رسمیت یافتن شهروندی مسلمانان در چین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
جامعه اقلیت مسلمانان، با اتخاذ سیاست همزیستی با جامعه اکثریت و کنار آمدن با [[فرهنگ چینی|فرهنگ سنتی چینی]]، به عنوان عضوی از جامعه متنوع قومی و مذهبی این کشور، از سوی حاکمان [[سلسله مینگ|سلسله مینگ]] و چینی ها به رسمیت شناخته شد. | |||
توسعه ی اسلام و افزایش جمعیت مسلمانان در عصر مغولها و رسمیت یافتن آن در اوایل [[سلسله مینگ|دوران مینگ]]، فضای لازم برای را تثبیت جایگاه پیشین مسلمانان و آغاز زندگی و همزیستی مسالمت آمیز به وجود آورد. [[سلسله مینگ|حاکمان مینگ]]، دیگر برای مسلمانان تبعیضی روانداشته و محدودیتی اعمال نمی کردند. | |||
نیز نگاه کنید به [[بروز چالش میان هویت دینی و شهروندی چینی]] | با قطع روابط تجاری میان [[چین]] و جهان خارج، به ویژه جهان اسلام و کاهش رفت و آمد تجار ایرانی و عرب به [[چین|سرزمین چین]]، مسلمانان با اتکا به جامعه خود، باب مراوده را با [[نوع جامعه چین|جامعه چینی]] باز کردند<ref>سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ چین.تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص779</ref>. | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
* [[بروز چالش میان هویت دینی و شهروندی چینی]] | |||
* [[شکل گیری محله های مسلمان نشین در شهرهای چین]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۴۸
جامعه اقلیت مسلمانان، با اتخاذ سیاست همزیستی با جامعه اکثریت و کنار آمدن با فرهنگ سنتی چینی، به عنوان عضوی از جامعه متنوع قومی و مذهبی این کشور، از سوی حاکمان سلسله مینگ و چینی ها به رسمیت شناخته شد.
توسعه ی اسلام و افزایش جمعیت مسلمانان در عصر مغولها و رسمیت یافتن آن در اوایل دوران مینگ، فضای لازم برای را تثبیت جایگاه پیشین مسلمانان و آغاز زندگی و همزیستی مسالمت آمیز به وجود آورد. حاکمان مینگ، دیگر برای مسلمانان تبعیضی روانداشته و محدودیتی اعمال نمی کردند.
با قطع روابط تجاری میان چین و جهان خارج، به ویژه جهان اسلام و کاهش رفت و آمد تجار ایرانی و عرب به سرزمین چین، مسلمانان با اتکا به جامعه خود، باب مراوده را با جامعه چینی باز کردند[۱].
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ چین.تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص779