نمایش مبدأ برای رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین

به دلیل زیر، اجازهٔ ویرایش این صفحه ندارید:
عملی که درخواست کرده‌اید منحصر به کاربران این گروه است: کاربران.
می‌توانید مبدأ این صفحه را ببینید و رونوشت بردارید:

== ''مقدمه:'' ==
براساس اسناد و مدارک مکتوب، تاریخ روزنامه نگاری و یا خبر رسانی در [[چین]] باستان، به دوران حاکمیت سلسلهی خَن (206 پیش از میلاد تا220میلادی) بر میگردد، که اطلاعیهها، فرامین و احکام صادره از سوی دربار امپراتوری و برخی از اطلاعات و اخبار ضروری، از طریق انتشار محدود در اختیار مقامات و نهادهای خاصی قرار میگرفت. مقامات اجازه داشتند که برخی از این اطلاعات و اخبار را بهصورت شفاهی به آگاهی مردم نیز برسانند. برخی از مورخان نیز انتشار اینگونه روزنامههای خبری رسمی را مربوط به دوران حاکمیت سلسلههای بهار و پاییز و یا سلسلهی تانگ(618 تا906میلادی) میدانند. پیش از اختراع حروف چاپی، این نشریات یا دست نویس بوده و یا با حکاکی روی تخته چوب و سپس چاپ روی پارچهی ابریشمی و یا کاغذ چاپ میشدند.

(www.entarca.msn/encyclopedia)

پیش از اختراع روزنامه به شکل مدرن امروزین در اوایل قرن هفدهم، از سوی امپراتوریها و دولتهای مهم جهان، از جمله دربار امپراتوری چین، بولتنهای خبری رسمی برای ابلاغ دستورالعملها و بیانیههای رسمی دولتی منتشر میشد. در دروان سلسلهی خَن این نوع رسانههای خبری تیپائو[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn1|[1]]] و یا دیپائو[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn2|[2]]] و در دوران سلسلهی تانگ، کای یوانزیبائو[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn3|[3]]] یا بولتن خبری دربار خوانده میشدند. نخستین اشاره به انتشار روزنامه توسط بخش غیر دولتی در این کشور مربوط به سال1582 و در اواخر دوران سلسلهی مینگ به نام جینگ پائو[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn4|[4]]] یا گازت [[پکن]][[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn5|[5]]] است که خیلیها آن را قدیمیترین روزنامهی جهان دانستهاند. (Brook, Timothy, 1998: xxi)

----[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref1|[1]]] - Tipao.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref2|[2]]] - Dipao.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref3|[3]]] - Kai Yuan Zi Bao.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref4|[4]]] - Jingpao.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref5|[5]]] - Peking Gazette.


== ''شکل گیری رسانهها'' ==
مطبوعات و رسانههای جدید در سرزمین چین، مانند سایر نمادهای فرهنگ غرب، در دوران حضور مسیونرها و تجار و نیروهای نظامی غرب در این منطقه از جهان و در دههی1890 شکل گرفت. اغلب روزنامههایی که در آن زمان منتشر میشدند، توسط خارجیها، به ویژه میسیونرها و تجار غربی راه اندازی و مدیریت میشدند. لذا، یکی از قدیمیترین روزنامههای این کشور روزنامهی شِنبائو[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn1|[1]]]<nowiki/>است که از سال1872 تا1949 با بیش از25600شماره و به مدت 77 سال بدون وقفه منتشر گردید که در تاریخ روزنامه نگاری چین یک رکورد بهشمار میرود.

