دهه دموکراسی در افغانستان: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی «محمدداود خان در ۷ مارس ۱۹۶۳، باحالت قهر استعفا کرد. این استعفا (برکناری) برای اتحاد شوروی خوشایند نبود. در همان زمان که داود خان از نخست‌وزیری‌کنار رفت با سلطه‌ای که بر نیروهای مسلح و نفوذی که در تشکیلات اداری داشت قادر به انجام کودتا بود؛ ول...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
محمدداود خان در ۷ مارس ۱۹۶۳، باحالت قهر استعفا کرد. این استعفا (برکناری) برای اتحاد شوروی خوشایند نبود. در همان زمان که داود خان از نخست‌وزیری‌کنار رفت با سلطه‌ای که بر نیروهای مسلح و نفوذی که در تشکیلات اداری داشت قادر به انجام کودتا بود؛ ولی با ترش‌رویی از پست صدارت پایین آمد و این کار را به زمان مناسب‌تر دیگری موکول کرد.  
محمدداود خان در ۷ مارس ۱۹۶۳، باحالت قهر استعفا کرد. این استعفا (برکناری) برای اتحاد شوروی خوشایند نبود. در همان زمان که داود خان از نخست‌وزیری‌کنار رفت با سلطه‌ای که بر نیروهای مسلح و نفوذی که در تشکیلات اداری داشت قادر به انجام کودتا بود؛ ولی با ترش‌رویی از پست صدارت پایین آمد و این کار را به زمان مناسب‌تر دیگری موکول کرد.  


با استعفای ژنرال محمدداود خان، حکومت از انحصار عموها و عموزاده‌های [[محمدظاهر شاه]] درآمد. محمدظاهر شاه  
با استعفای ژنرال محمدداود خان، حکومت از انحصار عموها و عموزاده‌های [[محمدظاهر شاه]] درآمد. محمدظاهر شاه زمام امور کشور را برای اولین‌بار و برای مدت ده سال در اختیار گرفت و کوشید نوعی نظام مشروطه در کشور ایجاد کند. در این دوره ده‌ساله که در [[افغانستان]] به دهه دمکراسی مشهور است شش کابینه آزاد تشکیل شد و مرحله جدیدی از حکومت و دمکراسی در افغانستان پدید آمد. هرچند نتوانستند طغیان و ناخشنودی مردم را فروبنشانند. شرایط سیاسی و اجتماعی جامعه به نسبت‌گذشته به‌مراتب بهتر شد.


'''زمام امور کشور را برای اولین‌بار و برای مدت ده سال در اختیار'''  
'''کابینه‌های دهه دمکراسی.''' کابینه‌های دهه دمکراسی عبارت بودند از: کابینه دکتر محمدیوسف از ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۵، کابینه محمدهاشم میوندوال از ۱۹۶۵ تا ۱۹۶۷، کابینه نوراحمد اعتمادی از ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۱، کابینه دکتر عبدالظاهر از می ۱۹۷۱ تا دسامبر ۱۹۷۲ و کابینه محمدموسی شفیق از دسامبر ۱۹۷۲ تا ۱۷ جولای ۱۹۷۳.<ref>علی آبادی، علیرضا (1395). جامعه و فرهنگ افغانستان. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص 580-581.</ref>


۱، میرمحمد صدیق فرهنگ؛ [[افغانستان]] در پنج قرن اخیر؛ ص ۶۶.
== کتابشناسی ==
 
 
 
گرفت و کوشید نوعی نظام مشروطه در کشور ایجاد کند. در این دوره ده‌ساله که در افغانستان به دهه دمکراسی مشهور است شش کابینه آزاد تشکیل شد و مرحله جدیدی از حکومت و دمکراسی در افغانستان پدید آمد. هرچند نتوانستند طغیان و ناخشنودی مردم را فروبنشانند. شرایط سیاسی و اجتماعی جامعه به نسبت‌گذشته به‌مراتب بهتر شد.
 
کابینه‌های دهه دمکراسی، کابینه‌های دهه دمکراسی عبارت بودند از: کابینه دکتر محمدیوسف از ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۵، کابینه محمدهاشم میوندوال از ۱۹۶۵ تا ۱۹۶۷، کابینه نوراحمد اعتمادی از ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۱، کابینه دکتر عبدالظاهر از می ۱۹۷۱ تا دسامبر ۱۹۷۲ و کابینه محمدموسی شفیق از دسامبر ۱۹۷۲ تا ۱۷ جولای ۱۹۷۳.

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۳ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۷

محمدداود خان در ۷ مارس ۱۹۶۳، باحالت قهر استعفا کرد. این استعفا (برکناری) برای اتحاد شوروی خوشایند نبود. در همان زمان که داود خان از نخست‌وزیری‌کنار رفت با سلطه‌ای که بر نیروهای مسلح و نفوذی که در تشکیلات اداری داشت قادر به انجام کودتا بود؛ ولی با ترش‌رویی از پست صدارت پایین آمد و این کار را به زمان مناسب‌تر دیگری موکول کرد.

با استعفای ژنرال محمدداود خان، حکومت از انحصار عموها و عموزاده‌های محمدظاهر شاه درآمد. محمدظاهر شاه زمام امور کشور را برای اولین‌بار و برای مدت ده سال در اختیار گرفت و کوشید نوعی نظام مشروطه در کشور ایجاد کند. در این دوره ده‌ساله که در افغانستان به دهه دمکراسی مشهور است شش کابینه آزاد تشکیل شد و مرحله جدیدی از حکومت و دمکراسی در افغانستان پدید آمد. هرچند نتوانستند طغیان و ناخشنودی مردم را فروبنشانند. شرایط سیاسی و اجتماعی جامعه به نسبت‌گذشته به‌مراتب بهتر شد.

کابینه‌های دهه دمکراسی. کابینه‌های دهه دمکراسی عبارت بودند از: کابینه دکتر محمدیوسف از ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۵، کابینه محمدهاشم میوندوال از ۱۹۶۵ تا ۱۹۶۷، کابینه نوراحمد اعتمادی از ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۱، کابینه دکتر عبدالظاهر از می ۱۹۷۱ تا دسامبر ۱۹۷۲ و کابینه محمدموسی شفیق از دسامبر ۱۹۷۲ تا ۱۷ جولای ۱۹۷۳.[۱]

کتابشناسی

  1. علی آبادی، علیرضا (1395). جامعه و فرهنگ افغانستان. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص 580-581.