تئاتر کوبا پس از انقلاب

برای تاریخ تئاتر کوبا، سال‌های ۶۰ که مصادف با دوران پس از انقلاب سال ۱۹۵۹ می‌باشد، زمان شکوفایی نمایشنامه‌نویسی و اجرا در کوبا بشمار می‌آید، به‌طوری که تفاوت‌های چشمگیری در زمینه تئاتر قبل از انقلاب دیده می‌شد، در این دوران، اجرای نمایشنامه‌ها از سالن‌های کوچک به سالن‌های بزرگ تئاتر برده شدند؛ نمایش‌ها به صورت شبانه و هفتگی اجرا می‌شدند. نویسنده نمایشنامه که نمی‌توانست نمایش‌های خود را ویرایش کند، از این زمان به بعد با هزینه دولت اجازه ویرایش کارهایش را داشت. علاوه بر این موارد، اتفاق خوشایند دیگری در تاریخ تئاتر کوبا روی داد: در دوران پس از انقلاب به نویسنده نمایشنامه‌ها هزینه‌ای پرداخت می‌شد تا اثری را به اجرا آورد. در همان زمان، گروه‌های تئاتری‌که متشکل از بازیگران حرفه‌ای بودند به‌وجود آمدند: از جمله بریگادهای تئاتری، مدرسه آموزگاران هنر و جنبش آماتورها، به این ترتیب، از سال ۱۹۶۰ شمار نمایشنامه‌نویسان کوبایی به‌طور قابل ملاحظه‌ای افزایش یافت. به‌طوری‌که در دهه ۶۰ حدود ۴۰۰ عنوان نمایشنامه کوبایی اجرا شدند. منطقی است که موضوعات بسیاری

۳۱۹

۳۲۰

از نمایشنامه‌های آن دوران، برپایه فاش سازی تاریخ گذشته خود باشد، دوران قبل از انقلاب که بسیاری از هنرمندان نیز از آن رنج برده بودند و نتوانسته بودند به‌طور روشنفکرانه، سیاست‌های کشور را رهبری کنند ولی به‌عنوان شاهدان صادق، تغییرات اجتماعی کشور را تجربه کرده بودند.

خوزه رامون برنه (۲۰۰۲-۱۹۲۷) یکی از جوانان نمایشنامه‌نویسی بود که اثر وی با نام «کامیلای مقدس هاوانای قدیم»، که در سال ۱۹۶۲ به روی صحنه رفت، یکی از بزرگ‌ترین موفقیت‌های نمایشی در دهه ۶۰ بشمار می‌آید، در این اثر برای اولین بار موضوع انقلاب ظاهر می‌شود، انقلابی که بحران سیستم کهنه ارزش‌ها در کوبا را آشکارا به تصویر می‌کشد، لازم به ذکر است که آثار بعدی برنه، فاقد چنین کیفیتی بود.

از دیگر نمایشنامه‌نویسان آن دوران، می‌توان به بیرخیلیو پینی پرا اشاره کرد که در مجموعه قطوری، آثار نمایشی خود را با نام تئاتر کامل (۱۹۶۰) جمع‌آوری نمود. آثار پینی‌یرا مملو از بدبینی است‌که شاید آن را بتوان مرتبط با دورانی دانست که وی در آن زندگی می‌کرد و همین شاخصه بدبینی در آثارش، باعث شد تا از طرف منتقدان و همین‌طور مخاطبان طرد شود.

در دهه ۶۰ یکی دیگر از مهم‌ترین نمایشنامه‌نویسان کوبا در صحنه ظاهر می‌شود. آنتون آروفات (۱۹۳۵) در سال‌های پس از انقلاب بهترین آثار خود را به صحنه می‌برد. وی در سال ۱۹۶۸ جایزه انجمن نویسندگان و هنرمندان کوبا (UNEAC) را از آن خود نمود.

از دیگر اتفاقات خوش یمن پس از انقلاب کوبا می‌توان به

تاسیس تئاتر ناسیونال در سال ۱۹۵۹ اشاره کرد، دورانی که رقابت‌ها حمایت می‌شوند و نمایشنامه‌های محلی حمایت‌های بسیاری دریافت می‌کنند که تا سال ۱۹۶۱، حدود ۱۲۴ عنوان نمایشنامه بر صحنه می‌رود.

لازم به ذکر است که در دهه ۶۰، که مبارزه علیه راهزنان به تازگی به اتمام رسیده بود، تئاتر اسکامبرای ظهور کرد، یکی دیگر از اقدامات آزمایشی که تئاتر را به روستاها برد، موضوعات جدید و فرم ارتباط با عموم را بررسی می‌کند، و برای صحنه کوبا تا زمان حال ابداعاتی را به ارمغان آورده است، این نوع تئاتر تاکنون زنده مانده است.

در میان بالاترین چهره‌های این دوران می‌توان از سرخیو کورییری' بازیگر فیلم خاطرات عقب‌ماندگی و نمایشنامه‌نویسانی چون آلبیو پاز (ویترین)، روبرتو اوری اوئلا (رامونا) و رافائل گونزالس (کبوتر سیاه) را نام برد.

همگام با تئاتر استودیو و تئاتر اسکامبرای، در طی این سال‌ها تئاتر سیاسی برتولت برشت، گروه ریتا مونتانر، تئاتر سانتیاگو و بسیاری دیگر در کوبا فعالیت می‌کردند. در سال‌های ۸۰ فستیوال‌های تئاتر هاوانا راه‌اندازی می‌شوند، و شرکت‌های خارجی مهمی به کوبا سفر می‌کنند و همزمان گروه‌های ملی در دنیا شناخته می‌شوند و موفق به کسب جایزه های متعددی می‌گردند.

از آن زمان تا امروز، یکی از شاخصه‌های مهم تئاتر کوبا ایجاد روحیه تفکری، نگاه انتقادی بر مشکلات ملی، ایجاد فضایی برای

1. Sergio Corrieri

۳۲۱

۳۲۲

مباحثه، که همگی با حمایت مخاطبی جدی و آشنا به مسائل که در سال‌های انقلاب شکل‌گرفتند روبه پیشرفت گذاشت، سال‌هایی که مدارس هنری بسیاری در سراسر کشور ظهور کردند و جنبش آماتورها رشد یافت.

در دهه ۹۰، تئاتر بزرگ آنتیل تئاترهای زیبایی را ارائه می دهد که توسط گروه‌های مختلفی اجرا می‌شدند. در این میان گروه‌هایی چون گروه تئاتری سانتیاگو، استودیو تئاتری سانتا کلارا، تئاتر سی‌ین فوئگوس، نمایش عروسکی ملی کوبا، و غیره در این دوران به شهرت بسیاری می‌رسند. ( 192 ,2006 (Motola Pedroso,