نمایش مبدأ برای هنر ایکه‌بانا در ژاپن

[[هنر ایکه‌بانا در ژاپن|ایکه‌بانا]] که به آن کادو (華道 /花道/Kadō) یا طریقت گل هم گفته می‌شود، از دیگر هنرهای ژاپنی است که فراتر از مرزهای این کشور معرف فرهنگ و هنر ژاپنی شده است. همچون بیشتر [[هنرهای سنتی ژاپن]] ایکه‌بانا هم مرتبط با رسیدن [[آیین بودا در ژاپن|آیین بودایی]] به [[ژاپن]] است. با آمدن این آیین، سنت کوگه (供花/Kuge) هم شکل گرفت که آن پیشکش گل به [[آیین بودا در ژاپن|بودا]] و ارواح درگذشتگان بود. کوگه که در روش متأثر از [[چین]] بود، در [[دوره هیان]] و در جریان [[ژاپنی کردن فرهنگ بیگانه|ژاپنی کردن فرهنگ]] وارداتی ژاپنی شد، بدین معنی که از چهارچوب زیباشناسی چینی خارج شد و به سمت نشان دادن زیبایی گیاهان همان گونه که هست، پیش رفت.<ref>Suzuki, E (2011). Ikebana ni miru Nihon bunka Akasareta hana no rekishi. Shibunkaku shuppan. P293.</ref>

در فرهنگ اشرافی [[دوره هیان]]، اشراف گل‌ها را می‌چیدند و آن‌ها را در گلدان قرار می‌دادند که امروزه برای بیان این عمل از اصطلاح ساشی‌بانا یا سوکا (挿花/Sashibana/Sōka) استفاده می‌شود. در [[دوره کاماکورا]] اصطلاح بر پا کردن رایج شد که نهایتا در [[دوره موروماچی]] به تاته‌بانا یا ریکّا (立花/Tate bana/Rikka) بدل شد. تاته‌بانا در ابتدا، قرار دادن چیزهایی چون شاخه درخت کاج، شاخه شکوفه آلو و... در گلدانی مسی و قرار دادن آن مقابل تندیس [[آیین بودا در ژاپن|بودا]] بود. در ریکا شاهد تأثیرگذاری افکار بودایی و تفسیر کار بر اساس این افکار هستیم و همزمان با استفاده از گل‌های طبیعی سعی می‌شود اندیشه و فکری از طریق اثر القا شود.<ref>Suzuki, E (2011). Ikebana ni miru Nihon bunka Akasareta hana no rekishi. Shibunkaku shuppan. P294.</ref> ریکا بعدا منشاء شکل گیری سبک‌هایی در گل آرایی شد که معروف‌ترین و بزرگترین آن سبک ایکه‌نوبو (池坊流/Ikenobō ryū) بود که در اواسط [[دوره موروماچی]] شکل گرفت و بعدا در [[دوره ادو]] کامل شد.

بعد از تاته‌بانا نوبت [[هنر ایکه‌بانا در ژاپن|ایکه‌بانا]] بود. اندیشه نهفته در استفاده از فعل ایکِرو (生ける/Ikeru) به معنی حیات بخشیدن به جای قرار دادن و بر پا کردن در گل آرایی، در واقع تلاش برای آراستن گل‌ها و گیاهان به همان شکلی بود که در طبیعت وجود دارند. در این زمان [[مراسم چای در ژاپن|مراسم چای]] موسوم به وابی‌چا هم شکل گرفته بود و استادان چای اصرار داشتند که گلدانی که در تاقچه موسوم به توکونوما در اتاق چای قرار می‌گیرد، نشان دهنده خود طبیعت باشد. در آغاز [[دوره ادو]] به [[هنر ایکه‌بانا در ژاپن|ایکه‌بانا]] نام کادو یا طریقت گل دادند که تلویحا اشاره به معنای روحانی آن داشت.<ref>تازاوا، یوتاکا، ماتسوبارا، سابورو، نوکودا، شون‌سوکه و ناگاهاتا، یاسوناری (1375). تاریخ فرهنگ ژاپن، یک دیدگاه. وزارت امور خارجه ژاپن، بخش فرهنگی سفارت کبرای ژاپن در ایران. ص78.</ref> همچنین در همین دوره سبک‌های زیادی در گل آرایی پدید آمد و نظام توارث خانوادگی یا ایئه‌موتو هم در آن کامل شد.

در دوره میجی و همزمان با پدیده ژاپونیسم، [[هنر ایکه‌بانا در ژاپن|ایکه‌بانا]] هم به عنوان زیبایی شناسی ژاپنی توسط جوسیه کندر یعنی همان [[معماری در ژاپن|معماری]] که برای آموزش معماری غربی به [[ژاپن]] آمد، به غرب معرفی شد و توانست بر هنر چیدمان گل در غرب تأثیر بگذارد. همچنین در دوران مدرن و معاصر باز هم سبک‌های جدیدی به [[هنر ایکه‌بانا در ژاپن|ایکه‌بانا]] اضافه شد، بطوری که به گفته سوزوکی (2011) در سال 2011 بیش از 1700 [[هنر ایکه‌بانا در ژاپن|سبک ایکه‌بانا]] در [[ژاپن]] وجود داشت.<ref>Suzuki, E (2011). Ikebana ni miru Nihon bunka Akasareta hana no rekishi. Shibunkaku shuppan. P3.</ref><ref>ذاکری، قدرت اله (1402). «هنر [[ژاپن]]». در پالیزدار، فرهاد، ذاکری، قدرت اله. جامعه و فرهنگ [[ژاپن]]، تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص.242- 281.</ref>
==نیز نگاه کنید به==
*[[هنر ژاپن]]
*[[هنرهای سنتی ژاپن]]
==کتابشناسی==