مجسمه سازی در زیمبابوه

مجسمه سازی :مجسمه های سنگی و حکاکی روی سنگ های صخره ای از هنرهای سنتی زیمبابوه است که در سطح بین المللی شناخته شده و قابل عرضه می باشد. مجسمه های " پرنده افسا نه ای" یا "پرنده خوشبختی" نمونه ای  از هنر مجسمه سازی در دوران باستانی این کشور است که تعداد زیادی از آنها در نزدیکی ماشوینگو یافت شده است.

مجسمه های سنگی معاصر زيمبابوه حاکی از مهارت های خلاق هنری و زيبایی شناختی است.مفاهیم اصیل آن بر گرفته از سبك های سنتی هنر و معماری بوميان قبيله ای قرون سيزدهم تا پانزدهم منطقه "زيمبابوه بزرگ" كه امروزه "ماشوينگو" ناميده می شود، است.

تا دهه 1940 مجسمه سازی مدرن وارد عرصه هنر اين كشور نشده بود.بعدها به تدریج برخي مدارس ميسيونری رودزيا تدریس و آموزش مجسمه سازی به كودكان را شروع کردند.اوایل پيكر نگاری دينی بر دیگر اشکال مجسمه سازی غالب بود.در مدرسه ميسيونری "سريم"^[41] دانش آموزان و هنرجويان توسط كشيش "گروبر"^[42] آموزش داده می شدند و از طرح های به كار گرفته شده در ماسك های غرب آفريقا الگو می گرفتند.به تدريج این مدارس کوشیدند بیشتر از پیام های انجیل  در هنر مجسمه سازی آفريقايی استفاده نمايند.آثار برخي از این هنرجويان پيكرتراش بعدها در مهم ترين نمايشگاه های داخلي و بين المللی به نمايش گذاشته شد .از میان مجسمه سازان مشهور زیمبابوه مي توان از:

"فرانک مک ایوان"،"نيكولاس موكومبرانوا"^[43]،"جان تاكاويرا"،"هنری مونيارادزی"،"برنارد ماته مرا"

نام برد.

در دهه های 60 و 70 میلادی هنر مجسمه سازی زیمبابوه  شاهد بروز خلاقیت های پيكر تراش  شهیر "فرانك مك ايوان" بود.وی نخستین هنرمندی بود که مجموعه هنری مجسمه های سنگی را در گالری ملی زیمبابوه  به نمایش گذاشت.مک ایوان مجسمه ساز بزرگی بود که سبک کار او مبتنی بر خلاقيت آفريقايی و عدم تقليد از سبک های غربی بود.او هک چنین نخستین مدیر گالری ملی زیمبابوه بود که توانست گروهی از پيكرتراشان ممتاز زیمبابوه ای را گرد هم آورده با استفاده از ديدگاه های روشنفكرانه،در مجسمه سازی بومی به نوآوری و خلاقیت بپردازد. وی نوعی از"زيبايی شناسی آفريقایی" را در كارگاه آموزشی خود ایجاد و در مجسمه هایش خلق کرد.

مک ایوان توانست میان هنر و اسطوره در خرابه های سنگی بحث انگیز "زیمبابوه بزرگ" که "گرترود کانون-تامپسون"^[44]  باستان شناس برای آن ها منشاءبومی شونا^[45] قائل بود،ارتباط برقرار کند.

در اواخر دهه 1950 یک کارگاه مجسمه سازی و کنده کاری روی چوب در ووکوتو^[46] در منطقه ی نیانگا^[47] واقع در ارتفاعات کوهستانی شرق کشور تأسیس شد و بعدها آثار ساخته شده در آن در گالری ملی به نمایش در آمد.

تحریم اقتصادی دولت نژاد پرست یان اسمیت از سوی بریتانیا،اثرات ناخوشایندی بر توسعه هنر جدید مجسمه سازی گذاشت و در نتیجه توقف واردات لوازم مورد نیاز مجسمه سازی،هنرمندان با مشکلات جدی مواجه شدند.در سال 1969  و به دنبال مخالفت "مک ایوان" با اصول تبعیض گرایی سفیدپوستان،کارگاه هنری وی از گالری ملی جدا و در کارگاه ووکوتو مستقر شد."مک ایوان" در نیانگا با جمع کردن هنرمندان توانست کارگاه خود را به شکل مدرسه ای در فضای باز برپا نماید.مجسمه های تولیدی در این کارگاه توجه زیادی به تاریخ و قوم نگاری شونا داشته در تقویت فرهنگ بومی نقش داشت.سنت های فرهنگی شونا محتوای اصلی ساخت بسیاری از مجسمه ها بود.

از نکات قابل توجه،حضور هنرجویانی خارج از حوزه شونا مانند "چیوا نیائو" در این کارگاه بود.این هنرمندان با ایده سنت باستانی شونا در مورد چهره های نیاکان پنهان در غار یا پرندگان سنگی یافت شده در بقایای معماری شونا(زیمبابوه بزرگ) خیلی موافق نبوده تمایل نداشتند از این ایده ها در کارهایشان استفاده کنند.

برخی از هنرجویان نیز کنده کاری را نزد مبلغین هیئت های مذهبی "سیرن و سریما" آموخته بودند و از موضوعاتی چون "مادر و فرزند" که مفاهیم بر گرفته از کتاب مقدس بود،در کارهایشان بهره می گرفتند.

"مک ایوان" در جزوه ای مصور در معرفی مدرسه هنری خود به رازهای عرفانی غارهای مقدس و بعضی مجسمه های پرندگان که در خرابه های "زیمبابوه بزرگ" کشف شده بودند، اشاره کرده است.

"توماس موكاروبگوا" از اعضای گروه اصلی هنرمندان كارگاه ساليسبوری و مجسمه ساز و نقاش متبحری بود که توانست موفقيت های  بين المللی زیادی كسب كرده آثارش را در موزه هایی چون موزه هنر مدرن نيويورك به نمايش در آورد.فرانك مك ايوان به سبک او در استفاده از لايه ضخيم رنگ و رنگ هاي اشباع شده، عنوان "اکسپرسیونیسم آفریقایی-آلمانی"داده بود. (كاسفر،1386:95)

"هنری مونیا رادزی"^[48] از هنرمندان زیمبابوه ای بود که شهرت جهانی کسب نمود ولی مانند ديگر هنرمندان هم دوره خود به اروپا و امريكا مهاجرت نكرد و در زيمبابوه باقي ماند.او مجسمه بسيار زیبای "كودك تازه متولد شده" را ساخت. "شبان نیكوكار و گوسفند گمشده" از ديگر کارهای ارزشمند اوست.(هانس،66:1387)

ارتباط با عرصه های مجسمه سازی جهان،زیمبابوه را به سمت صحنه های بین المللی هنر مدرن سوق داد که برپایی اولین "کنگره بین المللی فرهنگ آفریقا" در سال 1962 از نتایج آن بود .

دراین برنامه آثار هنری از تمام نقاط قاره در سالیسبوری به نمایش گذاشته شد.شرکت در نمایشگاه هنر لندن در سال 1963 و نمایشگاه هنر جدید آفریقا در آمریکا در سال های 1968 و 1969 از دیگر فعالیت های هنرمندان زیمبابوه بود.

مجله نیوزویک در سال 1987 اعلام کرد که مجسمه سازی شونا مهم ترین شکل هنری است که در قرن بیستم در آفریقا ظهور کرده است.(کاسفر،911386تا105)