نمایش مبدأ برای مطبوعات پس از طالبان در افغانستان

پس از برکناری [[طالبان]]، فعالیت‌های مطبوعات آزاد شد و از تشویق‌های دولت و جامعه برخوردار شد و تعداد آن به‌سرعت رو به افزایش نهاد. تا سال ۱۳۸۳ ، برای بیش از ۲۴۰ نشریه مجوز فعالیت صادر شد و در سال‌های بعد تعداد نشریات بازهم افزایش یافت و به حدود ۵۰۰ نشریه (شامل روزنامه، هفته‌نامه، ماهنامه،گاهنامه، فصلنامه و سالنامه) رسید. نشریات به دو دسته دولتی و خصوصی تقسیم می‌شوند. انیس، آرمان ملی، اصلاح و [[کابل]] تایمز از مهم‌ترین نشریات دولتی‌اند و آمو، همبستگی، هفته‌نامه [[کابل]]، کلید، ملالی، [[کابل]] نیوز، پیام مجاهد، روزنامه سیرت، آیینه زن و زنبیل غم از مهم‌ترین نشریات خصوصی تا سال ۲۰۰۵ بودند. روزنامه‌های [[افغانستان]]، آوت لوک (out look)، راه نجات، هفته‌نامه صحیفه، هفته‌نامه سروش ملت، هفته‌نامه مشارکت ملی، هفته‌نامه اقتدار ملی، هفته‌نامه انصاف، هفته‌نامه بهار و هفته‌نامه وحدت ملی از نشریات وابسته به شیعیان بوده‌اند. روزنامه‌ها و نشریات دولتی منعکس‌کننده سیاست و خط‌مشی دولت بودند. نشریات خصوصی بیشتر وابسته به احزاب و گروه‌های سیاسی، قومی و جهادی بوده و نظریات آنها را منعکس می‌کردند. اغلب نشریات، وابسته به دولت، گروه‌ها، احزاب و دسته‌های سیاسی و قومی‌اند و به دلیل مشکلات [[مالی]] و اعتباری و پایین‌بودن تیراژ نشریات، بدون پشتیبانی و کمک‌های مالی بسیاری از آنها در بلندمدت قادر به ادامه فعالیت نیستند.<ref>علی آبادی، علیرضا (1395). جامعه و فرهنگ افغانستان. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص 367.</ref>

== نیز نگاه کنید به ==
[[مطبوعات در افغانستان]]

== کتابشناسی ==