رفاه اجتماعی در تاجیکستان: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
جمهوری [[تاجیکستان]] به | جمهوری [[تاجیکستان]] به علت جنگهای داخلی و تحولات ناشی از دوره گذر با شکاف عظیم طبقاتی و فقر در جامعه مواجه شده است. اما این کشور در برنامهها و اهداف خود ریشه کنی فقر و گرسنگی را مدنظر قرار داده است. برنامههای این کشور در این زمینه را در راستای هدف هزاره توسعه بهتر میتوان درک کرد. یکی از اهداف هشتگانه توسعه هزاره [https://www.un.org/en/ سازمان ملل متحد] مبارزه با فقر و گرسنگی میباشد. بر اساس این برنامه در فاصله میان سالهای 1990 تا 2015 تعداد افرادی که درآمد روزانه آنها کمتر از یک دلار است باید نصف شود و در فاصله میان سالهای 1990 تا 2015 تعداد افرادی که از گرسنگی رنج میبرند باید به نصف کاهش یابد. در جمهوری [[تاجیکستان]] بر اساس هدف و برنامه هزاره توسعه در زمینه مبارزه با فقر و گرسنگی باید در فاصله میان سالهای 1990 تا 2015 تعداد افرادی که درآمد روزانه آنها کمتر از 2.15 دلار هست و همچنین تعداد افرادی که از گرسنگی رنج میبرند به نصف کاهش پیدا کنند<ref>Investing Sustainable Development: Millennium Development Goals Needs Assessment Tajikistan Full Report, P.25</ref>. | ||
فقر در [[تاجیکستان]] هم از نظر عمق و هم از نظر وسعت و پهنا در زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی گسترش پیدا کرد. شواهد و قراین جدید استانداردهای زندگی در سال 2003 نشان میدهد که جمهوری [[تاجیکستان]] با نرخ توسعه بالا در کاهش فقر به موفقیتهایی دست یافته است. کاهش فقر در [[تاجیکستان]] وابسته است به توانایی این کشور در حفظ و تقویت رشد اقتصادی و اطمینان از اینکه منافع حاصل از توسعه اقتصادی تنها شامل افراد درآمد بالا نشده بلکه شامل همه شده و موجب بهتر شدن شرایط زندگی و بهبود کیفیت دسترسی به خدمات اجتماعی و ثروتمند شدن فقرا گردد<ref>زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ [[تاجیکستان]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص. 120-121</ref>. | فقر در [[تاجیکستان]] هم از نظر عمق و هم از نظر وسعت و پهنا در زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی گسترش پیدا کرد. شواهد و قراین جدید استانداردهای زندگی در سال 2003 نشان میدهد که جمهوری [[تاجیکستان]] با نرخ توسعه بالا در کاهش فقر به موفقیتهایی دست یافته است. کاهش فقر در [[تاجیکستان]] وابسته است به توانایی این کشور در حفظ و تقویت رشد اقتصادی و اطمینان از اینکه منافع حاصل از توسعه اقتصادی تنها شامل افراد درآمد بالا نشده بلکه شامل همه شده و موجب بهتر شدن شرایط زندگی و بهبود کیفیت دسترسی به خدمات اجتماعی و ثروتمند شدن فقرا گردد<ref>زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ [[تاجیکستان]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص. 120-121</ref>. |
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۲:۰۵
جمهوری تاجیکستان به علت جنگهای داخلی و تحولات ناشی از دوره گذر با شکاف عظیم طبقاتی و فقر در جامعه مواجه شده است. اما این کشور در برنامهها و اهداف خود ریشه کنی فقر و گرسنگی را مدنظر قرار داده است. برنامههای این کشور در این زمینه را در راستای هدف هزاره توسعه بهتر میتوان درک کرد. یکی از اهداف هشتگانه توسعه هزاره سازمان ملل متحد مبارزه با فقر و گرسنگی میباشد. بر اساس این برنامه در فاصله میان سالهای 1990 تا 2015 تعداد افرادی که درآمد روزانه آنها کمتر از یک دلار است باید نصف شود و در فاصله میان سالهای 1990 تا 2015 تعداد افرادی که از گرسنگی رنج میبرند باید به نصف کاهش یابد. در جمهوری تاجیکستان بر اساس هدف و برنامه هزاره توسعه در زمینه مبارزه با فقر و گرسنگی باید در فاصله میان سالهای 1990 تا 2015 تعداد افرادی که درآمد روزانه آنها کمتر از 2.15 دلار هست و همچنین تعداد افرادی که از گرسنگی رنج میبرند به نصف کاهش پیدا کنند[۱].
فقر در تاجیکستان هم از نظر عمق و هم از نظر وسعت و پهنا در زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی گسترش پیدا کرد. شواهد و قراین جدید استانداردهای زندگی در سال 2003 نشان میدهد که جمهوری تاجیکستان با نرخ توسعه بالا در کاهش فقر به موفقیتهایی دست یافته است. کاهش فقر در تاجیکستان وابسته است به توانایی این کشور در حفظ و تقویت رشد اقتصادی و اطمینان از اینکه منافع حاصل از توسعه اقتصادی تنها شامل افراد درآمد بالا نشده بلکه شامل همه شده و موجب بهتر شدن شرایط زندگی و بهبود کیفیت دسترسی به خدمات اجتماعی و ثروتمند شدن فقرا گردد[۲].
نیز نگاه کنید به
جامعه و نظام اجتماعی تاجیکستان؛ وضعیت اقتصادی و معیشتی در تاجیکستان
کتابشناسی
- ↑ Investing Sustainable Development: Millennium Development Goals Needs Assessment Tajikistan Full Report, P.25
- ↑ زهریی، حسن(1391). جامعه و فرهنگ تاجیکستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص. 120-121