مصر در اشغال انگلیس: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:Captabbashelmi2ure.jpg|بندانگشتی|عباس حلمی دوم]]بدینسان [[مصر]] به اشغال انگلیس درآمد و ارتش از نیروهای مؤثر در قیام عرابی پاکسازی شد و فرماندهی آن نیز در اختیار فرماندهان انگلیس قرار گرفت. | [[پرونده:Captabbashelmi2ure.jpg|بندانگشتی|عباس حلمی دوم. برگرفته از سایت nasseryouthmovement، قابل بازیابی از https://nasseryouthmovement.net/Egypt-1838]]بدینسان [[مصر]] به اشغال انگلیس درآمد و ارتش از نیروهای مؤثر در قیام عرابی پاکسازی شد و فرماندهی آن نیز در اختیار فرماندهان انگلیس قرار گرفت. جنبش ملی هرچند در سال‌های اولیه اشغال [[مصر]] با ضعف روبرو شد، هیچگاه از حرکت باز نایستاد. مرگ توفیق در سال 1892 که از حامیان اصلی حضور نیروهای اشغالگر در [[مصر]] بود، نقطه تحولی در روند جنبش ملی ضد اشغالگری مردم [[مصر]] بود. جانشین او عباس حلمی دوم بر خلاف سلف خود موضعی مخالف اشغالگران داشت. این موضع مخالف به تدریج چالش‌هایی را میان او و اشغالگران پدید آورد و در این میان جنبش ملی توانست خود را بازسازی و هدف عمده خود را بر آزادسازی [[مصر]] از اشغال و کسب استقلال متمرکز کند. رهبران جنبش از جمله مصطفی کامل در فاصله سال‌های 1896 تا 1906 تلاش های بسیاری را برای جلب حمایت دولت‌های خارجی از خروج نیروهای انگلیسی از [[مصر]] صورت دادند. مصطفی کامل پس از آنکه از اقدام مؤثر اروپایی‌ها نا‌امید شد، تلاش‌های خود را در داخل متمرکز کرده و با تأسیس نشریه اللواء در سال 1900 و انتشار مقالاتی، اشغالگران و مسئولان حکومتی تحت انقیاد مستشاران انگلیسی را مورد هجوم قرار داده خواستار تشکیل حکومت مشروطه مبتنی بر قانون اساسی شد.<ref>المرجع في تاريخ [[مصر|مصــر]] الحديث و المعاصر (2009). تقديم و مراجعة يونان لبيب رزق. [[قاهره|القاهرة]]: [http://scc.gov.eg/ المجلس العلي للثقافة]، ص399.</ref> عباس حلمی هرچند در سال‌های اولیه از خواسته‌های جنبش حمایت می‌کرد، تحت تأثیر سیاست‌های تفرقه افکنانه انگلیسی‌ها و سفر به انگلیس، به تدریج از رهبران جنبش فاصله گرفت و با خواسته‌های جنبش ملی از جمله نظام مبتنی بر قانون اساسی مخالف ورزید.<ref>المرجع في تاريخ [[مصر|مصــر]] الحديث و المعاصر (2009). تقديم و مراجعة يونان لبيب رزق. [[قاهره|القاهرة]]: [http://scc.gov.eg/ المجلس العلي للثقافة]، ص400.</ref> مهمترین اقدام مصطفی کامل برای پیشبرد اهداف جنبش، تأسیس حزب الوطنی در سال 1907 بود که در واقع اولین حزب در [[مصر]] با برنامه مشخص و مهمترین هدف در آن مقطع، خروج انگلیس و تدوین قانون اساسی بود.<ref>صبری، محمد (1991). تاريخ [[مصر]] من محمد علي الي العصر الحديث (الطبعة الاولي). [[قاهره|القاهرة]]: [https://www.madboulybooks.com/ مكتبة مدبولي]، ص237.</ref> | ||
با آغاز جنگ جهانی در سال 1914 و اعلام حکومت نظامی توسط فرمانده ارتش اشغالگر، وزیر امور خارجه انگلیس هم، [[مصر]] را تحت الحمایه کشور خود اعلام کرد و بدینسان سلطه غیر رسمی انگلیس بر این کشور که از سال 1882 آغاز شده بود، صورتی آشکار به خود گرفت. در پی اعلام تحت الحمایگی [[مصر]]، عباس حلمی دوم که با برخی سیاست‌های انگلیس به مخالفت برخاسته بود، عزل و حسین کامل فرزند اسماعیل به عنوان سلطان [[مصر]] منصوب گردید و پس از مرگ او در سال 1917، احمد فؤاد (فؤاد اول) برادرش با حمایت اشغالگران انگلیسی جانشین او شد.