کوهستان های چین

کوهستان تَی­شَن

کوهستان تاریخی و فرهنگی تَی­شَن[i]، در شمال استان شَندونگ، در کناره­های رودخانه­ی زرد، یکی از مناطق پیدایش فرهنگ چین است. این منطقه دارای 26مجموعه­ ساختمان با معماری باستانی، نزدیک به100ساختمان مستقل تاریخی و بیش از1800سنگ نوشته­ی تاریخی، در میان1800نوع درخت باستانی از 38گونه­ی مختلف است. بلندترین قله­ی این کوهستان با1545متر ارتفاع از سطح دریا«قله­ی امپراتور یشم[1]» نام دارد که با 112 قله­ی دیگر، و 98پل روی رودخانه، 102دره و جویبار، 72چشمه و36 صخره احاطه شده است. این کوهستان یکی از مقدس­ترین کوه­های پنجگانه­ در چین است که حداقل به مدت3000سال از عصر سلسله­ی شانگ تا سلسله­ی مینگ، محل نیایش مردم چین بوده و ردپای انسان عصر حجر نیز در این کوهستان مشاهده شده است.

در جنوب و شمال این کوهستان دو فرهنگ باستانی به نام­های داوِنکو[2]و لونگ­شَن[3]، شکل گرفه و در طول تاریخ، امپراتوران بسیاری برای ادای احترام و به جای آوردن نیایش و اجرای مراسم قربانی برای خدای آسمان به این کوه مقدس آمده­اند. این کوه روح فرهنگ ملی چین نیز نامیده می­شود و اندیشمندان و هنرمندان دوره­های مختلف تاریخی برای سرودن شعر و خلق آثار هنری در ستایش این کوه در آن اقامت گزیده­اند.

این کوهستان تاریخی، فرهنگی و طبیعی در سال1987میلادی، در فهرست میراث جهانی به ثبت رسید.

---

[1] - Jade Emperor Peak.

[2] - Dawenkou.

[3] - Longshan.

---

[i] - Mount Taishan. Shandong province.

کوهستان تاریخی دِنگ­فِنگ

کوهستان سونگ­[1] در رأس کوه­های مقدس چین قرار دارد. در دامنه­ی این کوه1500متر ارتفاعی، و در کنار شهر دِنگ­فِنگ[i] در استان خِه نَن و در محدوده­ای به وسعت 40کیلومتر مربع، 8مجموعه­ی ساختمانی، از جمله دروازه­ی خَن­چو[2] (باقیمانده از بقایای ساختمان قدیمی­ترین معبد چین)، رصدخانه­ی دِنگ­فِنگ[3]، ساعت آفتابی جووگونگ[4] که در عصر حاکمیت 9سلسله ساخته شده­اند، وجود دارد. این مجموعه ساختمان­ها بازتابی از راه­های مختلف درک مرکز آسمان و زمین و قدرت کوه برای از خود گذشتگی و ایثار است. بناهای یادمانی دِنگ­فِنگ در بردارنده­ی برخی از بهترین نمونه­های ساختمان­های باستانی چین است که در خدمت آیین تشریفات، دانش، فن آوری و آموزش بوده­اند.

دِنگ­فِنگ از پایتخت­های باستانی چین بوده که هنوز محل دقیق آن مشخص نیست، ولی در منطقه­ای در جنوب کوه­های شائوشی و تائوشی قرار داشته است. قله­ی کوه سونگ­شان محلی بوده که برای رصد دقیق نجوم از موقعیت مناسبی برخوردار بوده است. لذا، به مرکز زمین و آسمان نیز شهرت دارد. از این رو، امپراتوران از این منطقه برای اجرای مراسم قربانی و آیین­های مذهبی با هدف تحکیم قدرت زمینی خود استفاده می­کردند. بر همین اساس، بناهای این منطقه از بالاترین استاندارد­های معماری چین برخوردار هستند. تمرکز اماکن مقدس آسمانی و زمینی در این منطقه بیانگر ارتباط سنتی و پایدار اسمان و زمین است که قدرت امپراتوران را در مدت1500سال گذشته حفظ کرده و تأثیر فوق­العاده­ای در فرهنگ سنتی چین داشته است.

