نمایش مبدأ برای راهبان ایرانی حاملان آیین بودا به سرزمین چین

→ راهبان ایرانی حاملان آیین بودا به سرزمین چین
به دلیل زیر، اجازهٔ ویرایش این صفحه ندارید:
عملی که درخواست کرده‌اید منحصر به کاربران این گروه است: کاربران.
می‌توانید مبدأ این صفحه را ببینید و رونوشت بردارید:

تلاش و فعالیت راهبان اشکانی در تبلیغ و گسترش [[آیین بودا]] در [[چین]] نیز در کتاب ''شرح حال راهبان دانشمند، جلد 1، فصل اول'' به صورت مفصل بیان شده که شرح حال و خدمات علمی شخصیت ها و راهبانی همچون آن چِن(An Chen)راهب شاهزاده ی ایرانی[i]، آن شیوان(An Shivan)، تَن دی(Tan Di)، جی زان(Zhian)، و... از جمله ی آنها هستند. <blockquote>در شرح حال آنچنان آمده است«آن چِن که اسم دیگرش آن شیگائو(An Shigao) است، پسر شهبانوی اشکانیان است ... او فردی بسیار عاقل و با استعداد بود. بر علم و دانش ستاره شناسی و پزشکی مسلط بود. هنرها و فنون عجیب و غریب می دانست. با این که شاهزاده بود، زندگی ساده ای داشت. با این که پس از مرگ پدرش به پادشاهی رسید، تاج و تخت را به عمویش واگذار کرد و خانه را ترک و به مذهب بودایی پیوست و راهب شد ... پس از چندی به عنوان دانشجوی راهب بودایی سفر به کشورها را آغاز و در اوایل دوره ی حکومت امپراتور یوان دی(147-167م.) دودمان هان، به [[چین]] رسید ... به علت استعداد فراوانش چیزی نگذشت که [[زبان چینی]] را به خوبی فراگرفت. بعد به ترجمه ی کتاب های مقدس بودایی از زبان سانسکریت به زبان چینی دست زد ... کتاب هایی که توسط او ترجمه شده، در39 جلد صحافی و مورد استفاده ی پیروان بودا قرار گرفت. ترجمه های او شیوا، گویا، ساده و قابل فهم برای همه بود»<ref>سین لیان، جان. (1386). تاریخ روابط چین و ایران از روزگار اشکانی تا شاهرخ تیموری، مترجم جان هون نیان، سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی.</ref></blockquote> روند سفرهای تبلیغی راهبان بودایی ایرانی به [[چین]] و تلاش برای گسترش این آیین در این سرزمین و به همراه آن معرفی فرهنگ، هنر، معماری، مجسمه سازی و نقاشی ایرانی در [[چین]] در دوران سلسله های بعدی [[چین]] به ویژه دودمان تانگ( [[سلسله تانگ]]) و سویی و سونگ نیز ادامه یافت. 

=== راهبان ایرانی حاملان آیین بودا به سرزمین چین ===
در خصوص نقش روحانیون نسطوری، زرتشتی و مبلغان [[آیین مانوی در چین]] نیز مطالب فراوانی در اسناد و مدارک و کتب تاریخی [[چین]] مشاهده میشود که برای آگاهی بیشتر از این مطالب می توان به فصل ششم از کتاب تاریخ روابط [[چین]] و ایران به قلم آقای جانگشینگلیانگ(Zhang Xing Liang) با ترجمه ی آقای پروفسور جانگ هوننین(Zhang Hong Nien)  مراجعه کرد که در سال 1386 توسط انتشارات پژوهشکده ی زبان و گویش سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری منتشر شده است[ii].<ref><small>سابقی، علی محمد. (1392). "جامعه و فرهنگ چین". تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد اول.</small></ref>

== پاورقی ==
[i] - <small>از آنجا که زبان چینی حروف و الفبا ندارد و از کاراکترهای متعدد چینی تشکیل شده است، نوشتن و تلفظ نام های غیر چینی، همانگونه که هست، برای چینی ها مشکل و تقریبا غیر ممکن است. به همین جهت هر واژه و نام غیر چینی که وارد زبان چینی میشود معادلی به زبان چینی برایش تعیین میشود که با این تغییر در واقع اساس و ساختار اصلی واژه و نام به طور کلی دگرگون شده و دیگر آن واژه ی اولیه نیست. این امر باعث شده که نام افراد و محله ای جغرافیایی خارجی، از جمله فارسی، که وارد زبان چینی شدهاند دیگر قابل شناسایی نشود. لذا اسامی راهبان ایرانی نام اصلی آنها نیست و شکل چینی شده ی آنها است. </small> 

<small>[ii] - پروفسور جان هونین در سال 1931 میلادی متولد و در سال 1956 از دانشگاه [[پکن]] در رشته ی زبان و ادبیات فارسی فارغ التحصیل گردید. وی از سال 1960 تا 1996 به عنوان استاد زبان و ادبیات فارسی و در سال 1987 ریاست بخش فارسی دانشگاه [[پکن]] را عهده دار بود. جان هونین از سال 1987 نا 2004 که باز نشسته شد عضو پژوهشگاه فرهنگ ایران در دانشگاه پکن بود. استاد جان هونین به درستی پدر [[زبان فارسی در چین]] شناخته میشود و علاوه بر تربیت ده ها شاگرد در رشته ی زبان و ادبیات فارسی، کتاب و مقالات متعددی در زمینه ی زبان و ادبیات فارسی به زبان چینی و فارسی تألیف و ترجمه نموده است. از جمله کتاب های ترجمه شده از زبان فارسی به چینی توسط او می توان به متن کامل شاهنامه ی فردوسی، همکاری در تدوین فرهنگ فارسی- چینی، داستان های دلانگیز ادبیات فارسی، داستان لیلی و مجنون نظامی، رباعیات عمر خیام، گلستان و بوستان سعدی، چهار مقاله ی نظامی عروضی و تألیفاتی همچون تاریخ زبان و ادبیات فارسی، ادبیات معاصر ایران، نقد ادبیات فارسی، آشنایی اولیه با ادبیات فارسی و... اشاره کرد. پروفسور جان هونین که یکی از پرکارترین اساتید زبان فارسی در [[چین]] است، مفتخر به دریافت جوایزی همچون جایزه ی ششمین دوره ی بنیاد محمود افشار در رشته ی ادبیات و تاریخ در سال 1989، جایزه ی دهمین جشنواره ی جهانی کتاب سال جمهوری اسلامی ایران در سال 2002، جایزه ی مرکز بین المللی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران، نشان یادگار هفتادمین سالگرد تأسیس دانشگاه تهران در سال 2005، و جایزه ی بهترین مترجم ادبیات خارجی [[جمهوری خلق چین]] در سال 2002 شده است.</small>

== کتابشناسی ==
بازگشت به راهبان ایرانی حاملان آیین بودا به سرزمین چین.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=راهبان_ایرانی_حاملان_آیین_بودا_به_سرزمین_چین»