روستاهای باستانی شی دی و خونگ چون در آنخویی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:Ancient Villages in Southern Anhui- Xidi and Hongcen.jpg|بندانگشتی|روستاهای باستانی شی دی و خونگ چون]] | [[پرونده:Ancient Villages in Southern Anhui- Xidi and Hongcen.jpg|بندانگشتی|روستاهای باستانی شی دی و خونگ چون. قابل بازیابی از https://whc.unesco.org/en/documents/126419]] | ||
شیدی و خونگ چون از روستاهای باستانی در استان آنخویی( Ancient Villages in Southern Anhui- Xidi and Hongcen. Anhui Province)، از مناطقی به‌شمار می روند که تمامی ویژگی‌های ساخت منازل، کوچه‌ها و حتی چگونگی تزیین داخل منازل و وسایل منزل دوران باستان را دارا هستند. روستای شیدی بین سال‌های1049 تا1054میلادی در دوران سلسله‌ی سونگ | شیدی و خونگ چون از روستاهای باستانی در استان آنخویی( Ancient Villages in Southern Anhui- Xidi and Hongcen. Anhui Province)، از مناطقی به‌شمار می روند که تمامی ویژگی‌های ساخت منازل، کوچه‌ها و حتی چگونگی تزیین داخل منازل و وسایل منزل دوران باستان را دارا هستند. روستای شیدی بین سال‌های1049 تا1054میلادی در دوران سلسله‌ی سونگ شمالی بنا شده و در حال حاضر124 منزل روستایی و 3معبد پرستش نیاکان و بیش از 40 کوچه و خیابان است که همگی شرایط گذشته‌ی خود را حفظ کرده اند. در این منازل، تمام ویژگی‌های معماری منطقه‌ی آنخویی از جمله استفاده از مصالح چوب، سنگ و آجر‌های نقش دار رعایت شده است. | ||
روستای خونگ چون نیز بین سال‌های 1131 تا1162میلادی احداث شده و درحال حاضر158خانه‌ی روستایی به [[هنر معماری در چین|سبک معماری]] [[سلسله مینگ|سلسله‌های مینگ]] و [[سلسله چینگ|چینگ]] وجود دارد که هنوز هم قابل استفاده هستند. هماهنگی ساختمان‌ها با محیط و طبیعت پیرامونی ناشی از دیدگاه فلسفی مردمان [[چین]] باستان است که انسان را بخش جدایی ناپذیری از طبیعت دانسته و تمام روستا از دور مانند یک نقاشی بزرگ طبیعی به نظر می آید. | روستای خونگ چون نیز بین سال‌های 1131 تا1162میلادی احداث شده و درحال حاضر158خانه‌ی روستایی به [[هنر معماری در چین|سبک معماری]] [[سلسله مینگ|سلسله‌های مینگ]] و [[سلسله چینگ|چینگ]] وجود دارد که هنوز هم قابل استفاده هستند. هماهنگی ساختمان‌ها با محیط و طبیعت پیرامونی ناشی از دیدگاه فلسفی مردمان [[چین]] باستان است که انسان را بخش جدایی ناپذیری از طبیعت دانسته و تمام روستا از دور مانند یک نقاشی بزرگ طبیعی به نظر می آید. | ||
این روستاهای باستانی در سال2000میلادی، در [[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی|فهرست میراث جهانی]] به ثبت رسید.<ref> | این روستاهای باستانی در سال2000میلادی، در [[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی|فهرست میراث جهانی]] به ثبت رسید.<ref>سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، جلد2، ص. 639-640.</ref> | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی]]؛ [[دریاچه طبیعی غرب خانگجو]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۱:۲۳
شیدی و خونگ چون از روستاهای باستانی در استان آنخویی( Ancient Villages in Southern Anhui- Xidi and Hongcen. Anhui Province)، از مناطقی به‌شمار می روند که تمامی ویژگی‌های ساخت منازل، کوچه‌ها و حتی چگونگی تزیین داخل منازل و وسایل منزل دوران باستان را دارا هستند. روستای شیدی بین سال‌های1049 تا1054میلادی در دوران سلسله‌ی سونگ شمالی بنا شده و در حال حاضر124 منزل روستایی و 3معبد پرستش نیاکان و بیش از 40 کوچه و خیابان است که همگی شرایط گذشته‌ی خود را حفظ کرده اند. در این منازل، تمام ویژگی‌های معماری منطقه‌ی آنخویی از جمله استفاده از مصالح چوب، سنگ و آجر‌های نقش دار رعایت شده است.
روستای خونگ چون نیز بین سال‌های 1131 تا1162میلادی احداث شده و درحال حاضر158خانه‌ی روستایی به سبک معماری سلسله‌های مینگ و چینگ وجود دارد که هنوز هم قابل استفاده هستند. هماهنگی ساختمان‌ها با محیط و طبیعت پیرامونی ناشی از دیدگاه فلسفی مردمان چین باستان است که انسان را بخش جدایی ناپذیری از طبیعت دانسته و تمام روستا از دور مانند یک نقاشی بزرگ طبیعی به نظر می آید.
این روستاهای باستانی در سال2000میلادی، در فهرست میراث جهانی به ثبت رسید.[۱]
نیز نگاه کنید به
آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی؛ دریاچه طبیعی غرب خانگجو
کتابشناسی
- ↑ سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص. 639-640.