<ref>الانصاری، دکتور ناصر (1993). المجمل في تاريخ [[مصر|مصــر]]. [[قاهره|القاهره]]: [https://www.shorouk.com/ دارالشروق]، ص226-225.</ref>[[پرونده:Saad-Zaghloul-1860-1927-www.jpg|بندانگشتی|سعد زغلول. برگرفته از سایت azhangnews، قابل بازیابی از https://www.azhangnews.ir/2023/11/13/%D8%B3%D8%B9%D8%AF-%D8%B2%D8%BA%D9%84%D9%88%D9%84-%D9%85%DB%8C%D9%87%D9%86%D9%BE%D8%B1%D8%B3%D8%AA-%D9%85%D8%B5%D8%B1%DB%8C-%D8%AD%D8%B2%D8%A8%D8%B4-%D8%B1%D8%A7-%D8%AA%D8%B4%DA%A9%DB%8C/]]پایان جنگ بار دیگر امید مردم [[مصر]] را که در طول سال‌های جنگ و دشواری‌ها و محدودیت‌های ناشی از سلطه انگلیس و پی آمدهای جنگ را تحمل کرده بودند، برای رهایی از این شرایط زنده کرد. اقدامات فعالان سیاسی و اجتماعی برای تحقق آمال و آرزوهای مصریان آغاز شد و کسانی چون سعد زغلول ، عبدالغزیز فهمی و علی شعراوی، پیشگام این اقدامات شدند. خواسته اصلی جنبش نیز، استقلال و خواسته های فرعی که بایستی به سرعت انجام می‌شد، لغو حکومت نظامی و کنترل مطبوعات بود. همچنین اقدام سعد زغلول در تشکیل هیئت نمایندگی [[مصر]] برای حضور در کنفرانس صلح [[پاریس]] با هدف طرح مسئله استقلال این کشور بر امیدواری مردم در این باره افزود. مخالفت و مانع تراشی نمایندگان سیاسی و نظامی انگلیس در [[مصر]] اما عزیمت هیئت مزبور را با مشکل روبرو کرد و اعضای آن مورد تهدید قرار گرفتند. تلاش‌های سعد زغلول و اعضای آن هیئت اما همچنان ادامه یافت. مقامات اشغالگر که ادامه این تحرکات استقلال طلبانه را خطرناک تلقی می کردند، اقدامات سرکوبگرانه را تشدید و سعد زعلول و سه تن از یارانش را دستگیر و به جزیره مالت تبعید کردند. انتشار این خبر، نارضایتی و اعتراضات شدیدی را به دنبال داشت که با ادامه فعالیت‌های جنبش توسط دیگر رهبران از جمله علی شعراوی زمینه قیامی گسترده به تدریج شکل گرفت.<ref>المرجع في تاريخ [[مصر|مصــر]] الحديث و المعاصر (2009). تقديم و مراجعة يونان لبيب رزق. [[قاهره|القاهرة]]: [http://scc.gov.eg/ المجلس العلي للثقافة]، ص429-428.</ref> اویلن جرقه‌های اعتراض از مراکز آموزش عالی و دبیرستان‌ها با تظا[[هرات]] آغاز و به زودی فراگیر شد و گروه‌های مردم نیز به آن پیوستند. علیرغم برخورد شدید نیروهای اشغالگر و دستگیری برخی از تظاهرکنندگان، این تظاهرات اعتراض آمیز در روزهای بعد نیز ادامه یافت و دیگر مناطق [[مصر]] را نیز دربر گرفت. اعتصابات گسترده، تعطیلی مراکز تجاری و توقف خطوط حمل و نقل، وضعیت این کشور را به شدت بحرانی کرد و پیوستن علما و دانشجویان الازهر به قیام مردمی، روند آن را وارد مرحله جدیدی کرد. برخورد خشونت آمیز نیروهای اشغالگر هرچند تلفات بسیاری را در صفوف معترضان پدید آورد، دامنه قیام و اعتراض روز به روز گسترده تر و جمعیت آن نیز پرشمار تر می‌شد؛ به گونه ای که انگلیس با احساس خطر جدی از این تحولات، ناگزیر از آزاد کردن و بازگرداندن رهبران تبعید شده از [[مصر]] شد و به آنان اجازه داد تا برای شرکت در کنفرانس صلح به [[فرانسه]] سفر کنند. این تحول، انقلایبون را به امکان تحقق استقلال امیدوارتر ساخت. هیئت نمایندگی هم در سفر به پاریس و شرکت در کنفرانس مزبور، به طور مجدانه مسأله استقلال [[مصر]] را پیگیری کرد. این پیگیری‌ها هرچند به دلیل کارشکنی‌های انگلیس چندان توفیقی برای هیئت نمایندگی مردم [[مصر]] به بار نیاورد، یکپارچگی و تعمیق روحیه انقلابی مردم را در پی داشت و سبب شد حتی برخی از امرای خاندان حاکم نیز به ملت پیوستند.<ref>الانصاری، دکتور ناصر (1993). المجمل في تاريخ [[مصر|مصــر]]. [[قاهره|القاهره]]: [https://www.shorouk.com/ دارالشروق]، ص230.</ref><ref>سابقی، علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ [[مصر]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص71-74.</ref> | |||
