تاریخ دوره حکومت استعماری سریلانکا: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
زمانی که اروپایی ها برای اولین بار در سال های 1500 به جزیرۀ سریلانکا آمدند، این کشور میان سه حکومت تقسیم شده بود: دو حکومت پادشاهی سینهالی که یکی در سری جایاواردنپورا (Sri Jayawardenepura) – کته (Kotte)- واقع در جنوب غربی کشور و دیگری در کندی در مناطق کوهستانی مرکزی و سومی حکومت پادشاهی تامیل که در ایالت جفنا پنینسوالا (Jaffna) قرار داشت <ref>Peebles, P. (2006). ''The History of Sri Lanka.'' Greenwood Press.</ref><ref>Dyer, P. (2009). ''The Rough Guide to Sri Lanka.'' New Delhi: Penguin Group.</ref><ref>رکنی، مهدیقلی (1391). جامعه و فرهنگ [[سریلانکا]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار)</ref>. | |||
=== | ==== فرمانروایی هلند و پرتغال ==== | ||
برای پرتغالی ها جزیرۀ سریلانکا – که در گذشته آن را به نام سیلاو (Ceilao) می شناختند – به طور استراتژیک برای تسلط امور تجاری در اقیانوس هند بسیار مهم بود. در سال 1517 پرتغالی ها قلعه و پست های تجاری را در کلمبو تاسیس کرده و در سال 1619 تمامی مناطق کوهستانی را تحت کنترل خود در آوردند، به جز مناطق کوهستانی مرکزی، جایی که حکومت پادشاهی کندی موفق شد تلاش های پرتغالی ها را برای به تصرف در آوردن منطقه خنثی کند. پرتغالی ها برای تغییر مذهب مردم جزیره و گرویدن آنها به دین کاتولیک مبارزات شدیدی را انجام داده و بسیاری از معابد بودایی و هندو را ویران کردند. به این ترتیب کندی تبدیل به پناهگاهی برای راهبان بودایی و دیگر مردم شد که از فرمانروایی پرتغالی ها ناخشنود بودند. مذهب کاتولیک رومی مهمترین میراث ماندگار دوره استعمار پرتغال به حساب می آید. | [[پرونده:Portuguese-rule-over-Sri-Lanka.jpg|بندانگشتی|حکومت پرتقال بر سریلانکا, برگرفته از سایت مجله گردشگری الی گشت, قابل بازیابی از https://www.eligasht.com/Blog/travelguide/%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE-%D8%B3%D8%B1%DB%8C%D9%84%D8%A7%D9%86%DA%A9%D8%A7/]]برای پرتغالی ها جزیرۀ سریلانکا – که در گذشته آن را به نام سیلاو (Ceilao) می شناختند – به طور استراتژیک برای تسلط امور تجاری در اقیانوس هند بسیار مهم بود. در سال 1517 پرتغالی ها قلعه و پست های تجاری را در کلمبو تاسیس کرده و در سال 1619 تمامی مناطق کوهستانی را تحت کنترل خود در آوردند، به جز مناطق کوهستانی مرکزی، جایی که حکومت پادشاهی کندی موفق شد تلاش های پرتغالی ها را برای به تصرف در آوردن منطقه خنثی کند. پرتغالی ها برای تغییر مذهب مردم جزیره و گرویدن آنها به دین کاتولیک مبارزات شدیدی را انجام داده و بسیاری از معابد بودایی و هندو را ویران کردند. به این ترتیب کندی تبدیل به پناهگاهی برای راهبان بودایی و دیگر مردم شد که از فرمانروایی پرتغالی ها ناخشنود بودند. مذهب کاتولیک رومی مهمترین میراث ماندگار دوره استعمار پرتغال به حساب می آید. | ||
