موزه سینمای فرانسه: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''موزه سینمای فرانسه''' موزه سینمای فرانسه یک ارگان نیمه خصوصی است که بخش اعظم بودجه آن را دولت فرانسه تامین می کند. ماموریت این مرکز، نگهداری، تعمیر و پخش میراث مشترک سینمایی فرانسه است. این مرکز با بیش از 40000 فیلم و هزاران سند و اشیای مربوط به...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
موزه [[سینمای فرانسه]] یک ارگان نیمه خصوصی است که بخش اعظم بودجه آن را دولت [[فرانسه]] تامین می‌کند. ماموریت این مرکز، نگهداری، تعمیر و پخش میراث مشترک سینمایی [[فرانسه]] است. این مرکز با بیش از 40000 فیلم و هزاران سند و اشیای مربوط به سینما، بزرگ‌ترین پایگاه داده‌های جهانی درباره هنر هفتم را تشکیل می‌دهد. | |||
=====تاریخچه===== | |||
تاریخچه فیلم خانه [[فرانسه]]، به سال 1935 باز می‌گردد، زمانی که هانری لانگلوا و ژرژ فرانژو که سال‌ها نسخه قدیمی فیلم‌ها را بازیابی و احیا می‌کردند، یک کلوپ سینمایی به نام محفل سینما ایجاد کردند تا در آن به نمایش و شناساندن آثار قدیمی بپردازند. سال بعد، فیلم خانه فرانسه با حمایت اخلاقی و مالی پل- اوگوست هارله(Paul-Auguste Harle) پدید آمد. ماموریت این مرکز که زیر نظر هانری لانگلوا اداره می‌شد، نگهداری از فیلم‌ها، تعمیر و نمایش آن‌ها و نیز آموزش سینمایی به نسل‌های جوان بود. وانگهی فیلم خانه، علاوه بر جمع‌آوری فیلم‌ها، تمام چیزهای مربوط به سینما از قبيل دوربین‌ها، اعلانات، تبلیغات، لباس‌ها و حتی آرایه فیلم‌ها را گردآوری کرد. | |||
موزه سینمای | در سال 1948، یک سالن نمایش با 60 صندلی و نیز نخستین موزه سینمای هانری لانگ لوا در یک ساختمان سه طبقه واقع در منطقه 8 [[پاریس]] گشایش یافت. در همین سالن بود که به خصوص فرانسوا تروفو، ژان لوک گدار، ژاک ریوت، اریک رومر و سوزان شیفمن با یکدیگر ملاقات می‌کردند. در سال 1955 فیلم خانه به سالنی دیگر با 260 صندلی در منطقه 5 منتقل شد. در سال 1963 این مرکز به لطف حمایت مالی آندره مالرو، وزیر فرهنگ وقت به کاخ شایو انتقال یافت و به مرکزی نیمه خصوصی تبدیل شد. در سال 1968 آندره مالرو تحت فشار وزیر دارایی وقت، مجبور شد مدیریت مرکز را تغییر دهد. بنابراین لانگلوا را از کار برکنار کرد. سپس کارگروهی از کارگردانان فرانسوی برای دفاع از او تشکیل شد و در نهایت به دنبال اعتراضات، هانری لانگلوا دوباره به مدیریت مرکز بازگشت. در سال 1972 نخستین موزه سینما در میدان تروکادروی پاریس افتتاح شد و در سال 1974، هانری لانگلوا به دریافت جایزه اسکار افتخار و سپس جایزه سزار نایل گشت. وی در سال 1977 چشم از جهان فروبست. | ||
در سال 1980 یک سالن نمایش فیلم مربوط به فیلم خانه [[فرانسه]] در مرکز ژرژ پمپیدو گشایش یافت. در سال 1981 نیز کوستا گاوراس(Costa-Gavras) به سمت مدیریت فیلمخانه منسوب شد. در سال 1984 وزیر فرهنگ وقت، ژاک لانگ پروژه‌ای را آغاز کرد که تا سال 1996 جانشینان او آن را دنبال کردند: ایجاد یک موسسه بزرگ سینمایی در کاخ [[توکیو]] نزدیک میدان تروکادرو. ژان سن ژور در سال 1991 به ریاست مرکز منسوب شد. در آن زمان بود که عرضه آثار هنری هنرمندان دوران مختلف آغاز شد. این امر برای دوستداران سینما امکان ارزیابی اثر یک کارگردان را در تمامیت کارهای او فراهم می‌آورد. در سال 1977 به دنبال آتش‌سوزی در بام قصر شایو تمامی آثار موزه، در عرض یک شب تخلیه شد. اگرچه به این آثار آسیبی نرسید اما مکان موزه می‌بایست تغییر می‌کرد. سالن نمایش نیز به مدت بیش از یک سال بسته بود. در نوامبر همان سال، سالن دیگری به نام گران بولوار گشایش یافت. در این سالن بود که مرکز فیلمخانه به کند و کاو در میان "قلمرو"های سینمایی جدید پرداخت. | |||
