شوربختی زنان در چین قدیم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
دندان‌هایش لب‌های سرخش را می‌فشارد، | دندان‌هایش لب‌های سرخش را می‌فشارد، | ||
تعظیم‌های بسیار می‌کند و زانو می‌زند. (آشوری داریوش،1358)<ref> | تعظیم‌های بسیار می‌کند و زانو می‌زند. (آشوری داریوش،1358)<ref>سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص322-323 | ||
</ref> | </ref> | ||
=== کتاب شناسی === | === کتاب شناسی === | ||
نسخهٔ ۲ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۵۵
شوربختی زنان در چین قدیم
رای آشنایی با جایگاه پست زنان در جامعه‌ی چین قدیم کافی است شعری را که توسط یکی از شاعران معروف چین به نام فوشوان(Fu Shuan)در خصوص شوربختی زنان چین سروده شده است مرور شود:
«شوربختی زنان در چین»
زن بودن چه غم انگیز است!
در زمین چیزی به این کم بهایی نیست.
پسران به در تکیه می‌زنند،
همچون خدایانی از آسمان فرود آمده،
و دل‌هایشان چهار دریا
و باد و غبار هزار فرسنگ را به مبارزه می‌خوانند.
چون دختری به جهان آید کسی شاد نمی‌شود،
خانواده او را ارج نمی‌نهند،
چون بزرگ شود، در اتاقش پنهان می‌ماند،
ترسان از اینکه مبادا چشم مردی بر او افتد.
هیچ‌کس زاری نمی‌کند اگر او خانه‌اش را ترک گوید.
مانند ابرها که پس از باران ناگهان دور می‌شوند،
سر فرود می‌آورد و چهره‌ی خود را می‌آراید
دندان‌هایش لب‌های سرخش را می‌فشارد،
تعظیم‌های بسیار می‌کند و زانو می‌زند. (آشوری داریوش،1358)[۱]
کتاب شناسی
- ↑ سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص322-323