رویکرد رقابتی رسانه های چین: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''رویکرد رقابتی رسانههای چین'' == از سالی كه چين به سازمان تجارت جهاني پيوسته است(2001)، صنعت رسانهای چين به سوي تشكيل گروه های«بين رسانهاي» و «رسانهی منطقهاي» حركت كرده است تا بتواند با گروههاي قوي رسانهاي خارج از كشور رقابت نمايد. گرو...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
=== ''رویکرد رقابتی رسانه های [[چین]]'' === | |||
از سالی كه [[چین|چين]] به سازمان تجارت جهانی پيوسته است(2001)، صنعت رسانه ای [[چین|چين]] به سوی تشكيل گروه های«بين رسانه ای» و «رسانه ی منطقه ای» حركت كرده است تا بتواند با گروه های قوی رسانه ای خارج از كشور رقابت نمايد. گروه راديو، تلويزيون، و فيلم [[چین|چين]] (China Radio, Film and TV. Group)، با سایر سازمان های راديو، تلويزيون، فيلم و شركت های متعدد راديويی، تلويزيونی، و اينترنتی پيوند خورده و به بزرگترين و قويترين گروه چند رسانه ای در این کشور تبديل شده اند. اين گروه ها با شرکت های رسانه ای خارج از كشور مبادله و همكاری دارند. از سال 2003، 30 ايستگاه تلويزيونی خارجی از جمله تلويزيون ماهواره ای فونيكس، و تلويزيون بلومبرگ، در [[چین|چين]] شعبه داير كرده اند و كانال انگليسی زبان سيسيتيوی، برنامه های خود را از طريق شبكه ی خبری فاكس در اختیار بينندگان آمريكايی خود قرار می دهد.<ref>www.China.org.cn</ref> | |||
شبكه های ارتباطی همچون شينخوا، سيسيتيوی، و روزنامه ی مردم، هنوز هم بخش مهمی از سهم بازار داخلی و خارجی رسانه ای را به خود اختصاص می دهند. رسانه های غير وابسته ی داخلی( به جز هنگ كنگ، و ماكائو)، ديگر با جديت از خطوط ترسيم شده توسط دولت تبعيت نمی كنند. اما اداره ی کل مطبوعات و نشريات وابسته به شورای دولتی و وزارت راديو، فيلم و تلويزيون، همچنان مقررات سختگیرانه و شديدی برای موضوعات ممنوعه و خطوط قرمز خبری تنظيم و به رسانه ها ابلاغ می كنند. از جمله موضوعات ممنوعه را می توان مشروعيت حزب كمونيست، سياست های دولت در مورد تبت و سينكيانگ، فساد و فحشای مقامات و دولت، و گروه غیر قانونی فالونگونگ بر شمرد.البته پس از برگزاری هجدهمین کنگره ی حزب کمونیست و برگزیده شدن نخبگان نسل پنجم برای رهبری کشور در اواخر سال 2012، به نظر می رسد در پاره ای از سیاست های اِعمال شده در خصوص محدود کردن مطبوعات به ویژه در زمینه ی فساد مقامات تجدید نظرهایی صورت گرفته است. | |||
از | |||
عليرغم نظارت شديد دولت، رسانه های [[چین|چين]] تجاري شده اند. نظارت دولت شامل حال ورزش، سرمايه گذاری و سرگرمي های سود آور نمی شود. در دهه ی 1980 و در دوران دنگ شيائوپينگ، اندكي از نظارت شديد دولت بر رسانه ها كاسته شد. همچنانکه اشاره شد، بعد از اعتراضات ميدان تيَن آنمِن در سال 1989، كنترل رسانه ها شدت يافت ولی در دوران جيانگ زمين و در دهه ی 1990 مجددا كنترل ها كمتر شد. اما با نفوذ فزاينده ی اينترنت و امكان بالقوه ی آن در تشويق ناراضيان، مقررات شديدی در دوران خو جينتائو وضع شد. طبق گزارش خبرنگاران بدون مرز، [[چین|چين]] در سال 2010 از اين نظر در رتبه 168 از میان 178 كشور جهان قرار داشت.<ref>سابقی، علی محمد(1392). "جامعه و فرهنگ چین." تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد ...، ص ... .</ref> | |||