با آغاز جنگ جهانی در سال 1914 و اعلام حکومت نظامی توسط فرمانده ارتش اشغالگر، وزیر امور خارجه انگلیس هم، مصر را تحت الحمایه کشور خود اعلام کرد و بدینسان سلطه غیر رسمی انگلیس بر این کشور که از سال 1882 آغاز شده بود، صورتی آشکار به خود گرفت. در پی اعلام تحت الحمایگی | |||
==نیز نگاه کنید به== | ==نیز نگاه کنید به== | ||
[[تاریخ مصر]]؛ [[تاریخ معاصر مصر]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۲:۰۶
بدینسان مصر به اشغال انگلیس درآمد و ارتش از نیروهای مؤثر در قیام عرابی پاکسازی شد و فرماندهی آن نیز در اختیار فرماندهان انگلیس قرار گرفت. جنبش ملی هرچند در سال‌های اولیه اشغال مصر با ضعف روبرو شد، هیچگاه از حرکت باز نایستاد. مرگ توفیق در سال 1892 که از حامیان اصلی حضور نیروهای اشغالگر در مصر بود، نقطه تحولی در روند جنبش ملی ضد اشغالگری مردم مصر بود. جانشین او عباس حلمی دوم بر خلاف سلف خود موضعی مخالف اشغالگران داشت. این موضع مخالف به تدریج چالش‌هایی را میان او و اشغالگران پدید آورد و در این میان جنبش ملی توانست خود را بازسازی و هدف عمده خود را بر آزادسازی مصر از اشغال و کسب استقلال متمرکز کند. رهبران جنبش از جمله مصطفی کامل در فاصله سال‌های 1896 تا 1906 تلاش های بسیاری را برای جلب حمایت دولت‌های خارجی از خروج نیروهای انگلیسی از مصر صورت دادند. مصطفی کامل پس از آنکه از اقدام مؤثر اروپایی‌ها نا‌امید شد، تلاش‌های خود را در داخل متمرکز کرده و با تأسیس نشریه اللواء در سال 1900 و انتشار مقالاتی، اشغالگران و مسئولان حکومتی تحت انقیاد مستشاران انگلیسی را مورد هجوم قرار داده خواستار تشکیل حکومت مشروطه مبتنی بر قانون اساسی شد.[۱] عباس حلمی هرچند در سال‌های اولیه از خواسته‌های جنبش حمایت می‌کرد، تحت تأثیر سیاست‌های تفرقه افکنانه انگلیسی‌ها و سفر به انگلیس، به تدریج از رهبران جنبش فاصله گرفت و با خواسته‌های جنبش ملی از جمله نظام مبتنی بر قانون اساسی مخالف ورزید.[۲] مهمترین اقدام مصطفی کامل برای پیشبرد اهداف جنبش، تأسیس حزب الوطنی در سال 1907 بود که در واقع اولین حزب در مصر با برنامه مشخص و مهمترین هدف در آن مقطع، خروج انگلیس و تدوین قانون اساسی بود.[۳] با آغاز جنگ جهانی در سال 1914 و اعلام حکومت نظامی توسط فرمانده ارتش اشغالگر، وزیر امور خارجه انگلیس هم، مصر را تحت الحمایه کشور خود اعلام کرد و بدینسان سلطه غیر رسمی انگلیس بر این کشور که از سال 1882 آغاز شده بود، صورتی آشکار به خود گرفت. در پی اعلام تحت الحمایگی مصر، عباس حلمی دوم که با برخی سیاست‌های انگلیس به مخالفت برخاسته بود، عزل و حسین کامل فرزند اسماعیل به عنوان سلطان مصر منصوب گردید و پس از مرگ او در سال 1917، احمد فؤاد (فؤاد اول) برادرش با حمایت اشغالگران انگلیسی جانشین او شد.[۴]
