دایره‌ای تشکیل می شود که محور آن حیاط کوچک بیضی و یا دایره شکل است. این مجموعه دارای اتاق‌های متعددی است که برحسب نیاز و تعداد خانواده‌ها در اختیار آنها قرار می گیرد.

معمولا طبقه‌ی اول برای نگهداری حیوانات و انباری مورد استفاده قرار می گیرد و طبقات بالتر مسکونی هستند. این شکل از معماری اصولا برای دفاع آسان از ساکنان در برابر حملات خارجی ساخته شده و دارای دیواری ضخیم و محکم و یک یا درب ورودی است. این نوع از ساختمان‌ها عمدتا متعلق به نژاد«حَکا (Hakka) است که در جنوب استان فوجیان، شمال استان گواندونگ و شمال استان گوانگ شی زندگی می کنند. در هر مجموعه«تولو» حدود 300خانوار سکونت دارد.

=== [[معماری سکونت گاه های اقلیت های قومی در چین|معماری سکونت گاه‌های اقلیت های قومی]]===
[[معماری سکونت گاه های اقلیت های قومی در چین|سبک بناهای مسکونی نواحی اقلیت نشین چین]] هم چون فرهنگ آنها متنوع و گوناگون است. برای نمونه، خانه های مسکونی در منطقه‌ی خود مختار اویغور سینک یانگ، معمولا یک تا سه طبقه با بامی مسطح و دارای حیاط است و منازل تبتی‌ها به نام «دیوفان» بیشتر از ترکیبی از چوب و سنگ و آجر ساخته می شود. مغول‌ها عموما در چادرهای قابل انتقال زندگی می کنند و [[اقلیت های قومی در چین|اقلیت‌های قومی]] ساکن جنوب باختری خانه‌های خود را با ترکیبی از چوب و سفال ساخته و از نرده‌های چوبی به‌جای دیوار استفاده می کنند. این خانه‌ها را در مکان‌های خوش منظره و در دامنه‌ی کوه‌ها و کنار جویبارها می سازند. خانه‌های ساخته شده از بامبو متعلق به قوم«دای» در استان یونان و خانه‌های«دیو جیائولو» متعلق به اقوام «میائو» و «توجیا» از [[معماری سکونت گاه های اقلیت های قومی در چین|خانه‌های مسکونی سایر اقلیت‌ها]] کاملا متمایز است.این خانه‌ها اغلب در زمینه‌ای شیبدار و بدون شالوده و بر روی ستون‌های چوبی ساخته می شوند. این بناها اغلب دو یا سه طبقه بوده و طبقات پایین برای نگهداری حیوانات و غلات و از طبقات بالا برای سکونت اعضای خانواده استفاده می شود. 

=== [[غار خانه های شمالی و سکونتگاه های شهرهای باستانی در چین|غارخانه‌های شمالی و سکونتگاه‌های شهرهای باستانی]]===
در نواحی میانه و سفلای رود زرد در شمال [[چین]]، از قبیل استان‌های «شن‌سی»، «گانسو»، «خِه‌نَن» و «شانسی»، افراد بومی در داخل غارهایی که در درون تپه‌های خاکی ساخته شده‌اند، زندگی می‌کنند. داخل این غارها از آجر و سنگ و شبیه غار ساخته شده و این غارها را از درون به‌هم وصل می‌کنند. این غارها ضد حریق و آلودگی صوتی بوده و در چهار فصل سال، هوای داخل آن خنک و ملایم و در زمستان گرم است. این نوع از ساختمان‌سازی سبکی از معماری کامل با استفاده از شرایط آب و هوایی و طبیعی محل به‌شمار می‌رود.

افزون بر این، در مناطق مختلف [[چین]]، شهرهای باستانی زیادی وجود دارد که هنوز بسیاری از خانه‌های مسکونی قدیمی آن‌ها سالم و قابل استفاده هستند. شهرهای باستانی «پین یائو» در استان «شانسی» و «لی جیانگ» در استان «یونن» که در سال 1998 در [[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی|فهرست میراث جهانی یونسکو]] به ثبت رسیده‌اند، از جمله‌ی این شهرها به‌شمار می‌روند. شهر باستانی «پین یائو» متعلق به [[سلسله مینگ|دوران سلسله‌های «مینگ»]] و [[سلسله چینگ|«چینگ»]] است که کاملاً سالم باقی مانده و هنوز هم مردم در این شهر سکونت دارند. شهر باستانی «لی جیانگ» نیز که ساخت آن در [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|دوران حاکمیت سلسله‌ی «سونگ جنوبی»]] آغاز شده، یگانه شهر باستانی است که با ویژگی‌های [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین|معماری سنتی]] قوم «ناشی» ساخته شده و در ساخت آن از نظام معماری شهرهای اصیل [[چین]] تقلید نشده است.