(Chunming li, Wei Zhang,2006)

سفر نخستین گروه از دانشجویان چینی برای تحصیل در غرب و آشنایی آنها با سیستم روزنامه نگاری مدرن در کشورهای اروپایی نیز موجب شد تا پس از بازگشت آنان به چین، تلاش برای راه اندازی روزنامههای جدید افزایش یابد. جنبش چهارم ماه مه در سال1919نیز زمینهی ظهور روزنامههای مستقل در این کشور را فراهم ساخت. ولی روند روزنامه نگاری مدرن و مستقل در دهههای 1930 به بعد به واسطهی اعمال سانسورهای خفه کننده و شدید توسط دولت ملی در همان آغاز با مشکلات فراوانر روبه رو شده و این فضای محدود جایی برای شکوفایی خلاقیتهای مطبوعاتی باقی نگذاشت، اگرچه در همین شرایط نیز فرصتهای خوبی برای رشد روزنامه های آزاد و مستقل فراهم میشد. (Ting Ni, 2005)


== ''رسانهها و مطبوعات چین از نگاه آمار'' ==
در حالحاضر، براساس آمار منتشره، بيش از 2200 روزنامه، 9000 مجله، 273 ايستگاه راديويي، 352ايستگاه تلويزيوني در سطح ملی و استانی و محلی در اين كشور به فعالیت رسانهای و اطلاع رسانی اشتغال دارند. طبق آمار، تا پايان سال2010، تعداد 822 ايستگاه رله و انتقال امواج كوتاه و متوسط راديويي نیز در سرتاسر چین فعال بودهاند. در اين سال125.69ميليون خانواده به تلويزيون دسترسي داشته و 1.22 ميليون خانواده در30شهر، امکان دسترسی به تلويزيون ديجيتالي داشتهاند كه به ترتيب 94/5 درصد و 95/8 در صد از کل جمعيت چین را پوشش ميدهند. (www.China.org.cn)

پر تيراژترين روزنامه«روزنامهی مردم»، ارگان حزب كمونيست چين، دارای تیراژ 5 ميليون نسخه است. پر تيراژترين روزنامهی انگليسي زبان«چاينا ديلي» است كه تيراژ آن 120هزار نسخه است. مجلهی دو هفته يكبار تحت عنوان«صحبتهاي وسط ماه» با تيراژ 5 ميليون نسخه، پر فروشترين مجلهی چيني است.

مهمترين روزنامههاي چين عبارتند از: روزنامهی مردم و ضميمهی آن براي خارج از كشور، روزنامهی گوانگ مين، روزنامهی اخبار اقتصادي، روزنامهی ارتش آزاديبخش، اخبار جوانان چين، اخبار زنان چين، اخبار آموزشي، اخبار ورزشي چين، روزنامهی كارگران، روزنامهی دهقانان، و روزنامهی علوم و تكنولوژي(كتاب سبز چين ، 1380 : 112) براساس پژوهشی كه در سالهاي2007 و 2008 در انگلستان انجام گرفت، تأثيررسانههاي  چين بر تغيير جريان اطلاعات جهاني، كمتر از 5 درصد بوده است. مطالعاتي هم كه در جنوب شرق آسيا در این زمینه انجام گرفت نشان میدهد، قدرت نرم چين هنوز از حاكميت در اين منطقه به دور است. تصوير چين شايد بهتر از آمريكا باشد اما به خوبي [[ژاپن]] نيست. در حقيقت، در عصر انفجار اطلاعات كه بازار بر مبناي تقاضا حركت ميكند، رسانههاي دولتي چين با چالش مواجه شدهاند.(www.eai.nus.edu.sg)   

البته باید متذکر شدکه با توسعهی فنآوری و گسترش ابزارهای اطلاع رسانی در چین، رسانهی جدیدی در این کشور به وجود آمده و به سرعت رشد کرده است که550میلیون مشترک اینترنتی و 900میلیون استفاده کننده از موبایل به عنوان ارتش این رسانهی جدید، چین را در رأس کشورهای جهان در این زمینه قرار داده است. سایتهای مختلف اجتماعی، وبلاگهای فردی و جمعی، سایتهای متنوع خبری، رسانههای صوتی و تصویری، روزنامههای موبایلی، کتابهای الکترونیکی، و گسترش انواع رسانههای دیگر خبری، رقابت سختی را آغاز و عرصه را برای مطبوعات سنتی و سانسور و کنترلهای مرسوم دولتی تنگ کرده است.


== ''مجلات و نشريات مهم و تأثير گذار'' ==
زماني مجلههايي همچون مروری بر پکن[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn1|[1]]]، چین مصور[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn2|[2]]]، چین امروز[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn3|[3]]]، و چین خلقی[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn4|[4]]]، و روزنامههايي مثل  روزنامهی مردم، و راديو بين الملل چين، اصلیترین رسانههای گروهی برای معرفي کشور چين به خارجيان بودند، اما در سالهاي اخير، این کشور با بهرهگيري از فنآوریهاي نوین ارتباطي گامهای بلندی در این زمینه برداشته است.   

گروه انتشارات بين المللي چين[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn5|[5]]]، در سال1949 با هدف معرفي چين به دنيا از طريق كتاب، مجله و وبسايت بنيان نهاده شد و اكنون بيش از 20 شعبه در چين و 12 شعبه در آمريكا، انگليس، آلمان، بلژيك، روسيه، مصر، مكزيك، ژاپن، و هنگكنگ دارد. تعداد كاركنان آن3000 نفر است كه100 نفر آنها خارجي هستند. اين انتشاراتي هر سال بيش از3000 عنوان كتاب و30 نشريهی ادواري به بيش از10 زبان منتشر ميسازد. اين انتشاراتي وبسايت معروف WWW.CHINA.IRG.CN و30 سايت ديگر را ساماندهي ميكند. نمونههاي مجلات آن عبارتند از:

مجلهی مروری بر پکن[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn6|[6]]]: از هفته نامههاي معتبر سراسري چين است و بهصورت هفتگی در پكن منتشر ميشود. نخستین شمارهی آن در سال1958 منتشر شد. گزارشها و مقالات آن در مورد امور فرهنگي، اقتصادي، سياسي و اجتماعي و تحولات چين است . تيراژ هر شماره 70هزار نسخه اعلام ميشود. این مجله، علاوه بر سراسر چين، در150 كشور و منطقه هم همزمان توزيع ميشود. نسخهی چاپي آن به زبان انگليسي است ولي نسخهی آنلاين مجله به زبانهاي انگليسي، ژاپني، فرانسوي، آلماني، و چيني روی سایت قرار میگیرد. گفته میشود که سايت این مجله بيش از700 هزار بازديد كننده دارد. (www.bjreview.com.cn)

چین مصور[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn7|[7]]]: این مجله در سال1950 بنياد نهاده شد و هم اكنون به زبانهاي چيني، انگليسي، كرهاي، و روسي به چاپ ميرسد. نسخهی آنلاين آن به زبانهاي چيني، ژاپني، روسي، فرانسوي، آلماني، ايتالياي و عربي است.

مجلهی زنان چين[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn8|[8]]]: اين مجله توسط فدراسيون سراسري زنان چين منتشر ميشود. نخستین شمارهی آن در سال1939 به چاپ رسيد. هم اكنون این نشریه بهصورت دو ماهانه منتشر ميشود. اين مجله در سالهاي 2003 و 2005 مقام دوم و سوم را در سطح ملي بهدست آورد.

روزنامهی گلوبال تایمز[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn9|[9]]]: اين روزنامه در آوريل سال2009 به زبان انگليسي آغاز به انتشار نمود و هم اكنون از روزنامههاي مطرح اين كشور است که توسط ليگ جوانان چين وابسته به حزب كمونيست منتشر ميشود.

ماهنامهی گلوبال[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn10|[10]]]: اين ماهنامه توسط خبرگزاری شينخوا منتشر ميشود و اخبار و اطلاعات فرهنگي، سياسي، اجتماعي، و اقتصادي كشورهاي مختلف دنيا را منعكس ميسازد.