= کتابشناسی = | |||
نسخهٔ ۲ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۳۶
رویکرد رقابتی رسانه های چین
از سالی كه چين به سازمان تجارت جهانی پيوسته است(2001)، صنعت رسانه ای چين به سوی تشكيل گروه های«بين رسانه ای» و «رسانه ی منطقه ای» حركت كرده است تا بتواند با گروه های قوی رسانه ای خارج از كشور رقابت نمايد. گروه راديو، تلويزيون، و فيلم چين (China Radio, Film and TV. Group)، با سایر سازمان های راديو، تلويزيون، فيلم و شركت های متعدد راديويی، تلويزيونی، و اينترنتی پيوند خورده و به بزرگترين و قويترين گروه چند رسانه ای در این کشور تبديل شده اند. اين گروه ها با شرکت های رسانه ای خارج از كشور مبادله و همكاری دارند. از سال 2003، 30 ايستگاه تلويزيونی خارجی از جمله تلويزيون ماهواره ای فونيكس، و تلويزيون بلومبرگ، در چين شعبه داير كرده اند و كانال انگليسی زبان سيسيتيوی، برنامه های خود را از طريق شبكه ی خبری فاكس در اختیار بينندگان آمريكايی خود قرار می دهد.[۱]
شبكه های ارتباطی همچون شينخوا، سيسيتيوی، و روزنامه ی مردم، هنوز هم بخش مهمی از سهم بازار داخلی و خارجی رسانه ای را به خود اختصاص می دهند. رسانه های غير وابسته ی داخلی( به جز هنگ كنگ، و ماكائو)، ديگر با جديت از خطوط ترسيم شده توسط دولت تبعيت نمی كنند. اما اداره ی کل مطبوعات و نشريات وابسته به شورای دولتی و وزارت راديو، فيلم و تلويزيون، همچنان مقررات سختگیرانه و شديدی برای موضوعات ممنوعه و خطوط قرمز خبری تنظيم و به رسانه ها ابلاغ می كنند. از جمله موضوعات ممنوعه را می توان مشروعيت حزب كمونيست، سياست های دولت در مورد تبت و سينكيانگ، فساد و فحشای مقامات و دولت، و گروه غیر قانونی فالونگونگ بر شمرد.البته پس از برگزاری هجدهمین کنگره ی حزب کمونیست و برگزیده شدن نخبگان نسل پنجم برای رهبری کشور در اواخر سال 2012، به نظر می رسد در پاره ای از سیاست های اِعمال شده در خصوص محدود کردن مطبوعات به ویژه در زمینه ی فساد مقامات تجدید نظرهایی صورت گرفته است.
عليرغم نظارت شديد دولت، رسانه های چين تجاري شده اند. نظارت دولت شامل حال ورزش، سرمايه گذاری و سرگرمي های سود آور نمی شود. در دهه ی 1980 و در دوران دنگ شيائوپينگ، اندكي از نظارت شديد دولت بر رسانه ها كاسته شد. همچنانکه اشاره شد، بعد از اعتراضات ميدان تيَن آنمِن در سال 1989، كنترل رسانه ها شدت يافت ولی در دوران جيانگ زمين و در دهه ی 1990 مجددا كنترل ها كمتر شد. اما با نفوذ فزاينده ی اينترنت و امكان بالقوه ی آن در تشويق ناراضيان، مقررات شديدی در دوران خو جينتائو وضع شد. طبق گزارش خبرنگاران بدون مرز، چين در سال 2010 از اين نظر در رتبه 168 از میان 178 كشور جهان قرار داشت.[۲]