نمایش مبدأ برای نمايش ژاپنی در دوران معاصر

به دلیل زیر، اجازهٔ ویرایش این صفحه ندارید:
عملی که درخواست کرده‌اید منحصر به کاربران این گروه است: کاربران.
می‌توانید مبدأ این صفحه را ببینید و رونوشت بردارید:
هر چند می‌شود نمایش بعد از جنگ [[ژاپن]] تا دوران معاصر را به دو دسته نمایش بعد از جنگ و [[هنرهای نمایشی ژاپن در عصر جدید|نمایش معاصر]] تقسیم کرد، اما در اینجا منظور از [[هنرهای نمایشی ژاپن در عصر جدید|نمایش در دوران معاصر،]] نمایش ژاپنی از پایان جنگ تا دوران معاصر است. نمایش بعد از جنگ با آزادی نمایش مدرن، ممنوعیت به صحنه بردن نمایش‌هایی از کابوکی که موضوعش انتقام و آزار و اذیت کودکان و زنان بود و ترویج نمایش معاصر [[آمریکا]] شروع شد. به تدریج ممنوعیت‌های کابوکی برداشته و انواع نمایش غربی به خصوص نمایش‌های آمریکایی مانند [[تئاتر و هنرهای نمایشی ژاپن|تئاتر]] معنا باخته یا [[تئاتر و هنرهای نمایشی ژاپن|تئاتر]] ابسورد (Theatre of the Absurd)، [[تئاتر و هنرهای نمایشی ژاپن|تئاتر]] روایی یا اپیک (Epic theatre)، [[تئاتر و هنرهای نمایشی ژاپن|تئاتر]] موزیکال و... به این کشور وارد شد. از سوی دیگر با توجه به رویکرد دولت [[ژاپن]] بعد از جنگ مبنی بر بدل شدن این کشور به یک کشور فرهنگی و فرهنگ دوست، نمایش اهمیت زیادی پیدا کرد و سیاست‌هایی مبنی بر ترویج نمایش در میان مردم اخذ شد. در نتیجه شناخت مردم از نمایش زیاد و این مسأله نقطه عطفی در گسترش [[تئاتر و هنرهای نمایشی ژاپن|نمایش ژاپنی]] معاصر شد.

از نیمه دوم دهه 1960 تا اواخر دهه 1970 دوران اوج نمایش زیر زمینی یا آن طور که در ژاپنی می‌گویند، نمایش آنگورا (アングラ演劇/Angura Engeki) بود. آنگورا مخفف کلمه (Underground) انگلیسی است. ویژگی این نمایش اجرای آن در خارج از سالن‌های بزرگ نمایش و عموما در چادر بود. معروف‌ترین گروه نمایش آنگورا در این دهه گروه نمایشی تنجو ساجیکی (天井桟敷/Tenjō sajiki) با محوریت شوجی ترایاما (寺山修司/Terayama Shūji(1935-1983)) بود که در خارج از مرزهای [[ژاپن]] هم شناخته شده بودند. برای مثال آن‌ها سال 1976 در جشن هنر شیراز به اجرا نمایش «کشتی جنون» (『阿呆船』/Ahōsen) پرداختند.<ref>Udagawa, T,H . (1998). Ahōsen.Kabushiki kaisha burūsu intāakushonzu. P54.</ref>