مجلهی شهر مصور[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn11|[11]]]: اين مجلهی مصور از مجلات محبوب چيني هاست.

مجلهی جامعهی بین المللی در چین[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn12|[12]]]: مجلهاي است ويژهی خارجيهاي مقيم چين و هر دو هفته يك بار به زبان انگليسي منتشر ميشود. 

هفته نامهی آخر هفتهی شهر[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn13|[13]]]: نخستین شمارهی آن در سال1998 منتشر شد و مجلهی سرگرمي محسوب ميشود. این مجله هر دو هفته يكبار همزمان در شهرهای شانگهاي و پكن منتشر ميشود و اطلاعاتي در بارهی بازار، چه بخريم؟ كجا برويم؟ .. و معرفي گالريها، رستورانها و ... ارايه ميدهد.

مجلهی چین و جهان[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn14|[14]]]: مجلهای است تمام الكترونيك و مسايل چين معاصر را منتشر ميكند.

ماهنامهی چین[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn15|[15]]]: اين مجله چين دموكراتيك را ترسيم ميکند.

مجلهی بهار چین[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn16|[16]]]: این مجله در سال1982 تأسیس شده و از نشريات ادواري طرفدار دموكراسي در چين است.
----[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref1|[1]]] - Beijing Reviw.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref2|[2]]] - China Pictorial.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref3|[3]]] - China Today.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref4|[4]]] - People’s China.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref5|[5]]] - China International Publishing Group. (CIPG)

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref6|[6]]] - Beijing Review.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref7|[7]]] - China Pictorial.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref8|[8]]] - Women in China.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref9|[9]]] - Global Times.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref10|[10]]] - Global.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref11|[11]]] - City Pictorial.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref12|[12]]] - International Community in China.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref13|[13]]] - City Weekend.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref14|[14]]] - China and World.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref15|[15]]] - China Monthly.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref16|[16]]] - China Spring.

= رسانههاي شنیداری(رادیو) =

== ''تاریخچهی رادیو در چین'' ==
نخستین ایستگاه پخش برنامههای رادیویی در چین، در تاریخ23ژانویهی سال1923میلادی توسط یک روزنامه نگار آمریکایی به نام اوسبُرن[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn1|[1]]]<nowiki/>در شهر [[شانگهای]] راه اندازی شد. از این ایستگاه هر شب یک ساعت برنامه که عمدتا شامل موسیقی و کمی هم اخبار داخلی و خارجی بود پخش میشد که افزون بر شانگهای در برخی از شهرهای مهم دیگر نیز شنیده میشد. مؤسس این ایستگاه، سپس با همکاری یکی از تجار محلی اقدام به وارد کردن دستگاههای رادیوی ساخت [[آمریکا]] برای مشتریان نمود که در مدت اندکی بیش از 500دستگاه رادیو به فروش رفته و مورد استقبال مردم واقع شد. این ایستگاه صرفا چند ماه به کار خود ادامه داده و به خاطر کمبود منابع [[مالی]] فعالیت آن متوقف گردید. به دنبال این حادثه دومین ایستگاه رادیویی در 15ماه مه سال1924 یک شرکت دیگر آمریکایی به نام کارول[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn2|[2]]] با همکاری یک روزنامهی محلی به نام شِن بائو[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn3|[3]]]<nowiki/>فعالیت خود را آغاز کرد و با ایجاد شبکهای از استودیوها در سطح شهر شانگهای، برنامههای تولیدی این استودیوها را پخش میکرد. تا این سال دولت چین قانون و مقررات خاصی برای تأسیس ایستگاههای رادیویی توسط بخش خصوصی تدوین نکرده بود. لذا، در ماه اوت سال1924 نخستین قانون راه اندازی ایستگاههای رادیویی از سوی دولت تصویب و برای اجرا در اختیار متقاضیان قرار گرفت.