=== [[وضعیت  عمومی معماری باستانی چین]]       ===
روند توسعه و  پیشرفت [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین|معماری باستانی چین]] سه دوره را پشت سر گذاشته است: [[سلسله چین|دوران سلسله‌های«چین»]]  و [[سلسله ی خن|«خَن»]](← [[سلسله هان]])؛  [[سلسله سویی|دوران سلسله‌های«سویی»]] و [[سلسله تانگ|«تانگ»؛]] و [[سلسله مینگ|سلسله‌های«مینگ»]] و [[سلسله چینگ|«چینگ»]]. از معماری هر سه دوره‌ی فوق، نمونه‌هایی از جمله قصرها، کاخ ها، مقبره‌ها و شهرها و همچنین استحکامات جنگی و تأسیسات آبیاری باقی مانده است که از لحاظ شکل معماری و مواد ساختمانی و دیگر موارد، در معماری  نسل‌های بعدی بسیار تأثیر گذار بوده است. به هرحال، بیشتر بناهای کهن و تاریخی متعلق به دوران باستان، در طول تاریخ و سالیان دراز، بر اثر جنگ و آتش سوزی و  حوادث طبیعی نابود شده و از بین رفته‌اند. لذا، اغلب ساختمان‌های باستانی که تاکنون  باقی مانده اند، مربوط به دوران بعد از [[سلسله تانگ|سلسله‌ی«تانگ»]] (قرن 7میلادی)هستند.

=== [[معماری دوران سلسله ی تانگ|معماری دوران سلسله ی«تانگ»]] ===
[[سلسله تانگ|دوران حکومت سلسله‌ی «تانگ»]] (618 تا 907 میلادی) دوران اوج پیشرفت اقتصادی و فرهنگی جامعه‌ی فئودالیستی [[چین]] به‌شمار می‌رود. از ویژگی‌های [[معماری دوران سلسله ی تانگ|سبک معماری این عصر]] عظمت، شکوه، نظم، سادگی و وضوح رنگ‌ها است. در این دوران در شهر «چانگ آن» پایتخت [[سلسله تانگ|سلسله‌ی «تانگ»]] (شی‌آن امروز) و پایتخت شرقی آن «لویانگ»، قصرها، باغستان‌ها و ساختمان‌های ادارای زیادی با ترکیب بندی منظم و استانداردهای معقول معماری روز ساخته شده بود و شهر «چانگ اَن» در زمان خود بزرگ‌ترین شهر جهان به‌شمار می‌رفت. قصرهای امپراتوری در این شهر از عظمت و شکوه فوق‌العاده‌ای برخوردار بود و مساحت آن بیش از 3 برابر [[شهر ممنوعه پکن|شهر ممنوعه‌ی پکن]] بود. 

ساختمان‌های چوبی این دوران هنر معماری را به اوج خود رسانده و تمامی بخش‌های از جمله ستون‌ها و سقف از چوب ساخته شده است. هم‌چنین، در معماری سنگی و آجری این سلسله نیز پیشرفت‌هایی حاصل شد و بیشتر [[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|برج‌ها و معابد بودایی]] با سنگ و آجر ساخته می‌شد.

=== [[معماری دوران سلسله ی سونگ|معماری دوران سلسله ی«سونگ»]] ===
[[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|دوران سلسله‌ی سونگ]] (960 تا 1279 میلادی) عصر زوال سیاسی و نظامی [[چین]] بود، ولی در این دوران، اقتصاد، [[صنایع دستی و تجارت فرهنگی در چین|صنایع دستی]] و تجارت به پیشرفت بسیاری نائل آمده و علوم و فنون شاهد توسعه بود که ظرافت و خوش ترکیبی و توجه به تزئینات ظاهری بنا از خصوصیات معماری این دوران است. در شهرهای این عصر ترکیب خیابان‌ها منظم و معمولاً مغازه‌ها رو به خیابان دایر می‌شد و در تأسیسات آتش‌نشانی، حمل و نقل، راه‌ها و ترافیک، مغازه‌ها و پل‌ها پیشرفت نوینی حاصل شد و سطح معماری بناهای سنگی و آجری در عصر این سلسله پیوسته ارتقا یافت. 

در [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|عصر سلسله‌ی «سونگ»]] و به‌دنبال پیشرفت جامعه در زمینه‌ی اقتصاد، معماری باغ‌سازی نیز با مفهوم هنری آن، آغاز شد. در باغ‌سازی کلاسیک این عصر [[چین]]، زیبائی طبیعی با ایجاد صخره‌ها و جویبارها و گل‌ها و درختان مصنوعی تلفیق و نوعی محیط سرشار از هنر و طبیعت به وجود آمد.