علاوه بر این در دهه 1960 و به دنبال رشد اقتصادی سریع [[ژاپن]]، اجرای گروه‌های نمایش خارجی در این کشور زیاد شد و [[تئاتر و هنرهای نمایشی ژاپن|گروه‌های نمایشی ژاپنی]] به خصوص نمایش کابوکی و نو هم نمایش‌هایی در کشورهای دیگر به روی صحنه بردند. این چنین مراوات نمایشی این کشور با جهان خارج رو به افزایش نهاد. نخستین تماشاخانه ملی [[ژاپن]] هم سال 1966 در [[توکیو]] ساخته شد که سالن اصلی آن بیش از هزار صندلی دارد. این تماشاخانه ضمن اینکه محلی برای اجرای نمایش‌های سنتی چون کابوکی و بونراکو است، در زمینه تربیت نیروی انسانی و جمع آوری اسناد و مدارک مرتبط با [[تئاتر و هنرهای نمایشی ژاپن|نمایش سنتی]] هم دستاوردهای قابل قبولی داشته است. بعد از ساخت تماشاخانه ملی، در سال‌های 1979، 1983، 1984 و 1997، به ترتیب تالار ملی هنرهای نمایشی عامه پسند (国立演芸場/Kokuritsu engē jō)، سالن نمایش ملی نو (国立能楽堂/Kokuritsu Nōgaku dō)، تماشاخانه ملی بونراکو (国立文楽劇場/Kokuritsu Bunraku Gekijō) در [[اوساکا]] و تماشاخانه ملی جدید (新国立劇場/Shinkokuritsu Gekijō) ساخته شدند. سال 2003 هم تماشاخانه ملی اوکیناوا (国立劇場おきなわ/Kokuritsu gekijō Okinawa) ساخته شد، و تعداد تماشاخانه‌های ملی [[ژاپن]] به شش رسید.

تالار ملی [[هنرهای نمایشی ژاپن در عصر جدید|هنرهای نمایشی]] عامه پسند محلی برای اجرای این گونه نمایش‌ها و مستند کردن آن است. نمایش عامه پسند یا اِنگه (演芸/Engē) در ژاپنی، در برگیرنده نمایش‌هایی سنتی چون راکوگو (落語/Rakugo)، مانزای (漫才/Manzai) و... است که مخاطب آن‌ها عامه مردم و بیشتر بر پایه روایتگری، شوخی پردازی روی صحنه، [[موسیقی در ژاپن|موسیقی]] و رقص هستند. تماشاخانه ملی جدید هم محلی برای اجرای نمایش مدرن، اپرا و باله است. علاوه بر این سالن‌های نمایش ملی، چنان که در مبحث فرهنگ در [[ژاپن]] هم گفتیم، دهه 1970 با شعارهایی چون دوره مناطق و دوره فرهنگ و نیز سیاست‌های فرهنگی دولت‌های محلی همراه بود. در این دوره «هر صد هزار نفر یک سالن» هدف گذاری شد و با کمک‌های [[مالی]] این هدف تا اوایل دهه 1990 محقق شد. حتی شهرهایی با جمعیت 20 تا 30 هزار نفر هم دارای سالن‌های بزرگ برای نمایش شدند. به این ترتیب نمایش در [[ژاپن]] بسیار پیشرفت کرد.

دهه 1980 و 1990 عرصه فعالیت نسلی بود که بعد از جنگ به دنیا آمده بودند. از هنرمندان مطرح نمایش این دوره می‌توان به کوکی میتانی (三谷幸喜/Mitani Kōki(161-   ))، اوریزا هیراتا (平田オリザ/Hirata Oriza(1962-    ) و... اشاره کرد. با ورود به قرن بیست و یکم و با فعالیت هنرمندان نسل جدید مانند توشیکی اوکادا (岡田利規/Okada Toshiki(1973-    ))، دایسوکه می‌ئورا (三浦大輔/Miura Daisuke(1975-    )) و... هر روز نمایش‌های تازه در این کشور خلق می‌شود.
==نیز نگاه کنید به==
[[هنر ژاپن]]؛ [[تئاتر و هنرهای نمایشی ژاپن]]
==کتابشناسی==
<references />

== منبع اصلی ==
پالیزدار، فرهاد، ذاکری، قدرت اله(1402). جامعه و فرهنگ ژاپن، تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص.242- 281.

== نویسندگان مقاله ==
فرهاد پالیزدار و قدرت اله ذاکری
[[رده:هنرهای نمایشی]]
بازگشت به نمايش ژاپنی در دوران معاصر.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=نمايش_ژاپنی_در_دوران_معاصر»