نخستین ایستگاه رادیویی که توسط یک فرد چینی راه اندازی شد، متعلق به شرکت سون سون[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn4|[4]]]<nowiki/>بود که در ماه مارس سال1927 در ساختمان این شرکت کار خود را آغاز کرد. این ایستگاه روزانه 6ساعت برنامه پخش می کرد. پخش برنامهی این ایستگاه نیز پس از دو سال و نیم فعالیت متوقف شد.
----[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref1|[1]]] - E.G. Osborn.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref2|[2]]] - Carol.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref3|[3]]] - Shen Bao.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref4|[4]]] - Sun Sun.

= رسانههای دیداری(تلویزیون) =

== ''تاریخچهی تلویزیون در چین'' ==
در سرتاسر نیمهی نخست قرن بیستم، سرزمین چین در گیر جنگهای مستمر داخلی و تجاوز خارجی(ژاپن) بود، لذا زیر ساختهای ناقص، ابتدایی و توسعه نیافتهی ارتباطات موجود نیز در این درگیریها نابود شده و یا در خدمت نیروهای نظامی بود. به همین جهت، تا سال 1958میلادی، زمینه برای تأسیس ایستگاه پخش تلویزیونی فراهم نبود. نخستین ایستگاه تلویزیونی در چین(تلویزیون پکن) در اول ماه مه سال1958راه اندازی شد و طی دو سال تعداد این ایستگاهها در شهرهای مختلف به 12مورد رسید. در اوایل دههی1960که اتحاد جماهیر شوروی سابق کمکهای مالی و فنی خود را به کشور چین قطع کرد، توسعهی ایستگاههای نوپای تلویزیونی نیز در این کشور دچار بحران شده و از 23 ایستگاه به 5ایستگاه کاهش یافته و بقیه تعطیل شدند. با آغاز انقلاب فرهنگی(1966 تا1976) همهی برنامههای تلویزیونی ایستگاههای مختلف یکسان شدند تا سیاستهای «مبارزات طبقاتی»، «ضد امپریالیستی، ضد بورژوازی، و ضد سرمایه داری» [[حزب کمونیست]] و اندیشههای مائو را تبلیغ و تشریح کنند. لذا، پخش برنامههای عادی تلویزیون پکن و متعاقب آن در سایر ایستگاههای محلی در سال1967متوقف شد. تنها در اوایل دههی1970 بود که برنامههای تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانههای خارجی حق حضور در گسترش رسانهای دیداری و شنیداری نداشته و تمام مراحل سیاستگذاری، تولید و پخش برنامهها در اختیار حزب و دولت بود. سیاست مائو این بود که تلویزیون باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاستهای حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامههای این رسانه اعمال میشد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل(وزارت) رادیو، فیلم و تلویزیون تحت نظارت قرار داشت. ایستگاههای محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیتهی محلی حزب و نمایندهی نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند. برنامههای قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیههای سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامههای تفریحی مورد تأیید کمیتهی تبلیغات حزب میشد. پخش فیلمها و برنامههای خارجی تنها یک درصد از برنامهها را تشکیل میداد. آن هم صرفا شامل برنامههای تولید شده در کشورهای سوسیالیستی میشد.

( MBC. The Museum of Boroadcast Communication: www.museum.tv.China)

== ''توسعهی تلویزیون پس از اجرای اصلاحات'' ==
در دوران پس از اجرای اصلاحات، تلویزیون مهمترین رسانهای بود که به سرعت توسعه یافت. در اول ماه مه سال1978، تلویزیون پکن به تلویزیون مرکزی چین[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn1|[1]]]<nowiki/>به عنوان تنها شبکهی سراسری ملی، تغییر نام داد. در سال1994 در سرتاسر کشور بیش از700ایستگاه تلویزیونی فعالیت میکرد که یک ایستگاه(سیسیتیوی) سراسری، 30 ایستگاه استانی، 300شبکهی منطقهای، و 350 ایستگاه محلی بود. در همین مدت، تعداد دارندگان دستگاه تلویزیون از چند هزار خانواده در سال1960 به بیش از 230میلیون خانواده در سال 1993 و تعداد بینندگان از 18 میلیون نفر در سال 1975 به 900میلیون بیننده در سال 1993رسید که بزرگترین شبکهی تلویزیونی از نظر بیننده در جهان بهشمار میرفت.

