کاسا روسادا در بوئنوسآیرس: تفاوت میان نسخهها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:5b5d54d9-7531-4dc9-adb8-68e50007d3c8.jpg|بندانگشتی|کاسا روسادا در بوئنوسآیرس]] | [[پرونده:5b5d54d9-7531-4dc9-adb8-68e50007d3c8.jpg|بندانگشتی|کاسا روسادا در بوئنوسآیرس]] | ||
کاسا روسادا یا کاخ صورتی محلّ رسمی اقامت و دفاتر کار رئیسجمهور [[آرژانتین]] | کاسا روسادا یا کاخ صورتی محلّ رسمی اقامت و دفاتر کار رئیسجمهور [[آرژانتین]] میباشد. کاسا روسادا در انتهای شرقی میدان مایو، میدانی بزرگ که از سال ۱۵۸۰ پایههای [[بوئنوسآیرس]] در آن بنا شد و توسّط مؤسّسات سیاسی بسیار مهمّ شهر و [[آرژانتین]] احاطه شده، قرار دارد. | ||
این ساختمان که در سال ۱۸۸۲ به دستور رئیسجمهور خولیو آرجنتینو روکا ساخته شد، مملو از گنجینههای ملّی شامل اتاق مجسّمههای | این ساختمان که در سال ۱۸۸۲ به دستور رئیسجمهور خولیو آرجنتینو روکا ساخته شد، مملو از گنجینههای ملّی شامل اتاق مجسّمههای نیمتنهی مرمری رئیسجمهورهای گذشته، پلّکان ایتالیا و موزهی کاسا روسادا میباشد<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.145.</ref>. | ||
==نیز نگاه کنید به== | |||
[[جامعه و نظام اجتماعی آرژانتین]]؛ [[جاذبههای گردشگری آرژانتین]] | |||
==کتابشناسی== |
نسخهٔ کنونی تا ۴ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۵۸
کاسا روسادا یا کاخ صورتی محلّ رسمی اقامت و دفاتر کار رئیسجمهور آرژانتین میباشد. کاسا روسادا در انتهای شرقی میدان مایو، میدانی بزرگ که از سال ۱۵۸۰ پایههای بوئنوسآیرس در آن بنا شد و توسّط مؤسّسات سیاسی بسیار مهمّ شهر و آرژانتین احاطه شده، قرار دارد.
این ساختمان که در سال ۱۸۸۲ به دستور رئیسجمهور خولیو آرجنتینو روکا ساخته شد، مملو از گنجینههای ملّی شامل اتاق مجسّمههای نیمتنهی مرمری رئیسجمهورهای گذشته، پلّکان ایتالیا و موزهی کاسا روسادا میباشد[۱].
نیز نگاه کنید به
جامعه و نظام اجتماعی آرژانتین؛ جاذبههای گردشگری آرژانتین
کتابشناسی
- ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.145.