نمایش مبدأ برای احیای اندیشه کنفوسیوس


== احیای اندیشه‌های کنفوسیوس ==
تجدید حیات کنفوسیوسی در سال1986 با هدایت [[حزب کمونیست]] و با تأسیس انجمن کنفوسیوس به ریاست گومو(Gu Mu)آغاز و بین سال‌های1986 تا1989 بیش از 300مقاله تنها در خصوص نئوکنفوسیوس منتشر شد(اغلب این مقالات توسط افرادی هم چون فِنگ یولان(Feng Youlan )، تانگ جون ای(Tang Junyi)، مو زونگ سان(Mou Zongsan) و دو وِیمینگ( Du Weiming) نوشته می شد.). هم چنین در این ایام 3سمپوزیوم بزرگ بین المللی در خصوص آیین کنفوسیوس برگزار و تنها در کنفرانس اکتبر 1989، بیش از 300 اندیشمند و طرفدار کنفوسیوس شرکت داشتند. سخنرانی کادرهای بالایی مثل جیانگ زِمین رییس جمهوری وقت و گومو عضو شورای دولتی [[چین]] در این سمپوزویم نشان داد که رهبرای سیاسی به وضوح مفاهیم سنتی را عملیاتی کرده‌اند تا مشروعیت رو به کاهش حزب پس از حادثه‌ی میدان تیان اَنمِن را افزایش دهند. آیین کنفوسیوسی به بخشی از سنت‌گرایی فرهنگ ملی‌گرایی و ابزاری برای مقابله با نفوذ سیاسی غرب تبدیل شد. یک سال بعد، در یک کنفرانس بین المللی در پکن، از جوشی، بنیانگذار نئوکنفوسیوسی قرن دوازدهم که زمانی دشمن ایدئولوژیک کمونیست‌های چین به شمار می‌رفت، تجلیل به عمل آمد.

تجدید حیات کنفوسیوس در دهه‌ی1990، برای حزب کمونیست دو منفعت داشت: از یک سو، این آیین طرفدار نظم، اطاعت از مقام مافوق، وفاداری به دولت و حمایت از خانواده بود؛ و برخلاف اندیشه‌ی غربی، منافع گروهی را بالاتر از منافع فردی می‌دانست. در نتیجه، به ترویج هماهنگی و ثبات اجتماعی کمک می‌کرد. و از سوی دیگر، از جنبه‌های استبدادی آن می‌شد برای ساختن«تمدن معنوی سوسیالیستی» و ترویج هماهنگی اجتماعی بهره‌مند شد. یک «آیین کنفوسیوس ملی» را می‌توان به عنوان خاکریزی در برابر تأثیر ایدئولوژیک مدرنیزاسیون سریع متمایل به غرب به خدمت گرفت. در کنفرانس نوامبر سال1990 شهر شی اَن اعلام شد، آیین کنفوسیوس علاوه بر داشتن اثرات اجتماعی و سیاسی در نوسازی، به عنوان بخشی از ایدئولوژی ملی است.<ref>سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص296-297</ref>

=== کتاب شناسی ===