در سال | در سال 1998 کاترین تروتمن (Catherine Trautmann) وزیر فرهنگ وقت که تصمیم گرفته بود پروژه تعمیر و بازگشت به کاخ [[توکیو]] را رها کند، از تصمیم خود مبنی بر ساخت "خانه سینما" در مرکز فرهنگی آمریکایی سابق واقع در منطقه 12 [[پاریس]] خبر داد. ژان شارل تاچلا (Jean-Charles Tacchella) به عنوان ریاست موزه فیلم در سال 2000 انتخاب شد. در سال 2002 ژان ژاک آیاگون(Jean-Jacques Aillagon)، وزیر فرهنگ وقت اعلام کرد موزه سینما و کتابخانه فیلم [[فرانسه]] (La Bibliothèque du film ou BiFi) دو موسسه‌ای خواهند بود که در کنار یکدیگر واقع و سپس در خیابان برسی به نام " فیلمخانه [[فرانسه]]" در یکدیگر ادغام خواهند شد. در سال 2003 سرژ توبیانا(Serge Toubiana) به دنبال ارائه گزارش خود "تمام خاطره دنیا" به مدیریت کل فیلمخانه منسوب شد. | ||
در سال | در سال 2003 تهیه‌کننده و کارگردان، کلود بری(Claude Berri) به سمت مدیریت موزه تعیین شد. در سال 2005 سالن‌های قصر شایو و گران بولوار تعطیل شده و مکان جدید فیلمخانه [[فرانسه]]، در خیابان برسی [[پاریس]] در ساختمان "مرکز آمریکایی" سابق که با معماری فرانک ژری(Frank Owen Gehry) ساخته شده بود، منتقل شد. این مرکز در ماه سپتامبر همان سال به روی عموم گشایش یافت. از اول ژانویه 2007 فیلمخانه فرانسه با کتابخانه فیلم ادغام شده و از ژوئن همان سال مدیریت آن بر عهده کوستا گاوراس است<ref>نعيمی گورابی، محمد حسين(1392). جامعه و فرهنگ [[فرانسه]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار)</ref>. | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[سینمای فرانسه]]؛ [[پیشینه سینمای فرانسه]]؛ [[نظام مدیریت سینمای فرانسه]]؛ [[محصولات مشترک سینمایی در فرانسه]] | |||
== کتابشناسی == | |||
[[رده:سینما، مستند و پویانمایی]] | |||
<references /> | |||
[[رده:موزه]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۶ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۱:۲۳
موزه سینمای فرانسه یک ارگان نیمه خصوصی است که بخش اعظم بودجه آن را دولت فرانسه تامین می‌کند. ماموریت این مرکز، نگهداری، تعمیر و پخش میراث مشترک سینمایی فرانسه است. این مرکز با بیش از 40000 فیلم و هزاران سند و اشیای مربوط به سینما، بزرگ‌ترین پایگاه داده‌های جهانی درباره هنر هفتم را تشکیل می‌دهد.
تاریخچه
تاریخچه فیلم خانه فرانسه، به سال 1935 باز می‌گردد، زمانی که هانری لانگلوا و ژرژ فرانژو که سال‌ها نسخه قدیمی فیلم‌ها را بازیابی و احیا می‌کردند، یک کلوپ سینمایی به نام محفل سینما ایجاد کردند تا در آن به نمایش و شناساندن آثار قدیمی بپردازند. سال بعد، فیلم خانه فرانسه با حمایت اخلاقی و مالی پل- اوگوست هارله(Paul-Auguste Harle) پدید آمد. ماموریت این مرکز که زیر نظر هانری لانگلوا اداره می‌شد، نگهداری از فیلم‌ها، تعمیر و نمایش آن‌ها و نیز آموزش سینمایی به نسل‌های جوان بود. وانگهی فیلم خانه، علاوه بر جمع‌آوری فیلم‌ها، تمام چیزهای مربوط به سینما از قبيل دوربین‌ها، اعلانات، تبلیغات، لباس‌ها و حتی آرایه فیلم‌ها را گردآوری کرد.