در اوایل سال 1600 هلندی ها به دنبال کنترل تجارت دریایی ادویه از پرتغالی ها بودند. با کمک رهبران داخلی، هلندی ها به قلعه های نظامی پرتغالی ها در جزیره حمله کردند و پیروزی های بزرگی را در سال 1639 و 1640 میلادی به دست آوردند. و بالاخره پرتغالی ها آخرین قلعۀ نظامی خود را در جفنا در سال 1658 واگذار کردند. هلندی ها به تجارت گستردۀ دار[[چین]] پرداختند. آنها شبکه هایی را برای انتقال دارچین و کالاهای دیگر به بنادر ساحلی تاسیس کردند . همانند پرتغالی ها، هلندی ها در به دست آوردن کنترل حکومت پادشاهی کندی ناموفق بودند. هلندی ها برای ریشه کن کردن مذهب کاتولیک رومی و گسترش مذهب پروتستان با موفقیت کمی مواجه شدند. مهمترین میراث ماندگار فرمانروایی هلند گسترش سیستم منظم قضایی براساس قوانین رومی – هلندی بود که تا حدودی به وسیله قوانین مرسوم مسلمانان و تامیلی ها اصلاح شد. | در اوایل سال 1600 هلندی ها به دنبال کنترل تجارت دریایی ادویه از پرتغالی ها بودند. با کمک رهبران داخلی، هلندی ها به قلعه های نظامی پرتغالی ها در جزیره حمله کردند و پیروزی های بزرگی را در سال 1639 و 1640 میلادی به دست آوردند. و بالاخره پرتغالی ها آخرین قلعۀ نظامی خود را در جفنا در سال 1658 واگذار کردند. هلندی ها به تجارت گستردۀ دار [[چین]] پرداختند. آنها شبکه هایی را برای انتقال دارچین و کالاهای دیگر به بنادر ساحلی تاسیس کردند. همانند پرتغالی ها، هلندی ها در به دست آوردن کنترل حکومت پادشاهی کندی ناموفق بودند. هلندی ها برای ریشه کن کردن مذهب کاتولیک رومی و گسترش مذهب پروتستان با موفقیت کمی مواجه شدند. مهمترین میراث ماندگار فرمانروایی هلند گسترش سیستم منظم قضایی براساس قوانین رومی – هلندی بود که تا حدودی به وسیله قوانین مرسوم مسلمانان و تامیلی ها اصلاح شد<ref>رکنی، مهدیقلی (1391). جامعه و فرهنگ [[سریلانکا]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار)</ref>. | ||
=== ''' فرمانروایی انگلیس ''' === | ==== ''' فرمانروایی انگلیس ''' ==== | ||
در سال 1796 انگلیسی | در سال 1796 انگلیسی ها، هلندی ها را از جزیره خارج کردند. سریلانکا به اولین مستعمره انگلیس در سال 1802 تبدیل شد. با لشگرکشی های پی در پی نظامی ارتش انگلیس، حکومت پادشاهی کندی در سال 1815 تسلیم حاکمیت انگلیس شد. اگرچه بخش هایی از جامعه سینهالی ها در سال های 1818 و 1848 دست به شورش زدند، اما انگلیسی ها از قدرت نظامی ظالمانه خود برای سرکوب این طغیان استفاده کردند. در سال 1848 این شورش، دولت استعمارگر را وادار کرد تا بعضی از سیاست های خود را مجددا ارزیابی کند. انگلیس بعضی از مالیات هایی که منجر به ناخشنودی کشاورزان سینهالی شده بود حذف کرد و سیاست های صلحرا نسبت به بودیسم به کار گرفت. | ||
در سال 1833 انگلیس کنترل کشور را تحت یک فرمانداری آغاز کرد. پیش از این جزیره سریلانکا توسط تقسم بندی های فرمانروایی همراه با مرزهای فرهنگی و قومی کنترل می شد. انگلیسی ها همچنین اقتصادی را بر اساس کشت زراعی راه اندازی کردند. فرمانروایی انگلیس مناطق گسترده ای را در کوهستانهای مرکزی به دست گرفت و آنها را با قیمت ارزان به بومیان انگلیس می فروخت و به توسعۀ زراعت تشویق می کرد. چای، کائوچو و نارگیل مهمترین صادرات انگلیسی های استعمارگر بود. زمانی که سینهالی ها، از کار در محل های زراعی خودداری کردند، فرمانروایی سلطه گر تعداد زیادی از تامیل ها را از جنوب هند به عنوان نیروی کارگر مهاجر وارد کرد. | در سال 1833 انگلیس کنترل کشور را تحت یک فرمانداری آغاز کرد. پیش از این جزیره سریلانکا توسط تقسم بندی های فرمانروایی همراه با مرزهای فرهنگی و