سلسله شانگ: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
آثار مربوط به اَنیانگ، شامل قدیمیترین نوشته‌های مربوط به گذشته‌های چین است که تاکنون کشف شده است، کتیبه‌هایی از سوابق فالگیری روی استخوان و یا لاک لاکپشت مربوط به تاریخ حدود 1200 سال پیش از میلاد. سلسله‌ی شانگ دارای 31 پادشاه بود و در آن دوران مردم خدایان متعددی را میپرستیدند که بزرگترین آنها شانگدی(Shangdi) بود و بر سایر خدایان حکمفرمایی داشت. آنها همچنین معتقد بودند که نیاکانشان پس از مرگ خداگونه شده و از خانواده‌های خود خواستار پرستش هستند<ref>سابقی، محمد علی(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول،ص 112-113</ref>. | آثار مربوط به اَنیانگ، شامل قدیمیترین نوشته‌های مربوط به گذشته‌های چین است که تاکنون کشف شده است، کتیبه‌هایی از سوابق فالگیری روی استخوان و یا لاک لاکپشت مربوط به تاریخ حدود 1200 سال پیش از میلاد. سلسله‌ی شانگ دارای 31 پادشاه بود و در آن دوران مردم خدایان متعددی را میپرستیدند که بزرگترین آنها شانگدی(Shangdi) بود و بر سایر خدایان حکمفرمایی داشت. آنها همچنین معتقد بودند که نیاکانشان پس از مرگ خداگونه شده و از خانواده‌های خود خواستار پرستش هستند<ref>سابقی، محمد علی(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول،ص 112-113</ref>. | ||
=== کتابشناسی === | === کتابشناسی === | ||
نسخهٔ ۱۳ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۴۹
.سلسله‌ی شانگ(1046-1700 پیش از میلاد)
یافته‌های باستانشناسی شواهدی مبنی بر وجود سلسله‌ی شانگ در میانه‌ی 1600 تا 1046 پیش از میلاد ارایه میکنند که به دو دسته تقسیم میشوند. بخش اول از سایتهای باستانی اِرلیگانگ(Erligang)، جِنگجو(Zhengzhou) و شانگچِنگ(Shangcheng) متعلق به اوایل دوران شانگ، به دست آمده‌اند. بخش دوم، متعلق به اواخر دوران شانگ یا اوایل یین(Yin) در اَنیانگ(Anyang)، در خِه نَن امروز که به‌عنوان آخرین پایتخت 9 گانه‌ی شانگ شناخته میشود، به دست آمده اند.
آثار مربوط به اَنیانگ، شامل قدیمیترین نوشته‌های مربوط به گذشته‌های چین است که تاکنون کشف شده است، کتیبه‌هایی از سوابق فالگیری روی استخوان و یا لاک لاکپشت مربوط به تاریخ حدود 1200 سال پیش از میلاد. سلسله‌ی شانگ دارای 31 پادشاه بود و در آن دوران مردم خدایان متعددی را میپرستیدند که بزرگترین آنها شانگدی(Shangdi) بود و بر سایر خدایان حکمفرمایی داشت. آنها همچنین معتقد بودند که نیاکانشان پس از مرگ خداگونه شده و از خانواده‌های خود خواستار پرستش هستند[۱].
کتابشناسی
- ↑ سابقی، محمد علی(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول،ص 112-113