نمایش مبدأ برای صخره‌های باندیاگارا در مالی

ناحیه باندیاگارا ، شامل مناظری چشم نواز از صخره ها، فلاتهای ماسه ای و سازه هایی نظیر خانه، انبار غله، محراب، پناهگاه، و مکان گردهمایی (Togu Na) با معماری زیباست . تعدادی از سنن اجتماعی کهن مانند ماسک زدن، جشن‌های سنتی، آیینهای مذهبی، و مراسم پرستش اجداد همچنان در این منطقه زنده مانده اند. جاذبه های زمین شناختی، باستان شناختی و نژادشناختی به همراه مناظر طبیعی، فلات باندیاگارا را تبدیل به یکی از گیراترین مناطق غرب آفریقا کرده است. پرتگاه باندیاگارا یک صخره ماسه سنگی در دوگون و مالی می باشد که در ارتفاع ۵۰۰ متری از پایین ترین نقطه شنی قرار گرفته است. این صخره ها با غارهای باستانی مردم تلم مشخص شده است. این افراد غارهای خود را درون این صخره ها حک کرده اند تا بتوانند مرده هایشان را در بالای سیلاب هایی که در این منطقه رایج هستند دفن نمایند. آن ها ده روستا را در امتداد صخره های بالای غار ساخته اند. در قرن چهاردهم میلادی ساکنان تلم این شهر را ترک کرده و این روستاها تا به امروز بدون سکنه باقی مانده است<ref>UNESCO (2023).Cliff of Bandiagara (Land of the Dogons). Retrieved 23 Jun 2023 for https://whc.unesco.org/en/list/516/video<nowiki/>/</ref>.

صخره‌های شگفت‌انگیز بانداگارا همان اندازه که از نظر موقعیت جغرافیایی جایگاه ویژه‌ای دارند، از نظر باستانی هم قابل توجه هستند. باستان‌شناسان با تحقیق درباره دیواره‌های این پرتگاه به نشانه‌هایی از وجود دو قوم تلم و دوگون دست پیدا کرده‌اند. تلم‌ها اولین اقوامی بودند که به این منطقه قدم گذاشتند و از ارتفاع زیاد و در دستری نبودن این پرتگاه استفاده کردند. و آن را به‌عنوان مکانی دنج و آرام برای زندگی انتخاب کردند. آنها با حفر دیواره‌های پرتگاه، از آرامش کوه برای دفن مردگانشان استفاده کردند و مقبرهایی در دل پرتگاه ساختند که هنوز هم بعد از گذشت سال‌های زیاد نشانه‌هایی از آنها به چشم می‌خورد.

اما در حدود سال 1390 پس ازمیلاد و پس از تلم‌ها، قوم جدیدی به نام دوگون‌ها برای فرار از خشکسالی و حمله مهاجمان به این سرزمین پناه آوردند. نکته جالب اینجا بود که دوگون‌ها هم به تبعیت از تلم‌ها، شروع به حفر گودال‌هایی شبیه به غار در دل دیواره‌ صخره‌های این پرتگاه کردند و به این ترتیب بخش دیگری از این فضا را به محل دفن مردگانشان اختصاص دادند. به همین دلیل است که با گذشت این همه سال هنوز هم، اولیت چیزی که به چشم گردشگران تازه‌وارد که قدم به این منطقه می‌گذارند و می‌خورد، نرده‌های پله مانندی است که ساکنان این منطقه برای دیدار با مردگان مدفون در این پرتگاه، ساخته‌اند. به جز این گورستان تاریخی که جزو مرتفع‌ترین گورستان‌های دنیا هم به حساب می‌آید، معماری جالبی که دوگون‌ها در ساخت خانه‌هایشان به کار برده‌اند، زیبایی پرتگاه باندگارا را چند برابر کرده و همه اینها باعث شده که نام این منطقه باستانی با طبیعت بکر و جذاب و قدمت چند هزار ساله‌اش در سال 1989 در فهرست آثار جهانی یونسکو به ثبت برسد<ref>لست سکند (1390). باندیاگارا، دلهره آور ترین پرتگاه دنیا. قابل بازیابی از<nowiki/>https://lastsecond.ir/blog/655-cliff_of_bandiagara</ref>.