=== [[معماری دوران سلسله ی یوان|معماری دوران سلسله‌ی«یوان»]]       ===
[[چین]] در [[سلسله یوان|عصر سلسله‌ی «یوان»]] (1206 تا 1368 میلادی) یک امپراتوری نظامی با سرزمینی پهناور بود که توسط حکمرانان مغول ایجاد شده بود. در این دوران اقتصاد و [[فرهنگ چینی|فرهنگ چین]] به‌تدریج و آهسته پیشرفت نموده و معماری نیز در حالت رکود بود و اکثر بناهای ساخته شده در این دوران ساده و غیر هنرمندانه بود. شهر «دا دو» پایتخت این سلسله واقع در شمال شهر [[پکن]] امروز مساحت عظیمی داشت که معادل مساحت [[پکن]] در [[سلسله مینگ|دوران سلسله‌های «مینگ»]] و [[سلسله چینگ|«چینگ»]] بود. از آنجا که حکمرانان این سلسله دین‌دار بوده و پیرو آیین بودای تبتی بودند، لذا [[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|معماری بناهای مذهبی]] در این دوران بسیار شکوفا شد. برای نمونه، برج سفید معبد «میائو این‌سی» در [[پکن]]، یک برج لامائی است که در این عصر و به دست استاد معماران نپالی طراحی و ساخته شد.

=== [[معماری دوران سلسله ی مینگ|معماری دوران سلسله‌ی«مینگ»]]       ===
در عصر [[سلسله مینگ|سلسله‌ی «مینگ»]] (1368 تا 1644 میلادی)، [[چین]] وارد دوران پایانی جامعه‌ی فودالیستی شد. سبک معماری در این دوران عمدتاً سبک [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|سلسله‌ی «سونگ»]] را به ارث برده و تغییرات زیادی نداشت، اما در زمینه‌ی طراحی و نقشه‌کشی این بناها کاملاً از سبک سایر دوران‌ها متمایز هستند.

طراحی شهر و سبک معماری کاخ‌های این دوران، توسط نسل‌های بعدی نیز مورد استفاده قرار گرفت. شهرهای [[پکن]] و نانکن، بزرگ‌ترین شهرهای باستانی موجود در [[چین]]، مدیون طراحی و سبک معماری این سلسله به‌شمار می‌روند. در این دوران، [[پکن]] پایتخت [[چین]] تجدید بنا شد و به سه بخش بیرونی، داخلی و امپراتوری تقسیم گردید. در این دوران، هم‌چنین ساخت «[[دیوار بزرگ چین|دیوار دفاعی بزرگ چین»]] صورت گرفت که دیوارها، قلاع و گذرگاه‌ها و بسیاری از قسمت‌های مهم این دیوار، با آجر و مهارت و استادی از کرانه‌ی رود «یالو زیانگ» در شرق تا گذرگاه «زیایو گوانگ» در استان «گنسو» در غرب [[چین]] به طول 5660 کیلومتر امتداد دارد، آغاز و به پایان رسید. در این دوران، شیوه و سبک تعمیر و تزئین بنا، با مصالح گوناگون مانند سنگ، آجر، شیشه و الوارهای چوبی متداول و ترکیب بندی ساختمان‌ها پخته‌تر شد.

=== [[معماری دوران سلسله ی چینگ|معماری دوران سلسله‌ی«چینگ»]]     ===
در [[سلسله چینگ|عصر سلسله‌ی «چینگ»]] (1616 تا 1911 میلادی)، آخرین دودمان سلطنت فئودالی در [[چین]] است. معماری در این دوران، عموماً ضمن ادامه‌ی سبک معماری سلسله‌های پیشین، به ظرافت و جلال و شکوه ساختمان‌ها بیشتر توجه می‌شد. شهر [[پکن]] پایتخت این سلسله، اساساً چهره‌ی گذشته‌ی خود را حفظ کرده و  باغستان‌های بزرگ از جمله پارک‌های «یوان مینگ‌یوان» و «آی‌خه‌یوان» یعنی پارک تابستانی خوش منظره در داخل [[شهر ممنوعه پکن|شهر ممنوعه]]، در این عصر ساخته شدند. استفاده از شیشه در معماری این دوران و ساخت خانه‌های متنوع و به‌شکل آزاد، افزایش یافت. معماری بناهای مذهبی بودای تبتی با سبک خاص خود، در این دوران شکوفا شد. استفاده از مدل‌های گوناگون در [[معماری معابد و اماکن مذهبی در چین|بنای معابد و ساختمان‌های سنتی]]، یکنواختی موجود را تغییر داد و اشکال جالب و متنوعی ایجاد گردید. در اواخر دوران این سلسله، در [[چین]] بناهایی با سبک چینی توام با سبک معماری فرنگی نیز پدید آمد.

