موسیقی در مصر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
از چهره‌های مطرح موسیقایی دهه‌های اخیر مصر می‌توان از عمار الشریعی، عمر خیرت، راجح داود، و یاسر عبدالرحمن نام برد که نقش عمده‌ای در حفظ و پویایی موسیقی سنتی عرب ایفا کرده‌اند. | از چهره‌های مطرح موسیقایی دهه‌های اخیر مصر می‌توان از عمار الشریعی، عمر خیرت، راجح داود، و یاسر عبدالرحمن نام برد که نقش عمده‌ای در حفظ و پویایی موسیقی سنتی عرب ایفا کرده‌اند. | ||
از جمله گروه‌های موسیقی مصر می‌توان از: گروه موسیقی عربی عبدالحلیم نویرة، ارکستر سمفونیک [[قاهره]]،گروه موسیقی ملی عرب، گروه موسیقی کلاسیک عرب، گروه موسیقی سرودهای دینی، گروه اپرای [[شهر اسکندریه مصر|اسکندریه]] و گروه موسیقی کُر اپرای [[قاهره]] نام برد.<ref>بازیابی شده در 2015 از https://www.cairoopera.org.</ref><ref>صدر هاشمی، سید محمد (1392). | از جمله گروه‌های موسیقی مصر می‌توان از: گروه موسیقی عربی عبدالحلیم نویرة، ارکستر سمفونیک [[قاهره]]،گروه موسیقی ملی عرب، گروه موسیقی کلاسیک عرب، گروه موسیقی سرودهای دینی، گروه اپرای [[شهر اسکندریه مصر|اسکندریه]] و گروه موسیقی کُر اپرای [[قاهره]] نام برد.<ref>بازیابی شده در 2015 از https://www.cairoopera.org.</ref><ref>صدر هاشمی، سید محمد (1392). جامعه و فرهنگ [[مصر]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص330-332.</ref> | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
نسخهٔ ۱۴ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۱۷
موسیقی معاصر عرب، مرهون کوشش‌های پیشگامان هنر موسیقی در مصر همچون سید درویش است. آنان در سال‌های اولیه قرن گذشته با هدف پی افکندن موسیقی نوین عرب و رهاسازی آن از نفوذ عناصر ترکی عثمانی، به بازخوانی موسیقی سنتی عرب و تدوین مبانی جدید از یکسو و مطالعه موسیقی مدرن جهان و کشف عناصر همساز با فرهنگ و موسیقی شرقی و عربی از سوی دیگر، مبادرت ورزیدند. این تلاش‌ها به خلق موسیقی نوینی منجر شد که ترکیبی از اصالت و نوگرایی داشت و موسیقی امروز عرب را پی افکند.[۱] این تلاش‌ها طی دهه‌های بعد ادامه یافت و در سال‌های میانی قرن بیستم با تأسیس مدرسه عالی موسیقی در سال 1959 ، جنبش موسیقایی مصر از شکوفایی بیشتری برخوردار شد. دوره شکوفایی موسیقی سنتی عرب در مصر چندان استمرار نیافت و به ویژه از دهه 1970 به بعد با رونق گرفتن موسیقی پاپ، از اوج آن فروکاسته شد. درعین حال، امروز موسیقی سنتی مصر هوادارانی دارد و تلاش‌هایی نیز برای حفظ این هنر اصیل صورت می‌گیرد.
جشنواره و کنگره موسیقی عرب
جشنواره و کنگره موسیقی عرب از جمله جشنواره‌های موسیقی مطرح در جهان عرب است که با هدف دفاع از اصالت و هویت موسیقی عرب در برابر تحولات و جریان‌های جدید تأسیس و همه ساله در ماه نوامبر در این کشور برگزار می‌شود. این جشنواره در واقع بزرگترین گردهمایی فعالان حوزه موسیقی (مؤلفان، ناقدان و مورخان) جهان عرب است و در محل دارالاوبرا المصریة برپا می‌گردد.
جشنواره موسیقی قلعه
جشنواره موسیقی قلعه نیز جشنواره‌ای ملی است که شامل موسیقی کلاسیک عرب، موسیقی ملت‌ها و موسیقی جاز است و در محل قلعه صلاحالدین قاهره و قلعه قایتبای اسکندریه برگزار می‌گردد.[۲]
دارالاوبرا المصریة
دارالاوبرا المصریة از مراکز فرهنگی و هنری مطرح مصر است که به حوزه موسیقی اهتمام ویژه دارد. در این مرکز علاوه بر اجرای اپرا، برنامه‌های متنوع و فاخر موسیقایی با قیمت‌های ارزان و با هدف جذب مخاطبان عام ارائه می‌گردد. این مرکز دارای گروه‌های متعدد موسیقی است که در جشنواره‌های مختلف موسیقی در مصر و جهان عرب مشارکت می‌کنند.[۳]
از چهره‌های مطرح موسیقایی دهه‌های اخیر مصر می‌توان از عمار الشریعی، عمر خیرت، راجح داود، و یاسر عبدالرحمن نام برد که نقش عمده‌ای در حفظ و پویایی موسیقی سنتی عرب ایفا کرده‌اند.
از جمله گروه‌های موسیقی مصر می‌توان از: گروه موسیقی عربی عبدالحلیم نویرة، ارکستر سمفونیک قاهره،گروه موسیقی ملی عرب، گروه موسیقی کلاسیک عرب، گروه موسیقی سرودهای دینی، گروه اپرای اسکندریه و گروه موسیقی کُر اپرای قاهره نام برد.[۴][۵]
نیز نگاه کنید به
- مصر
- هنر مصر
- موسیقی در افغانستان
- موسیقی در تونس
- موسیقی در روسیه
- موسیقی در لبنان
- موسیقی در ژاپن
- موسیقی در کانادا
- موسیقی در کوبا
- موسیقی سنتی چین
- موسیقی مدرن روسیه
کتابشناسی
- ↑ بلقزیز، عبدالله(1990). الموسيقي العربية و اشكالية الاصالة – المعاصرة: مجلة المستقبل العربي. العدد 131، ص18.
- ↑ بازیابی شده در 2015 از https://www.moc.gov.eg.
- ↑ بازیابی شده در 2015 از https://www.sis.gov.eg.
- ↑ بازیابی شده در 2015 از https://www.cairoopera.org.
- ↑ صدر هاشمی، سید محمد (1392). جامعه و فرهنگ مصر. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص330-332.