قوم دونگ شیانگ در چین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
محل سکونت این قوم بیشتر در استان گَنسو متمرکز است، ولی تعدادی از آنان نیز در بخش هایی از سین کیانگ اقامت دارند. زبان قوم دونگ شیانگ شاخه ای از زبان آلتایی و گروه مغولی است که زبان نوشتاری ندارد. آنها اغلب به [[زبان چینی]] هم تکلم کرده و از کاراکترهای چینی استفاده می کنند. این قوم از نوع لباسی که میپوشند از سایرین متمایز می شوند. | محل سکونت این قوم بیشتر در استان گَنسو متمرکز است، ولی تعدادی از آنان نیز در بخش هایی از سین کیانگ اقامت دارند. زبان قوم دونگ شیانگ شاخه ای از زبان آلتایی و گروه مغولی است که [[خط چینی|زبان نوشتاری]] ندارد. آنها اغلب به [[زبان چینی]] هم تکلم کرده و از کاراکترهای چینی استفاده می کنند. این قوم از نوع لباسی که میپوشند از سایرین متمایز می شوند. | ||
نیز نگاه کنید به [[اقوام و اقلیت های نژادی مسلمان در چین]] | زنان دونگ شیانگ از پوشش اسلامی استفاده کرده و گروه های سنی زنان از رنگ های مختلف لباس آنان قابل تشخیص هستند. مردان نیز اغلب کلاه سفیدی بر سر می گذارند. طبق سرشماری سال 2009میلادی، جمعیت قوم دونگ شیانگ درحال حاضر حدود 550 هزار نفر است.<ref>سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ [[چین]].تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص840</ref> | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
* [[اقوام و اقلیت های نژادی مسلمان در چین]] | |||
* [[اقلیت های قومی در چین]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۳۰
محل سکونت این قوم بیشتر در استان گَنسو متمرکز است، ولی تعدادی از آنان نیز در بخش هایی از سین کیانگ اقامت دارند. زبان قوم دونگ شیانگ شاخه ای از زبان آلتایی و گروه مغولی است که زبان نوشتاری ندارد. آنها اغلب به زبان چینی هم تکلم کرده و از کاراکترهای چینی استفاده می کنند. این قوم از نوع لباسی که میپوشند از سایرین متمایز می شوند.
زنان دونگ شیانگ از پوشش اسلامی استفاده کرده و گروه های سنی زنان از رنگ های مختلف لباس آنان قابل تشخیص هستند. مردان نیز اغلب کلاه سفیدی بر سر می گذارند. طبق سرشماری سال 2009میلادی، جمعیت قوم دونگ شیانگ درحال حاضر حدود 550 هزار نفر است.[۱]