در سال1980، تلویزیون مرکزی چین با برخی از کمپانیهای خارجی قرار داد مبادلهی برنامه امضا کرده و از تسهیلات ماهوارهای دریافت و پخش اخبار جهان بهرهمند گردید. در سال1986، این ایستگاه نخستین کانال انگلیسی زبان خود را راه اندازی کرد و متعاقب آن سایر ایستگاههای استانی نیز اقدام به راه اندازی کانال خبری به زبان انگلیسی کردند. کانالهای آموزشی نیز به سرعت گسترش یافته و دورههای آموزشی تحصیلات تکمیلی و فنی و حرفهای فراگیر شده و میلیونها معلم، دانش آموز و دانشجو، و کشاورز در سراسر کشور تحت آموزش این شبکهها قرار گرفتند. توان تولید برنامههای مختلف نیز به شدت افزایش یافت و برنامههای خبری تلویزیون مرکزی از 3 مورد در روز به 11مورد رسید. طبق آمار، درحال حاضر تعداد ایستگاههای رلهی برنامههای تلویزیونی در سرتاسر این کشور از مرز10هزار گذشته و میزان ایستگاههای ماهوارهای و زمینی ارسال و دریافت برنامه به بیش از 50هزار مورد رسیده و سراسر کشور و بخش عظیمی از جهان را تحت پوشش قرار داده است.

== ''مهمترین شبکهی تلویزیونی چین'' ==
تلويزيون مركزي چين بزرگترين و قدرتمندترين ايستگاه تلويزيوني چين است و با بيش از 250 سازمان تلويزيوني از 130 كشور مبادلات برنامهای و روابط تجاري دارد. اين تلويزيون سه شبكهی اختصاصي خبر، كودك، و موسيقي را راه اندازي نموده است.

) www.China.org.cn)

تلويزيون مركزي چين(CCTV)، با 22 كانال تنها شبكهی ملي چين است که بخش بزرگی از بازار تولید و پخش برنامههاي تلويزيوني را در چین در اختیار دارد. اين شبکهی تلويزيونی با حدود10 هزار كارمند و با درآمدی بسیار بالا، تحت نظارت دو جانبهی ادارهی تبليغات(مسئول نهايي محتواي رسانهها) و ادارهی كل راديو، فيلم و تلويزيون دولتي (كه عمليات و برنامهها را فرماندهي ميكند) اداره ميشود. معاون وزير به عنوان رئيس تلويزيون مركزي هم هست. مديران اصلي و ساير مسئولان توسط دولت منصوب ميشوند. اين شبكه اخبار ويژهی خود را تهيه كرده و روزانه 11 بار خبر پخش کرده و قويترين و پركارترين  توليد كنندهی برنامههای تلويزيوني در اين كشور بهشمار میرود. سيسيتيوي تنها شبكهاي است كه مجوز خريد فيلم از خارج را دارد. تمامي شبكههاي محلي بايد اخبار ساعت 7 شب اين شبكه را پوشش دهند. تقريبا 500 ميليون نفر مرتب اين برنامهی خبری را تماشا ميكنند. - (كتاب سبز چين: 114-115)  اگر چه سي سي تي وي قويترين شبكهی چين است اما تنها 30 درصد مردم چين بينندهی آن هستند. 