=== [[معماری دوران معاصر چین]] ===
منظور از [[معماری دوران معاصر چین|معماری معاصر چین]]، سبک معماری از اواسط قرن ۱۹ به این طرف است. از زمان وقوع [[جنگ تریاک در چین|جنگ تریاک]] در سال ۱۸۴۰ تا تأسیس [[جمهوری خلق چین]] در سال ۱۹۴۹، معماری [[چین]] خصوصیتی حاکی از تلفیق سبک‌های چینی و غربی و تنوع زیاد به خود گرفت. در این دوران، با آنکه سیستم معماری سنتی و قدیمی [[چین]] از لحاظ کمی برتری داشت، ولی ساختمان‌های تجاری جدید از قبیل [[هنر تئاتر مدرن چین|تئاتر]]، رستوران، مهمانخانه و فروشگاه‌ها، عموماً ترکیب م[[وضعیت عمومی معماری باستانی چین|عماری سنتی]] را شکسته و فضای هنر معماری را توسعه دادند. در شهرهای بزرگی مانند [[شانگهای]] و تیَن‌جین، ساختمان‌های خارجی مانند کنسولگری‌های خارجی، تجارتخانه‌های خارجی، بانک‌ها و هتل‌ها و باشگاه‌ها به سبک معماری غربی به وجود آمدند.

پس از ایجاد [[جمهوری خلق چین]] در سال ۱۹۴۹، معماری این کشور وارد مرحله‌ی نوین و تاریخی شد. در این دوران، معماری معاصر [[چین]] از لحاظ کمی، مقیاس، انواع، پراکندگی و سطح مدرن بودن، محدودیت‌های معماری دوران گذشته و معاصر را از میان برداشته و چهره‌ی کاملاً جدیدی به خود گرفت. با آغاز دهه‌ی ۱۹۸۰ و اجرای اصلاحات، درهای معماری [[چین]] به تدریج بازتر شده و از سبک‌های برتر کشورهای دیگر استفاده و به سوی چندجانبه بودن گام برداشته است. ساختمان‌های هتل صلح [[شانگهای]] (۱۹۲۹) با ۷۷ متر ارتفاع و ۱۲ طبقه و به سبک معماری گوتیک از مکتب معماری شیکاگو؛ ساختمان مقبره و بنای یادبود «[[سون یات سن، بنیانگذار جمهوری چین|سون یات‌سِن]]» که آمیزه‌ای از سبک‌های معماری چینی و غربی است؛ ساختمان باشکوه کنگره‌ی ملی خلق [[چین]] در غرب میدان «تیَن آن‌مِن» در [[پکن]]، با مساحتی بالغ بر ۱۷۰ هزار متر مربع که در سال ۱۹۵۹ احداث شد؛ ساختمان هتل «شیَن شَن» در حومه‌ی غربی [[پکن]] که در سال ۱۹۸۲ میلادی ساخته شد؛ ساختمان کتابخانه‌ی جدید التاسیس دانشگاه چینگ‌خوا؛ ساختمان بزرگ تجاری ۸۸ طبقه‌ای «جین مائو» در [[شانگهای]] به ارتفاع ۴۲۰ متر؛ ساختمان حبابی شکل تئاتر ملی در [[پکن]]؛ و ساختمان جدید تلویزیون مرکزی [[چین]]؛ از جمله شاهکارهای [[معماری دوران معاصر چین|معماری معاصر چین]] هستند که توسط معماران چینی و خارجی طراحی و به مورد اجرا گذاشته‌شده‌ و جزو آثار معماری و مهندسی برجسته‌ی جهانی به‌شمار می‌روند.برخی از طراحان معماری نامدار معاصر [[چین]] عبارتند از: لیان سی‌چن (۱۹۰۱)، او لیان‌یون (۱۹۲۲)، جان کَی‌جی (۱۹۱۲) و یان ایان‌بائو (۱۹۰۱).<ref>سابقی علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین، تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی، جلد اول، ص1177-1190.</ref>
== نیز نگاه کنید به ==

* [[هنر در چین]]
* [[هنر نقاشی در چین]]
* [[هنر خوشنویسی چینی|هنر خوشنویسی چین]]
* [[معماری در روسیه]]
* [[معماری در کوبا]] 
* [[معماری در کانادا]]
* [[معماری در تونس]] 
* [[معماری در ژاپن]]
* [[معماری در سنگال]]

= کتابشناسی =
بازگشت به هنر معماری در چین.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=هنر_معماری_در_چین»