نمایش مبدأ برای مراکز ایران پژوهی در چین

به دلیل زیر، اجازهٔ ویرایش این صفحه ندارید:
عملی که درخواست کرده‌اید منحصر به کاربران این گروه است: کاربران.
می‌توانید مبدأ این صفحه را ببینید و رونوشت بردارید:

بر اساس اطلاعات گرد آوری شده، در حال حاضر اغلب مراکز پژوهشی [[ایرانشناسی و ایرانشناسان در چین|ایرانشناسی در چین]]، در فرهنگستان های علوم اجتماعی و مراکز دانشگاهی، مؤسسات مطبوعاتی و ادارات دولتی پراکنده هستند. از میان آنها با سابقه ترین مرکز، مؤسسه ی مطالعات آسیای غربی و شمال آفریقا در فرهنگستان علوم اجتماعی [[چین]] است (نام اولیه آن مؤسسه مطالعات آسیا و آفریقا بوده که در سال 1961 تأسیس شده است). در سال 1964 مؤسسه ی مطالعات مذهبی در بخش علوم فلسفه و جامعه ی فرهنگستان علوم اجتماعی [[چین]] ایجاد شد. مؤسسه ی مطالعات آسیای جنوب غربی دانشگاه یون نان و مؤسسه ی مطالعات خاورمیانه در دانشگاه شمال غربی نیز به ترتیب تأسیس شدند و جزو قدیمی ترین مراکز مطالعات ایران به شمار میروند. 

هم اینک، مراکز علمی پژوهشی چینی که پیرامون ایران تحقیق می کنند عبارتند از:

1- مؤسسه خاورمیانه در دانشگاه زبان های خارجی [[شانگهای]] ( قبلا نام آن انستیتوی فرهنگ خاورمیانه بود)؛

2- دانشکده روابط بین الملل [[دانشگاه پکن در چین|دانشگاه پکن]]؛

3- انستیتوی آسیای غربی و آفریقای فرهنگستان روابط بین الملل معاصر [[چین]]؛ 

4- انستیتو مسایل بین الملل [[چین]]؛

5- دانشکده روابط بین الملل یون نان( نام اصلی آن انستیتوی آسیای جنوب غربی است)؛

6- انستیتوی آسیای غربی دانشگاه جنوب غربی؛

7- فرهنگستان مطالعات بین المللی [[شانگهای]]؛

8- انستیتو پیشرفت اجتماعی اروپا و آسیای مرکزی وابسته به شورای دولتی [[چین]]؛

9- انستیتوی اروپای شرقی و آسیای میانه و غربی فرهنگستان علوم اجتماعی [[شانگهای]]؛

10- انستیتو اروپا و آسیا؛

11- دانشکده ی امور عمومی دانشگاه شیامن؛

12- انستیتو تاریخ جهان دانشگاه ملی مغولستان داخلی؛

13- مرکز پژوهش مسایل جهان خبرگزاری شین هوا؛

14- انستیتوی قوم هوی، دانشگاه نینگ شیا؛

15- دانشکده ی امور عمومی دانشگاه تربیت معلم خِه نان؛

16- فرهنگستان مسایل بین المللی [[چین]]؛

17- انستیتوی روابط بین المل دانشکده ی دیپلماسی؛

18- انستیتوی تاریخ جهان، فرهنگستان علوم اجتماعی [[چین]]؛

19- دانشگاه دفاع ملی [[چین]]؛

20- مرکز پژوهش جهان معاصر [[چین]] و غیره ( چون 4 مرکز دیگر پژوهش ایران وابسته به دانشگاه ها بوده در اینجا جداگانه به حساب نیامده اند). این مراکز به صورت مشترک ساختار اصلی سازمان های پژوهشی ایران در [[چین]] معاصر را تشکیل می دهند و همزمان عمده مراکز پژوهشی خاورمیانه در [[چین]] نیز هستند. لازم به گفتن است که انجمن خاورمیانه ی [[چین]] که در سال 1978 تأسیس شده، به عنوان سازمان پژوهشی خاورمیانه نقش مهمی در پشتیبانی و پیش برد غیر قابل انکار پژوهش در مورد ایران در [[چین]] ایفا کرده و میکند. (یانگ شینگ لی، 2010)

از سال2005 به بعد، مراکز پژوهشی ایرانشناسی در [[چین]] به سمت تخصصی تر شدن حرکت کرده اند. در دانشگاه های شمال غربی(شهر شی اَن)، دانشگاه یون نان، دانشگاه زبان های خارجی [[شانگهای]] و دانشگاه جنوب غربی( شهر چونگ چینگ) یکی پس از دیگری مراکز پژوهشی ایران تأسیس شده و آنها با همکاری انستیتوی فرهنگ ایران در دانشکده زبان های خارجی[[دانشگاه پکن در چین|دانشگاه پکن]]، همگی به مراکز خاص پژوهش های مسایل و موضوعات مرتبط با ایران در روند پژوهش خاورمیانه در سراسر [[چین]] تبدیل شده اند. این تغییرات ممکن است بیانگر گرایش تخصصی شدن سازمان های علمی و پژوهشی خاورمیانه در [[چین]] باشد<ref>سابقی، علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، جلد سوم، ص 1406.</ref>.

== نیز نگاه کنید به ==
[[ایرانشناسی و ایرانشناسان در چین]]؛ [[کرسی ها، مراکز آموزشی و استادان زبان فارسی در چين]]؛ [[پژوهش های ایرانشناسی در چین]]         

== کتابشناسی ==
<references />
[[رده:ایران شناسی]]
[[رده:ایران شناسی در مراکز علمی و دانشگاهی]]
[[رده:منابع ایران شناسی در سایر کشورها]]
بازگشت به مراکز ایران پژوهی در چین.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=مراکز_ایران_پژوهی_در_چین»