علاوه بر 300 كانال شبكههاي بين المللي، سراسري و استاني چين كه در پكن نيز قابل دريافت هستند، شبكهی (BTV)  مخصوص پكن بوده و در اغلب مناطق چين نيز قابل دريافت است. اين شبكه 14 كانال دارد و هر كانال به موضوع خاصي همچون ورزش، فيلمهاي سينمايي، تئاتر، آموزش، خبر و ... ميپردازد و برنامههاي متنوعي به زبان چيني براي شهروندان پكني تهيه و پخش ميكند. ميزان پوشش راديو و تلويزيون سراسري در اين شهر 99/99 درصد و سطح پوشش تلويزيونهاي كابلي 64 درصد است. (سابقي ، 1386  : 25-26)

== ''ایجاد فضای بازتر برای برنامههای تلویزیونی'' ==
پس از اجرای اصلاحات در اواخر دههی1970، فضا برای فعالیت شبکههای تلویزیونی به طور چشمگیری بازتر شده و این تحول افزون بر بخشهای فنی و اقتصادی، شامل بخشهای سیاسی و فرهنگی نیز گردید. 

نخستین قدم برای ایجاد فضای باز در تلویزیون، رفع محدودیت از وارد کردن برنامههای خارجی بود. طی 20سال پیش از اصلاحات تنها شرکت شبکهی ملی مجاز به وارد کردن برنامههای تلویزیون خارجی بود که از نظر کمیت محدود و از نظر محتوا صرفا شامل برنامههای سیاسی و ایدئولوژیکی میگردید. با رفع این محدودیتها در سال1986، شرکت تولید برنامههای تلویزیونی آمریکایی لوریمار[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn2|[2]]]، با امضای قراردادی با تلویزیون مرکزی چین، یکجا بیش از 7500ساعت برنامهی تفریحی تولیذ آمریکا را در اختیار تلویزیون چین قرار داد. امروزه تمام شبکهها برای پر کردن ساعات پخش خود از برنامههای تولید خارج استفاده میکنند. 

دومین قدم ایجاد شده در این فضا سازماندهی فستیوالهای بین المللی تلویزیونی بود که در سال1986 نخستین فستیوال تلویزیونی چین در شانگهای برگزار شد و امروزه بزرگترین در نوع خود در آسیا و یکی از معتبرترین فستیوالهای تلویزیونی جهان به شمار میرود. هفتهی بین المللی تلویزیون پکن، فستیوال تلویزیونی سیچوان نیز جزو ای فستیوالها میباشند. در اين فستیوالها، افزون بر داوري و اعطاي جوايز، مبادلات آكادميك، واردات و صادرات برنامههاي تلويزيوني هم انجام ميشود. فستيوال شانگهاي بزرگترين بازار مبادلهی برنامه تلويزيوني در آسياست. (www.China.org.cn)

سومین قدم، باز شدن فضای پخش تبلیغات و آگهی است که از نظر اقتصادی شبکههای تلویزیونی را مستقلتر و متکی به خود کرده و از این طریق بخش اعظمی از هزینههای مالی تأمین و وابستگی آنها به بودجههای دولتی کمتر شده است. در سالهای اخیر اغلب شبکهها تجاری شده و برخی تا 70درصد هزینههای خود را از طریق پخش آگهی تأمین میکنند. البته، با افزایش بیش از حد ساعاتی که شبکههای تلویزونی به پخش تبلیغات و آگهی اختصاص میدادند، از سال 2011 محدویتهایی برای پخش آگهی به نفع تماشگران برنامههای تلویزونی از سوی دولت اعمال گردید.

سیاستهای جدید حزب کمونیست چین در زمینههای سیاست مدرن سازی، تمرکز زدایی، تکثر گرایی و رفع محدودیتها نیز زمینه را برای توسعهی هرچه بیشتر انواع رسانههای تلویزیونی فراهم ساخته است. 

