قصر تابستانی و باغ سلطنتی پکن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:Summer Palace.jpg|بندانگشتی|قصر تابستانی و باغ سلطنتی پکن. قابل بازیابی از https://whc.unesco.org/en/list/880/gallery/]] | |||
احداث قصر تابستانی(Summer Palace, an Imperial Garden in Beijing)در سال1750میلادی و در اواخر دوران شکوه عصر فئودالی [[چین]] آغاز و ساخت آن 15سال به طول انجامید. این باغ در سال1860میلادی، با حمله‌ی نیروهای انگلو-فرانس به آتش کشیده شد و در سال1886توسط ملکه‌ی امپراتور دوواگر چیشی(Dowager Cixi) بازسازی گردید | احداث قصر تابستانی(Summer Palace, an Imperial Garden in Beijing)در سال1750میلادی و در اواخر دوران شکوه عصر فئودالی [[چین]] آغاز و ساخت آن 15سال به طول انجامید. این باغ در سال1860میلادی، با حمله‌ی نیروهای انگلو-فرانس به آتش کشیده شد و در سال1886توسط ملکه‌ی امپراتور دوواگر چیشی(Dowager Cixi) بازسازی گردید. | ||
این قصر، بار دیگر در سال1900میلادی، با اشغال [[پکن]] توسط نیروهای 8قدرت غربی، برای دومین بار در آتش سوخت و مجددا در سال1920میلادی بازسازی و تعمیر شد. پس از سقوط نظام امپراتوری در سال1911میلادی، این مجموعه در سال1928میلادی به پارک عمومی تبدیل شد. | |||
این | پیش از روی کارآمدن [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|دولت کمونیستی]] در این کشور، به دلیل کمبود بودجه و ادامه‌ی جنگ داخلی، رها شده و به حالت متروکه در آمد. با استقرار [[جمهوری خلق چین]]، دولت سالانه مبالغی را برای ترمیم و بازسازی و حفظ و نگهداری این قصر اختصاص داد تا بالاخره دوباره به وضعیت اولیه بازگشت. | ||
=== کتابشناسی | قصر تابستانی و باغ سلطنتی [[پکن]] دارای مساحتی بالغ بر290هکتار است که دو سوم آن را دریاچه‌ی کونمینگ(Kunming Lake) به خود اختصاص داده است. در بیش از 3هزار ساختمان کوچک و بزرگ موجود در این مجموعه‌ی تفرجگاه سلطنتی، حدود 40هزار آثار تاریخی و فرهنگی و عتیقه، متعلق به از دو هزار سال پیش تا دوران [[سلسله چینگ|سلسله‌ی چینگ]] نگهداری می شود. 400هزار اصله‌ی درخت سرسبز، این مجموعه را به تفریحگاه ی سرسبز و خرم تبدیل کرده و سالانه مورد بازدید میلیون‌ها گردشگر داخلی و خارجی قرار می گیرد. | ||
این مجموعه قصر و باغ سلطنتی در سال1998میلادی، در [[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی|فهرست میراث فرهنگی جهان]] به ثبت رسید.<ref>سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، جلد2، ص.635-636.</ref> | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی]]؛ [[اقامتگاه و معابد کوهستانی چنگ دو]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ کنونی تا ۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۵۹
احداث قصر تابستانی(Summer Palace, an Imperial Garden in Beijing)در سال1750میلادی و در اواخر دوران شکوه عصر فئودالی چین آغاز و ساخت آن 15سال به طول انجامید. این باغ در سال1860میلادی، با حمله‌ی نیروهای انگلو-فرانس به آتش کشیده شد و در سال1886توسط ملکه‌ی امپراتور دوواگر چیشی(Dowager Cixi) بازسازی گردید.
این قصر، بار دیگر در سال1900میلادی، با اشغال پکن توسط نیروهای 8قدرت غربی، برای دومین بار در آتش سوخت و مجددا در سال1920میلادی بازسازی و تعمیر شد. پس از سقوط نظام امپراتوری در سال1911میلادی، این مجموعه در سال1928میلادی به پارک عمومی تبدیل شد.
پیش از روی کارآمدن دولت کمونیستی در این کشور، به دلیل کمبود بودجه و ادامه‌ی جنگ داخلی، رها شده و به حالت متروکه در آمد. با استقرار جمهوری خلق چین، دولت سالانه مبالغی را برای ترمیم و بازسازی و حفظ و نگهداری این قصر اختصاص داد تا بالاخره دوباره به وضعیت اولیه بازگشت.
قصر تابستانی و باغ سلطنتی پکن دارای مساحتی بالغ بر290هکتار است که دو سوم آن را دریاچه‌ی کونمینگ(Kunming Lake) به خود اختصاص داده است. در بیش از 3هزار ساختمان کوچک و بزرگ موجود در این مجموعه‌ی تفرجگاه سلطنتی، حدود 40هزار آثار تاریخی و فرهنگی و عتیقه، متعلق به از دو هزار سال پیش تا دوران سلسله‌ی چینگ نگهداری می شود. 400هزار اصله‌ی درخت سرسبز، این مجموعه را به تفریحگاه ی سرسبز و خرم تبدیل کرده و سالانه مورد بازدید میلیون‌ها گردشگر داخلی و خارجی قرار می گیرد.
این مجموعه قصر و باغ سلطنتی در سال1998میلادی، در فهرست میراث فرهنگی جهان به ثبت رسید.[۱]
نیز نگاه کنید به
آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی؛ اقامتگاه و معابد کوهستانی چنگ دو
کتابشناسی
- ↑ سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص.635-636.