در سال 1948، یک سالن نمایش با 60 صندلی و نیز نخستین موزه سینمای هانری لانگ لوا در یک ساختمان سه طبقه واقع در منطقه 8 پاریس گشایش یافت. در همین سالن بود که به خصوص فرانسوا تروفو، ژان لوک گدار، ژاک ریوت، اریک رومر و سوزان شیفمن با یکدیگر ملاقات می‌کردند. در سال 1955 فیلم خانه به سالنی دیگر با 260 صندلی در منطقه 5 منتقل شد. در سال 1963 این مرکز به لطف حمایت مالی آندره مالرو، وزیر فرهنگ وقت به کاخ شایو انتقال یافت و به مرکزی نیمه خصوصی تبدیل شد. در سال 1968 آندره مالرو تحت فشار وزیر دارایی وقت، مجبور شد مدیریت مرکز را تغییر دهد. بنابراین لانگلوا را از کار برکنار کرد. سپس کارگروهی از کارگردانان فرانسوی برای دفاع از او تشکیل شد و در نهایت به دنبال اعتراضات، هانری لانگلوا دوباره به مدیریت مرکز بازگشت. در سال 1972 نخستین موزه سینما در میدان تروکادروی پاریس افتتاح شد و در سال 1974، هانری لانگلوا به دریافت جایزه اسکار افتخار و سپس جایزه سزار نایل گشت. وی در سال 1977 چشم از جهان فروبست.
در سال 1980 یک سالن نمایش فیلم مربوط به فیلم خانه فرانسه در مرکز ژرژ پمپیدو گشایش یافت. در سال 1981 نیز کوستا گاوراس(Costa-Gavras) به سمت مدیریت فیلمخانه منسوب شد. در سال 1984 وزیر فرهنگ وقت، ژاک لانگ پروژه‌ای را آغاز کرد که تا سال 1996 جانشینان او آن را دنبال کردند: ایجاد یک موسسه بزرگ سینمایی در کاخ توکیو نزدیک میدان تروکادرو. ژان سن ژور در سال 1991 به ریاست مرکز منسوب شد. در آن زمان بود که عرضه آثار هنری هنرمندان دوران مختلف آغاز شد. این امر برای دوستداران سینما امکان ارزیابی اثر یک کارگردان را در تمامیت کارهای او فراهم می‌آورد. در سال 1977 به دنبال آتش‌سوزی در بام قصر شایو تمامی آثار موزه، در عرض یک شب تخلیه شد. اگرچه به این آثار آسیبی نرسید اما مکان موزه می‌بایست تغییر می‌کرد. سالن نمایش نیز به مدت بیش از یک سال بسته بود. در نوامبر همان سال، سالن دیگری به نام گران بولوار گشایش یافت. در این سالن بود که مرکز فیلمخانه به کند و کاو در میان "قلمرو"های سینمایی جدید پرداخت.
در سال 1998 کاترین تروتمن (Catherine Trautmann) وزیر فرهنگ وقت که تصمیم گرفته بود پروژه تعمیر و بازگشت به کاخ توکیو را رها کند، از تصمیم خود مبنی بر ساخت "خانه سینما" در مرکز فرهنگی آمریکایی سابق واقع در منطقه 12 پاریس خبر داد. ژان شارل تاچلا (Jean-Charles Tacchella) به عنوان ریاست موزه فیلم در سال 2000 انتخاب شد. در سال 2002 ژان ژاک آیاگون(Jean-Jacques Aillagon)، وزیر فرهنگ وقت اعلام کرد موزه سینما و کتابخانه فیلم فرانسه (La Bibliothèque du film ou BiFi) دو موسسه‌ای خواهند بود که در کنار یکدیگر واقع و سپس در خیابان برسی به نام " فیلمخانه فرانسه" در یکدیگر ادغام خواهند شد. در سال 2003 سرژ توبیانا(Serge Toubiana) به دنبال ارائه گزارش خود "تمام خاطره دنیا" به مدیریت کل فیلمخانه منسوب شد.
در سال 2003 تهیه‌کننده و کارگردان، کلود بری(Claude Berri) به سمت مدیریت موزه تعیین شد. در سال 2005 سالن‌های قصر شایو و گران بولوار تعطیل شده و مکان جدید فیلمخانه فرانسه، در خیابان برسی پاریس در ساختمان "مرکز آمریکایی" سابق که با معماری فرانک ژری(Frank Owen Gehry) ساخته شده بود، منتقل شد. این مرکز در ماه سپتامبر همان سال به روی عموم گشایش یافت. از اول ژانویه 2007 فیلمخانه فرانسه با کتابخانه فیلم ادغام شده و از ژوئن همان سال مدیریت آن بر عهده کوستا گاوراس است[۱].
نیز نگاه کنید به
سینمای فرانسه؛ پیشینه سینمای فرانسه؛ نظام مدیریت سینمای فرانسه؛ محصولات مشترک سینمایی در فرانسه
کتابشناسی
- ↑ نعيمی گورابی، محمد حسين(1392). جامعه و فرهنگ فرانسه. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)