نمایش مبدأ برای بیانیه های دمشق و بیروت - دمشق

در سپتامبر 2000 در روزنامه الحیات چاپ لندن، بیانیهای از طرف کمیتههای بازسازی جامعه مدنی صادر شد که به امضای 99 تن از روشنفکران، مخالفان دولت و فعالان جامعه مدنی سوریه رسیده بود. این بیانیه به بیانیه «دمشق شهرت»[61] یافت. تقاضای آنها از دولت عبارت بود از:  پایان دادن به وضعیت اضطراری که از سال 1963 برقرار شده بود، عفو زندانیان سیاسی، اعطای آزادیهای سیاسی و آزاد سازی زندگی عمومی از قوانین محدود کننده

در ژانویه 2001 میلادی بیانیه دیگری صادر شد که به امضای 1000 مخالف سیاسی رسیده بود. این بیانیه به بیانیه بیروت- دمشق شهرت یافت و لحن تندتری داشت و پس از آن، شبنامههای فراوانی بدون عنوان در سرنگونی رژیم اسد، منتشر شد.

اهم مطالبات بیانیه دمشق عبارت بود از: لغو قانون وضعیت فوق العاده، آزدیهای سیاسی کامل، آزادی مطبوعات، قانون انتخابات آزاد، قوه قضاییه مستقل، حقوق اقتصادی مساوی برای تمام شهروندان و پایان تبعیض علیه زنان.

دولت در بیانیه 99 نه تنها هیچ عکس العمل تندی نشان نداد؛ بلکه با مدیریت اسما، همسر بشار، واگذاری مدیریت مؤسسات اجتماعی را به مردم، به شکل محدود، در قالب تأسیس «الصندوق السوري لتنمية الريف» یا همان «صندوق فردوس» در دستورالعمل کار خود قرار داد؛ ولی بعد از بیانیه 1000 ؛ یعنی از فوریه 2001، رژیم بشار شروع به دستگیری گسترده و برخورد شدید با اعضای اپوزسیون نمود و دولت بشار اوضاع را امنیتی نمود.[62]

بشار در گام اول، برای کنترل اوضاع، به رؤسای منطقهای حزب بعث در 17 استان و 4 دانشگاه اصلی سوریه آماده باش داد تا اقدامات خود را علیه مباحث آزد اندیشی تریبونها، اجتماعات و انتقاد از دولت تشدید نمایند.

برگزار کنندگان تریبونهای آزاد، موظف به  اخذ مجوز 15 روز قبل از برگزاری اجتماع شدند؛ همچنین، بایستی یک کپی از سخنرانی و نام سخنران و حضار شرکت کننده در تریبون و محل گردهم آیی و اسم میزبان را ارائه مینمودند.

در ماههای آگوست و سپتامبر 2001 بیشتر اعضای فعال بهار دمشق با اتهام خیانت و جاسوسی، دستگیر شدند و اکثر اجتماعات ممنوع شدند؛ به جز جلسات «الأتاسی».

دولت در ابتدا شرکت کنندگان تریبون الاتاسی را تحت نظارت داشت؛ یعنی تمام اعضایی را که در جلسه شرکت میکردند، شناخته شده و تحت کنترل بودند و هر کس از خط قرمز عبور میکرد، حذف میشد. این جلسه هم در نهایت به تعطیلی کشیده شد و یک کمون 10 ساله بر این فعالیتها حاکم شد؛ البته نه در دنیای مجازی و خارج از کشور که در سایه حمایتهای دشمنان سنتی خاندان اسد؛ مثل ترکیه، عربستان و دولتهای اروپایی و در رأس آن، آمریکا، در جریان بود.