== ''کانالهای ماهوارهای'' ==
در اوايل دههی1990، كانالهاي ماهوارهاي تلويزيون براي پخش بين المللي وارد عرصهی رسانهای شدند. در سال 1992، شبکهی چهار سيسيتيوي، به عنوان نخستین كانال تلويزيوني بين المللي چين به زبان چيني و براي چينيهاي سراسر دنيا شروع به پخش برنامه كرد. در سال2000، کانال 9شبکهی سيسيتيوي بين المللی، به زبان انگليسي بيست و چهار ساعته فعال شد. در حالحاضر، کانالهای عربي، روسي، فرانسوی، و پرتغالي این شبکه نیز به پخش برنامه میپردازند. در حال حاضر، کانال بين الملل سيسيتيوي، 98 درصد كرهی زمين را پوشش ميدهد و در خارج از چين45 ميليون نفر آبونمان آن شده اند. مخاطبان اين كانالها هم از تنها چینیهای مقیم خارج تغيير يافته است. اگر چه بینندگان چيني مقیم خارج مهم هستند، ولی اكنون تمركز بر روی جامعهی آمريكا، اروپا و كشورهاي همسايه قرار گرفته است. سكوي تلويزيوني ديوار بزرگ[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftn3|[3]]] كه در سال 2004 تأسيس شده است از نمونه تلاشهاي متمركز و هماهنگ چين براي گسترش و تعميق نفوذ رسانههاي چيني در بازار رسانهاي جهان است. اين سكو تا كنون خدمات ماهوارهاي را مستقيما به منازل آمريكا، اروپا، كانادا، آسيا، آفريقا، و آمريكاي لاتين وصل كرده است. www.eai.nus.edu.sg)) در مجموع هم اینک 37شبکهی ماهوارهای از پکن و سایر استانهای چین به زبان ماندارین و 8شبکهی ماهوارهای به غیر زبان ماندارین، مانند کرهای، قزاقی، اویغوری، تبتی و... و 3شبکهی ماهوارهای انیمیشن و کارتونی و 11شبکهی ماهوارهای پولی از چین برنامه پخش میکنند.

== ''شبکههای کابلی و دیجیتالی'' ==
در سال1991میلادی، نخستین شبکهی کابلی در چین شکل گرفت و از سال1992 رسما در چين شروع به كار كرد. در سال1996 تلويزيون مركزي چين 3 ماهواره و 4 ايستگاه انتقال از شركت پان امريكن اجاره كرد و از آن پس برنامههاي خود را در سرتاسر جهان پخش کرد. (كتاب سبز چين ،1380: 114)

هم اینک تعداد شبکههای کابلی در این کشور از مرز20هزار شبکه گذشته که مهمترین آنها شبکهی تلویزیون کابلی شانگهای است که بیش از 2میلیون مشترک داشته و بزرگترین شبکهی کابلی جهان از نظر تعداد مشترکان بهشمار میرود. این شبکه دارای 12کانال است که تمامی زمینههای خبری، سیاسی، اقتصادی، آموزشی، ورزشی، موسیقی، خدمات عمومی، تفریحی و... را پوشش میدهد.

براساس آمار، در پایان سال2008، بیش از5/44میلیون مشترک تلویزیون کابلی دیجیتالی در چین وجود دارد. طبق برنامهها و سیاستگذاریهای صورت گرفته توسط دولت چین، تا سال2010 اغلب شهرها و مناطق چین تحت پوشش تلویزیون دیجیتالی قرار گرفته و تا سال2015و فراگیر شدن تلویزیون دیجیتالی، پخش برنامه بهصورت آنالوگ متوقف خواهد شد و چین از تولید کنندهی تلویزیونهای معمولی به یکی از تولید کنندگان تلویزیونهای دیجیتالی تبدیل خواهد شد.
----[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref1|[1]]] - China Central Television. (CCTV).

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref2|[2]]] - Lorimar.

[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref3|[3]]] -The Great Wall TV Platform.
----[[رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین#%20ftnref1|[1]]] - Shen Bao.
بازگشت به رسانه و وسايل ارتباط جمعي در چین.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=رسانه_و_وسايل_ارتباط_جمعي_در_چین»