پناهگاه پانداهای سی چوان: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
پناهگاه پانداهای غول پیکر سی چوان(Sichuan Giant Panda Sanctuaries, Sichuan Province)، منطقهای جنگلی به وسعت حدود925هزار هکتار، زیستگاه بیش از 20درصد پانداهای دنیاست که به شدت در معرض خطر انقراض قرار دارند. | |||
پناهگاه پانداهای غول پیکر | |||
این | این پناهگاه بخش باقیمانده از جنگلهای استوایی دوران سوم زمین شناسی است. همچنین، مهمترین محل برای پرورش گونههایی از ماهیها، جانوران در معرض خطر انقراض همچون پاندای سرخ، پلنگ برفی و پلنگ تیره است. این منطقه، در میان مناطق گیاه شناسی جهان، از ثروتمندترین جنگلهای انبوه مناطق گرمسیری با بیش از 5000سال قدمت تاریخی و6000نوع گل و گیاه از1000گونهی گیاهی است. | ||
=== کتابشناسی | این اثر طبیعی در سال2006 میلادی، در فهرست میراث طبیعی جهان به ثبت رسید<ref>سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، جلد2، ص.622-623.</ref>. | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی]]؛ [[شهر باستانی لی جیانگ]] | |||
== کتابشناسی == |
نسخهٔ کنونی تا ۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۴۴
پناهگاه پانداهای غول پیکر سی چوان(Sichuan Giant Panda Sanctuaries, Sichuan Province)، منطقهای جنگلی به وسعت حدود925هزار هکتار، زیستگاه بیش از 20درصد پانداهای دنیاست که به شدت در معرض خطر انقراض قرار دارند.
این پناهگاه بخش باقیمانده از جنگلهای استوایی دوران سوم زمین شناسی است. همچنین، مهمترین محل برای پرورش گونههایی از ماهیها، جانوران در معرض خطر انقراض همچون پاندای سرخ، پلنگ برفی و پلنگ تیره است. این منطقه، در میان مناطق گیاه شناسی جهان، از ثروتمندترین جنگلهای انبوه مناطق گرمسیری با بیش از 5000سال قدمت تاریخی و6000نوع گل و گیاه از1000گونهی گیاهی است.
این اثر طبیعی در سال2006 میلادی، در فهرست میراث طبیعی جهان به ثبت رسید[۱].
نیز نگاه کنید به
آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی؛ شهر باستانی لی جیانگ
کتابشناسی
- ↑ سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص.622-623.