نمایش مبدأ برای شکل گیری محله های مسلمان نشین در شهرهای چین

[[پرونده:8587951664121487667128963522.jpg|بندانگشتی|مسلمانان در چین]]
مسلمانان مهاجر اغلب در محله های خاصی در داخل و یا بیرون شهرها سکونت یافته و در برخی از موارد نیز با استفاده از تسامح دولت مردان چینی، در بافت محل سکونت خود چینی ها اقامت گزیده و در کنار مردم عادی زندگی می کردند. در این محله های مهاجر نشین خارجی که فانکه( محله ی خارجیان)[i] خوانده می شد، قوانین و مقررات اجتماعی و قضایی و فرهنگی و دینی خاص مسلمانان حاکم بود و اغلب قاضی القضات و امام جماعت مسلمان(شیخ الاسلام) توسط خود مهاجران انتخاب و با تأیید حاکمان چینی بر مسایل داخلی آنان نظارت و مشکلات و اختلافات آنها را حل و فصل می کردند<ref>مجله ی«دراسات قومیه هوی». شماره 2 سال 2004</ref>. این محله ها نخستین محل زندگی گروهی و هسته های اجتماعی اولیه ی مسلمانان در [[چین]] به شمار می روند که افزون بر محل سکونت، هویت اجتماعی و فرهنگی آنان نیز براساس اعتقادات دینی در همین محله ها شکل  ولی همیشه خود را جزیی از امت بزرگ اسلامی و جهان اسلام می دانستند نه جامعه ی چینی که در آن زندگی می کردند.

در این محله ها که به صورت کلونی های مجزا بودند، مسجد محور زندگی اجتماعی بود و خانه های مسلمانان در اطراف مسجد بنا شده و روابط اجتماعی خانواده های مسلمان حول محور مسجد و به صورت بسته و محدود در میان خودشان تنظیم می یافت. برخلاف دادوستد تجاری آنها که اغلب با چینی های غیر مسلمان بود، آنان از نظر اجتماعی و خانوادگی به خاطر تفاوت فرهنگی و رعایت مسایل شرعی و دینی، هیچ رابطه ای با غیر مسلمانان نداشتند. تمامی مسایل آموزشی، دینی، قضایی، و تأمین مواد غذایی حلال، این جوامع خود انزوا و محدود توسط خودشان تأمین می شد و نیازی به ارتباط با جامعه ی چینی اطراف خود نداشتند. حتی امامان جمعه و جماعت و مبلغان و معلمان آموزشی آنها نیز از کشور مبدأ می آمدند[ii]. زبان ارتباطی میان این جوامع، اغلب زبان مادری خودشان(فارسی-عربی) بود و نیازی به آموختن [[زبان چینی]] هم نداشتند. نوع زندگی، معاشرت و لباس پوشیدن و مراودات اجتماعی و آداب و رسوم فرهنگی این گروه های کوچک مسلمان برای جامعه ی میزبان در عین جالب و جذاب و قابل احترام بودن، عجیب و مشکوک نیز به نظر میرسید. براساس نوشته های تاریخی [[چین]]، در عصر سلسله ی تانگ( ←[[سلسله تانگ]])، تنها در شهر چانگاَن پایتخت این کشور، بیش از 5 هزار خانوار خارجی که اغلب مسلمان و از ایران و آسیای مرکزی و مناطق عربی بودند، در این شهر اقامت داشته و میدانی در شهر به عنوان میدان خارجی ها وجود داشت که در این میدان، به ویژه عصرها و روزهای تعطیل، برنامه های فرهنگی وهنری ملل مختلف از جمله موسیقی، نمایش، آکروبات، و سایر بازی ها و سرگرمی ها و تفریحات به نمایش گذاشته می شد که مورد توجه جامعه ی میزبان قرار می گرفت. حتی کالاها و صنایع دستی نفیس، عطر و بخور و مدل لباس های خارجی که در این میدان عرضه می شد به شدت مورد استقبال چینی ها قرار می گرفت<ref>Bai Shouyi (2002). An Outline History of China. Beijing: Foreign languages press</ref><ref>سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ چین.تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد2، ص755 </ref>. 

== نیز نگاه کنید به ==

* [[اسلام در چین]]
*  [[اسلام در دوران سلسله های مختلف امپراتوری چین]]
== پاورقی ==
[i] - <small>درست مثل محله های ویژه ی چینی های مهاجر در سایر کشورها که به «چاینا تاون» یا محل اقامت چینی ها معروف است.</small>

[ii]<small>درست مثل محله های ویژه ی چینی های مهاجر در سایر کشورها که به «چاینا تاون» یا محل اقامت چینی ها معروف است.</small>

== کتابشناسی ==