در دوران سلسله­های تانگ، سونگ، مینگ و چینگ و طی 2000سال گذشته، این منطقه همیشه مورد توجه امپراتوران بوده و روند بازسازی و توسعه­ی معابد و ساختمان­های موجود در این منطقه مستمرا ادامه داشته است. 68امپراتور و پادشاه در دوران­های مختلف از این منطقه­ی مقدس بازدید و مراسم قربانی اجرا کرده­اند. هم چنین، هزاران نفر از فرهیختگان، هنرمندان، شعرا، اندیشمندان، راهبان و سیاستمداران در مراکز آموزشی این منطقه حداقل برای مدتی اقامت داشته و از آن کسب فیض کرده­اند.

20-کوهستان ووتَی

کوهستان ووتَی[ii] در استان شنسی، با پنج قله­ی تخت، از کوه­های مقدس بودایی در چین به­شمار می­رود. ارزش فرهنگی این کوه مربوط به41 معبد بودایی، از جمله شبستان اصلی معبد فوگوانگ[5]، مرتفع­ترین معبد چوبی باقی مانده از دوران سلسله­ی تانگ با مجسمه­های سفالین به اندازه­ی طبیعی انسان است. هم­چنین، معبد شوشیانگ[6]، متعلق به دوران سلسله­ی مینگ با مجموعه­ی عظیم500مجسمه­ای که از تلفیق داستان­های بودایی و تصاویری سه بعدی از آب و کوه طراحی و ساخته شده است، از دیگر ویژگی­های این منطقه است که نمادی از تأثیر معماری بودایی در کاخ­های چینی طی یک هزار سال گذشته است. در میان معابد ساخته شده در این منطقه، معابد متعلق به قرن اول میلادی تا قرن بیستم دیده می­شود. (وب سایت حفظ میراث فرهنگی چین. www.wenbao.net.)

این مجموعه­ی تاریخی در سال2009میلادی، در فهرست میراث فرهنگی جهان جای گرفت.

---

[1] - Songshan.

[2] - Han Que.

[3] - Deng Feng.

[4] - Zhougong.

[5] - Foguang.

[6] - Shuxiang.

---

[i] - Historic Monuments of Dengfeng in the Centre Of Heaven and Earth. Henan Province.

[ii] - Mount Wutai. Shanxi Province.

کوهستان ووای

کوهستان ووای[i]در جنوب چین، بزرگ­ترین میراث جهانی موجود در این کشور است که به خاطر ویژگی­های زیست محیطی، سایت­های باستان­شناسی، تاریخ کنفوسیوسی، تائویی و بوداییش و هم­چنین زیبایی­های بسیارش شناخته می­شود. این کوهستان به طول500کیلومتر و در مساحتی به وسعت 2هزار کیلومتر به چهار بخش تقسیم می­شود: منطقه­ی غربی با تنوع زیستی؛ منطقه­ی مرکزی زیست محیطی و مارپیچ رودخانه­ای؛ مناطق فرهنگی و طبیعی شرقی؛ و خرابه­های پایتخت قوم مین­یووِ[1]در روستای چِنگ­چون[2]. ترکیب تپه­ها، رودها، درختان بلند بامبو، قله­های سرخ صخره­ای و درختان سرسبز زیر آسمان آبی و آب­های زلال جویبارها، هم­چنین، معابد بودایی، تائویی، و کنفوسیوسی و اقامتگاه راهبان و راهبه­ها، مناظر زیبا، بدیع و جذاب خیره کننده­ای را به وجود آورده­اند.

این منطقه به عنوان یکی از پایگاه­های اصلی گسترش آیین­های تائویی و ذِن در طول2000سال گذشته مشهور بوده و 278معبد و خرابه­های معبد تائویی در آن دیده می­شود. این منطقه مرکز آموزش آموزه­های کنفوسیوسی در جنوب چین نیز بوده و آثار زیادی از آیین­های محلی و بومی هم در آن دیده می­شود.

این کوهستان فرهنگی تاریخی در سال1999میلادی، در فهرست میراث جهانی به ثبت رسید.

---

[1] - Minyue.

[2] - Chengchun.

---

[i] - Mount Wuyi. Fujian Province.