پایان جنگ بار دیگر امید مردم مصر را که در طول سال‌های جنگ و دشواری‌ها و محدودیت‌های ناشی از سلطه انگلیس و پی آمدهای جنگ را تحمل کرده بودند، برای رهایی از این شرایط زنده کرد. اقدامات فعالان سیاسی و اجتماعی برای تحقق آمال و آرزوهای مصریان آغاز شد و کسانی چون سعد زغلول ، عبدالغزیز فهمی و علی شعراوی، پیشگام این اقدامات شدند. خواسته اصلی جنبش نیز، استقلال و خواسته های فرعی که بایستی به سرعت انجام می‌شد، لغو حکومت نظامی و کنترل مطبوعات بود. همچنین اقدام سعد زغلول در تشکیل هیئت نمایندگی مصر برای حضور در کنفرانس صلح پاریس با هدف طرح مسئله استقلال این کشور بر امیدواری مردم در این باره افزود. مخالفت و مانع تراشی نمایندگان سیاسی و نظامی انگلیس در مصر اما عزیمت هیئت مزبور را با مشکل روبرو کرد و اعضای آن مورد تهدید قرار گرفتند. تلاش‌های سعد زغلول و اعضای آن هیئت اما همچنان ادامه یافت. مقامات اشغالگر که ادامه این تحرکات استقلال طلبانه را خطرناک تلقی می کردند، اقدامات سرکوبگرانه را تشدید و سعد زعلول و سه تن از یارانش را دستگیر و به جزیره مالت تبعید کردند. انتشار این خبر، نارضایتی و اعتراضات شدیدی را به دنبال داشت که با ادامه فعالیت‌های جنبش توسط دیگر رهبران از جمله علی شعراوی زمینه قیامی گسترده به تدریج شکل گرفت.[۵] اویلن جرقه‌های اعتراض از مراکز آموزش عالی و دبیرستان‌ها با تظاهرات آغاز و به زودی فراگیر شد و گروه‌های مردم نیز به آن پیوستند. علیرغم برخورد شدید نیروهای اشغالگر و دستگیری برخی از تظاهرکنندگان، این تظاهرات اعتراض آمیز در روزهای بعد نیز ادامه یافت و دیگر مناطق مصر را نیز دربر گرفت. اعتصابات گسترده، تعطیلی مراکز تجاری و توقف خطوط حمل و نقل، وضعیت این کشور را به شدت بحرانی کرد و پیوستن علما و دانشجویان الازهر به قیام مردمی، روند آن را وارد مرحله جدیدی کرد. برخورد خشونت آمیز نیروهای اشغالگر هرچند تلفات بسیاری را در صفوف معترضان پدید آورد، دامنه قیام و اعتراض روز به روز گسترده تر و جمعیت آن نیز پرشمار تر می‌شد؛ به گونه ای که انگلیس با احساس خطر جدی از این تحولات، ناگزیر از آزاد کردن و بازگرداندن رهبران تبعید شده از مصر شد و به آنان اجازه داد تا برای شرکت در کنفرانس صلح به فرانسه سفر کنند. این تحول، انقلایبون را به امکان تحقق استقلال امیدوارتر ساخت. هیئت نمایندگی هم در سفر به پاریس و شرکت در کنفرانس مزبور، به طور مجدانه مسأله استقلال مصر را پیگیری کرد. این پیگیری‌ها هرچند به دلیل کارشکنی‌های انگلیس چندان توفیقی برای هیئت نمایندگی مردم مصر به بار نیاورد، یکپارچگی و تعمیق روحیه انقلابی مردم را در پی داشت و سبب شد حتی برخی از امرای خاندان حاکم نیز به ملت پیوستند.[۶][۷]
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ المرجع في تاريخ مصــر الحديث و المعاصر (2009). تقديم و مراجعة يونان لبيب رزق. القاهرة: المجلس العلي للثقافة، ص399.
- ↑ المرجع في تاريخ مصــر الحديث و المعاصر (2009). تقديم و مراجعة يونان لبيب رزق. القاهرة: المجلس العلي للثقافة، ص400.
- ↑ صبری، محمد (1991). تاريخ مصر من محمد علي الي العصر الحديث (الطبعة الاولي). القاهرة: مكتبة مدبولي، ص237.
- ↑ الانصاری، دکتور ناصر (1993). المجمل في تاريخ مصــر. القاهره: دارالشروق، ص226-225.
- ↑ المرجع في تاريخ مصــر الحديث و المعاصر (2009). تقديم و مراجعة يونان لبيب رزق. القاهرة: المجلس العلي للثقافة، ص429-428.
- ↑ الانصاری، دکتور ناصر (1993). المجمل في تاريخ مصــر. القاهره: دارالشروق، ص230.
- ↑ سابقی، علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ مصر. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص71-74.