نمایش مبدأ برای نظام حزبی کوبا

به دلیل زیر، اجازهٔ ویرایش این صفحه ندارید:
عملی که درخواست کرده‌اید منحصر به کاربران این گروه است: کاربران.
می‌توانید مبدأ این صفحه را ببینید و رونوشت بردارید:
[[پرونده:PCC.jpg|جایگزین=PCC|بندانگشتی|PCC، قابل بازیابی از<nowiki/>https://www.periodico26.cu/index.php/en/cuba-news-2/11091-cuban-communist-party-assesses-management-in-current-context]]حکومت کشور [[کوبا]] به شکل تک حزبی تحت عنوان سوسیالیست - کمونیست می‌باشد. از سوم اکتبر ۱۹۶۵، حزب کمونیست‌کوبا (Partido Comunista de Cuba (PCC)) تاسیس شد، این حزب به‌عنوان ادامه دهنده سنت‌های قهرمانانه انقلابی مردم کوبا می‌باشد که علیه استعمار [[اسپانیا]] و علیه استعمار نئوامپریالیستی ایالات‌متحده [[آمریکا]] می‌باشد و خود را میراث‌دار حزب انقلابی [[کوبا]] می‌داند که در سال ۱۸۹۲ توسط [[خوزه مارتی]] برای مبارزه در راه استقلال [[کوبا]] در برابر اسپانیا پایه‌گذاری شده بود. این حزب تنها حزب قانونی کوبا می‌باشد که مجاز به انجام فعالیت‌های سیاسی در کشور می‌باشد. البته لازم به ذکر است که [[نظام حزبی کوبا]] بیش از آن که کمونیست باشد، کاستروئیسم (Castroism) بوده است. [i]

[[فیدل کاسترو]] از سال ۱۹۵۹ تا سال ۱۹۷۶ نخست وزیر [[کوبا]] بود و از سال ۱۹۷۶ تا ۲۰۰۸ ریاست جمهوری این کشور را به عهده داشت. وی در سال ۲۰۰۸ به علت بیماری از ریاست جمهوری کناره‌گیری کرد و برادرش [[رائول کاسترو]] این سکان را به‌دست گرفت. از طرف دیگر، [[فیدل کاسترو]] ریاست [[نیروهای مسلح کوبا|نیروهای مسلح]] انقلابی را نیز از سال ۱۹۵۶ تا ۲۰۰۸ بر عهده داشت و دبیر اول [[حزب کمونیست]] از سال ۱۹۶۵ تا ۲۰۱۱ بود.<ref name=":0">Halperin Donghi, T. (2005). Historia contemporánea de América Latina. Alianza Editorial, Madrid, P195</ref> اعضای حزب کمونیست معمولا هر پنج سال یک بار و زمانی که کمیته مرکزی فراخوان فوق‌العاده‌ای اعلام نماید تشکیل جلسه می‌دهند. اولین‌کنگره حزب، ۱۰ سال پس از تاسیس حزب کمونیست [[کوبا]]، در سال ۱۹۷۵ در هاوانا برگزارشد، از آن زمان به بعد، در سال‌های ۱۹۸۰، ۱۹۸۵، ۱۹۹۱ در سانتیاگوی [[کوبا]] و پنجمن کنگره در سال ۱۹۹۷ در هاوانا برگزارشد.کنگره ششم، پس از چهارده سال، و تلاش‌های بسیار و پس از یک مرحله آماده‌سازی طولانی، در سال ۲۰۱۱ برگزار گردید. این جلسه کنگره به دلیل توقف فعالیت [[فیدل کاسترو]] به‌عنوان دبیر اول حزب و به‌عنوان آخرین کنگره نسل محرک انقلاب تاریخی می‌باشد<ref name=":0" /><ref>حق‌روستا، مریم (1397). جامعه و فرهنگ [[کوبا]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص155-156.</ref>.

== نیز نگاه کنید به ==
[[نظام حزبی روسیه]]؛ [[نظام حزبی تونس]]؛ [[نظام حزبی ژاپن]]؛ [[نظام حزبی کانادا]]؛ [[نظام حزبی لبنان]]؛ [[نظام حزبی مصر]]؛ [[نظام حزبی افغانستان]]؛ [[نظام حزبی سنگال]]؛ [[نظام حزبی سودان]]؛ [[نظام حزبی اردن]]؛ [[نظام حزبی آرژانتین]]؛ [[نظام حزبی فرانسه]]؛ [[نظام حزبی اسپانیا]]؛ [[نظام حزبی سیرالئون]]؛ [[نظام حزبی ساحل عاج]]؛ [[نظام حزبی زیمبابوه]]؛ [[نظام حزبی اوکراین]]؛ [[نظام حزبی اتیوپی]]؛ [[نظام حزبی کشور مالی]]؛ [[نظام همکاری چند حزبی و مشورت سیاسی در چین]]؛ [[نظام حزبی گرجستان]]؛ [[نظام حزبی تاجیکستان]]؛ [[نظام حزبی بنگلادش]]؛ [[نظام حزبی قزاقستان]]؛ [[نظام حزبی سیرالئون]]؛ [[نظام حزبی تایلند]]

== پاورقی ==
[i]: <small>کاستروییسم (Castroism): اصطلاحی است منسوب به [[فیدل کاسترو]] رهبر انقلابی [[کوبا]] که آمیزه‌ای است از سنت انقلابی آمریکای لاتین و ایدئولوژی کمونیسم. کاستروییسم برخلاف مائوئیسم، شاخه مستقلی از لنینیسم نیست، بلکه اهمیت آن بیشتر از نظر در پیش گرفتن یک روش انقلابی خاص است، بنابراین روش، پیشاهنگان انقلابی به جای آن که در انتظار پیدایش شرایط «عینی» مارکسیستی و شرایط «ذهنی» لنینیستی برای یک انقلاب کامل عیار بنشینند، می‌باید این شرایط را با آغاز جنبش چریکی به وجود آورند. تکیه هر چه بیشتر [[کوبا]] از نظر سیاسی و اقتصادی، از جاذبه فراوان آن (در ابتدای کار) کاسته است، با این وجود اندیشه‌های مبارزه مسلحانه [[فیدل کاسترو|کاسترو]] در میان توده‌های آمریکای لاتین هنوز هم از طرفداران زیادی برخوردار است.</small>

== کتابشناسی ==
<references />
[[رده:احزاب و جریان های سیاسی شاخص]]
بازگشت به نظام حزبی کوبا.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=نظام_حزبی_کوبا»