قومی کنترل می شد. انگلیسی ها همچنین اقتصادی را بر اساس کشت زراعی راه اندازی کردند. فرمانروایی انگلیس مناطق گسترده ای را در کوهستانهای مرکزی به دست گرفت و آنها را با قیمت ارزان به بومیان انگلیس می فروخت و به توسعۀ زراعت تشویق می کرد. چای، کائوچو و نارگیل مهمترین صادرات انگلیسی های استعمارگر بود. زمانی که سینهالی ها، از کار در محل های زراعی خودداری کردند، فرمانروایی سلطه گر تعداد زیادی از تامیل ها را از جنوب هند به عنوان نیروی کارگر مهاجر وارد کرد. | ||
کشمکش های محلی برای دولت نماینده به پیشرفت های خوبی در سال 1920 و 1924 انجامید. در سال 1931 قانون اساسی جدید حق رای همگانی برای بزرگسالان را بنا نهاد و به مشارکت بومی ها در اموردولتی اجازه داد. اگرچه فرمانروایی کل انگلیس و وزیران انگلیس کنترل بسیاری از امور | کشمکش های محلی برای دولت نماینده به پیشرفت های خوبی در سال 1920 و 1924 انجامید. در سال 1931 قانون اساسی جدید حق رای همگانی برای بزرگسالان را بنا نهاد و به مشارکت بومی ها در اموردولتی اجازه داد. اگرچه فرمانروایی کل انگلیس و وزیران انگلیس کنترل بسیاری از امور را همچنان حفظ کردند. | ||
در طول جنگ جهانی دوم (1939- 1945) سریلانکا مهمترین مرکز عملیات برای مهاجمان [[ژاپن]] و مرکز اصلی کالاهایی مانند | در طول جنگ جهانی دوم (1939- 1945) [[سریلانکا]] مهمترین مرکز عملیات برای مهاجمان [[ژاپن]] و مرکز اصلی کالاهایی مانند کائوچو، مواد غذایی و مواد حیاتی دیگر برای امور جنگ بود. سرانجام در طول جنگ و بعد از جنگ مذاکرات بین رهبران محلی و فرمانروایی انگلیس به استقلال کشور سریلانکا در سال 1948 منجر شد. [[سریلانکا]] در کشور های مشترک المنافع انگلیس در چهارم فوریه سال 1948 به عنوان حکومتی مستقل به حساب آمد<ref>رکنی، مهدیقلی (1391). جامعه و فرهنگ [[سریلانکا]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار)</ref>. | ||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۱۷
زمانی که اروپایی ها برای اولین بار در سال های 1500 به جزیرۀ سریلانکا آمدند، این کشور میان سه حکومت تقسیم شده بود: دو حکومت پادشاهی سینهالی که یکی در سری جایاواردنپورا (Sri Jayawardenepura) – کته (Kotte)- واقع در جنوب غربی کشور و دیگری در کندی در مناطق کوهستانی مرکزی و سومی حکومت پادشاهی تامیل که در ایالت جفنا پنینسوالا (Jaffna) قرار داشت [۱][۲][۳].
فرمانروایی هلند و پرتغال
برای پرتغالی ها جزیرۀ سریلانکا – که در گذشته آن را به نام سیلاو (Ceilao) می شناختند – به طور استراتژیک برای تسلط امور تجاری در اقیانوس هند بسیار مهم بود. در سال 1517 پرتغالی ها قلعه و پست های تجاری را در کلمبو تاسیس کرده و در سال 1619 تمامی مناطق کوهستانی را تحت کنترل خود در آوردند، به جز مناطق کوهستانی مرکزی، جایی که حکومت پادشاهی کندی موفق شد تلاش های پرتغالی ها را برای به تصرف در آوردن منطقه خنثی کند. پرتغالی ها برای تغییر مذهب مردم جزیره و گرویدن آنها به دین کاتولیک مبارزات شدیدی را انجام داده و بسیاری از معابد بودایی و هندو را ویران کردند. به این ترتیب کندی تبدیل به پناهگاهی برای راهبان بودایی و دیگر مردم شد که از فرمانروایی پرتغالی ها ناخشنود بودند. مذهب کاتولیک رومی مهمترین میراث ماندگار دوره استعمار پرتغال به حساب می آید.
