نمایش مبدأ برای عوامل توسعه و ترویج زبان فارسی در چین

به دلیل زیر، اجازهٔ ویرایش این صفحه ندارید:
عملی که درخواست کرده‌اید منحصر به کاربران این گروه است: کاربران.
می‌توانید مبدأ این صفحه را ببینید و رونوشت بردارید:
زمینه ها و عواملی که در گذشته موجبات رشد و گسترش [[زبان فارسی در چین]] را فراهم ساخته است را می توان به شرح زیر خلاصه کرد:

1-[[روابط تجاری ایران و چین|روابط گسترده و پایدار تجاری موجود بین ایران و چین]] از طریق دو [[نقش جاده ی ابریشم در مبادلات فرهنگی ایران و چین|جاده ی ابریشم]] زمینی و دریایی؛

2-مهاجرت بازرگانان، هنرمندان، دیوان سالاران، محققان، مبلغان دینی و صوفیان طریقت مسلک ایرانی به [[چین]] و اقامت و [[ازدواج در چین|ازدواج با زنان و دختران چینی]]؛

3-گسترش روابط رسمی و دیپلماتیک میان امپراتوری چین و پادشاهی ایران و حکام محلی و اعزام سفرای متعدد از سوی دو کشور که پیام ها و نامه های مودت آمیز و دوستان های به زبان فارسی همراه خود داشتند،

4-تهاجم مغولان به ایران به رهبری چنگیزخان و هلاکو خان، و به اجبار کوچاندن صدها هزار سرباز، زندانی، صنعتگر، هنرمند، دبیر و منشی ایرانی به [[چین]] جهت استفاده از آنها برای تمشیت امور سرزمین پهناور [[چین]] و به قدرت رسیدن برخی از آنها در دربار امپراتور و ولایات مختلف این کشور. این دولتمردان ایرانی، پس از کسب موقعیت اجتماعی و سیاسی در [[چین]] تحت سلطه ی [[سلسله یوان|سلسله ی یوان]]، هرکدام صدها نفر از خانواده، بستگان و هم کیشان خود را به [[چین]] منتقل و در مدیریت امور مملکتی از آنها به جای مردم [[چین]] و مغول ها استفاده می کردند. این مهاجرت اجباری-اختیاری گسترده، زمینه را برای گسترش و نفوذ زبان فارسی و فرهنگ ایرانی در [[چین]] را بیش از گذشته فراهم ساخت؛

5- همچنانکه در فصول گذشته ذکر شد، از آنجا که از یک سو، میان دوشاخه از مغولان حاکم در ایران و [[چین]] رابطه و ارتباط قوی وجود داشت و مبادلات سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی گسترده ای برقرار بود، و از سوی دیگر مغولان خود دارای زبان و فرهنگ پیشرفته نبودند و شاخه ی مغولان [[چین]] به مردم و زبان و فرهنگ مردم [[چین]] اعتماد نداشتند، به ناچار زبان فارسی، زبان رایج دربار هر دو شاخه از مغولان شد و دانشمندان ایرانی به عنوان منشیان و تاریخ نگاران در دربار [[سلسله یوان|سلسله ی یوان]] به کار گرفته شدند و اعلب نامه ها و پیام هایی که میان این دو دربار مبادله می شد، به زبان فارسی بود<ref>امیری، کیومرث(1378). زبان فارسی در جهان [[چین]].انتشارات دبیرخانه شورای گسترش زبان و ادبیات فارسی، تهران.</ref>.

در نتیجه، [[زبان فارسی در چین|زبان فارسی]] در کنار [[زبان چینی|زبان های چینی]] و مغولی زبان رسمی دربار شد و برای تربیت مترجمان و کارکنان آشنا به زبان فارسی در دربار و سرحدات و گمرکات کشور [[چین]]، نخستین مدرسه ی آموزش زبان های خارجی از جمله [[زبان فارسی در چین|زبان فارسی]] در پایتخت یوان([[پکن]] فعلی) راه اندازی و اولین لغتنامه ی فارسی به چینی تحت عنوان«لغت نامه ی مدرسه ی هوی هوی» تألیف گردید. 

تحت تأثیر همین فضای خوش [[زبان فارسی در چین|زبان فارسی]] بود که نخستین [[منابع و متون آموزشی زبان فارسی در دانشگاه های چین|کتاب آموزش زبان فارسی به غیر فارس زبان ها]] تحت عنوان«منهاج الطلب» توسط دانشمند ایرانی «چانگ جی مینگ» یا همان محمد ابن حکیم اصفهانی در [[چین]] تألیف و مورد استفاده قرار گرفت.

== نیز نگاه کنید به ==
[[زبان فارسی در چین]]؛ [[نقش زبان فارسی در پیدایش زبان های بومی اسلامی در چین]]؛ [[موقعیت زبان فارسی در چین معاصر]]؛ [[کرسی ها، مراکز آموزشی و استادان زبان فارسی در چين]]؛ [[منابع و متون آموزشی زبان فارسی در دانشگاه های چین]]

== کتابشناسی ==
<references />منبع اصلی

سابقی، علی محمد. (1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، جلد سوم ص 1426.

== نویسنده مقاله ==
علی محمد سابقی
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]]
[[رده:همکاری های ادبی، فرهنگی، علمی و دانشگاهی]]
بازگشت به عوامل توسعه و ترویج زبان فارسی در چین.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=عوامل_توسعه_و_ترویج_زبان_فارسی_در_چین»