در اوایل سال 1600 هلندی ها به دنبال کنترل تجارت دریایی ادویه از پرتغالی ها بودند. با کمک رهبران داخلی، هلندی ها به قلعه های نظامی پرتغالی ها در جزیره حمله کردند و پیروزی های بزرگی را در سال 1639 و 1640 میلادی به دست آوردند. و بالاخره پرتغالی ها آخرین قلعۀ نظامی خود را در جفنا در سال 1658 واگذار کردند. هلندی ها به تجارت گستردۀ دار چین پرداختند. آنها شبکه هایی را برای انتقال دارچین و کالاهای دیگر به بنادر ساحلی تاسیس کردند. همانند پرتغالی ها، هلندی ها در به دست آوردن کنترل حکومت پادشاهی کندی ناموفق بودند. هلندی ها برای ریشه کن کردن مذهب کاتولیک رومی و گسترش مذهب پروتستان با موفقیت کمی مواجه شدند. مهمترین میراث ماندگار فرمانروایی هلند گسترش سیستم منظم قضایی براساس قوانین رومی – هلندی بود که تا حدودی به وسیله قوانین مرسوم مسلمانان و تامیلی ها اصلاح شد[۴].
فرمانروایی انگلیس
در سال 1796 انگلیسی ها، هلندی ها را از جزیره خارج کردند. سریلانکا به اولین مستعمره انگلیس در سال 1802 تبدیل شد. با لشگرکشی های پی در پی نظامی ارتش انگلیس، حکومت پادشاهی کندی در سال 1815 تسلیم حاکمیت انگلیس شد. اگرچه بخش هایی از جامعه سینهالی ها در سال های 1818 و 1848 دست به شورش زدند، اما انگلیسی ها از قدرت نظامی ظالمانه خود برای سرکوب این طغیان استفاده کردند. در سال 1848 این شورش، دولت استعمارگر را وادار کرد تا بعضی از سیاست های خود را مجددا ارزیابی کند. انگلیس بعضی از مالیات هایی که منجر به ناخشنودی کشاورزان سینهالی شده بود حذف کرد و سیاست های صلحرا نسبت به بودیسم به کار گرفت.
در سال 1833 انگلیس کنترل کشور را تحت یک فرمانداری آغاز کرد. پیش از این جزیره سریلانکا توسط تقسم بندی های فرمانروایی همراه با مرزهای فرهنگی و قومی کنترل می شد. انگلیسی ها همچنین اقتصادی را بر اساس کشت زراعی راه اندازی کردند. فرمانروایی انگلیس مناطق گسترده ای را در کوهستانهای مرکزی به دست گرفت و آنها را با قیمت ارزان به بومیان انگلیس می فروخت و به توسعۀ زراعت تشویق می کرد. چای، کائوچو و نارگیل مهمترین صادرات انگلیسی های استعمارگر بود. زمانی که سینهالی ها، از کار در محل های زراعی خودداری کردند، فرمانروایی سلطه گر تعداد زیادی از تامیل ها را از جنوب هند به عنوان نیروی کارگر مهاجر وارد کرد.
کشمکش های محلی برای دولت نماینده به پیشرفت های خوبی در سال 1920 و 1924 انجامید. در سال 1931 قانون اساسی جدید حق رای همگانی برای بزرگسالان را بنا نهاد و به مشارکت بومی ها در اموردولتی اجازه داد. اگرچه فرمانروایی کل انگلیس و وزیران انگلیس کنترل بسیاری از امور را همچنان حفظ کردند.
در طول جنگ جهانی دوم (1939- 1945) سریلانکا مهمترین مرکز عملیات برای مهاجمان ژاپن و مرکز اصلی کالاهایی مانند کائوچو، مواد غذایی و مواد حیاتی دیگر برای امور جنگ بود. سرانجام در طول جنگ و بعد از جنگ مذاکرات بین رهبران محلی و فرمانروایی انگلیس به استقلال کشور سریلانکا در سال 1948 منجر شد. سریلانکا در کشور های مشترک المنافع انگلیس در چهارم فوریه سال 1948 به عنوان حکومتی مستقل به حساب آمد[۵].
کتابشناسی
- ↑ Peebles, P. (2006). The History of Sri Lanka. Greenwood Press.
- ↑ Dyer, P. (2009). The Rough Guide to Sri Lanka. New Delhi: Penguin Group.
- ↑ رکنی، مهدیقلی (1391). جامعه و فرهنگ سریلانکا. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)
- ↑ رکنی، مهدیقلی (1391). جامعه و فرهنگ سریلانکا. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)
- ↑ رکنی، مهدیقلی (1391). جامعه و فرهنگ سریلانکا. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)