ین لى، شاعر نگارگر و پیشتاز چین معاصر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
ین لى، در اوت سال1954 در [[پکن]] چشم به جهان گشود، در [[شانگهای|شانگهاى]] پرورش یافت و در نوجوانى به [[پکن]] بازگشت و تا سال1985 در آنجا زیست. او که فقط پنج سال در مدرسه درس خوانده بود، در اتحادیه‌ی کارگران با برخى از نویسندگان و هنرمندان آوانگارد آشنا شد و تحول یافت. آشنایى او با [[شعر در ادبیات چینی|شعر]] و [[هنر در چین|هنر]] و [[ادبیات چینی|ادبیات]] تنها از راه تجربى بود. حتى [[هنر نقاشی در چین|نقاشى]] را پیش خود فرا گرفت و هیچ مربى نداشت. او به هنگام کار در کارخانهها و کارگاهها، آثار مدرن غربى را که در آن زمان به طور زیرزمینى دست به دست می ىشد، می خواند. وی نخستین نمایشگاه آوانگارد را حتى پیش از نمایشگاه گروه ستارگان، در شهر [[شانگهای|شانگهاى]] برگزار کرد که با مخالفت کارکنان دولتى همراه شد. او در سال 1985 ناگزیر به نیویورک مهاجرت کرد و به قول خودش«در کاپیتالیسم درندهخو تبعید یافت» چون اجازه‌ی چاپ آثارش را در وطن خود نداشت. | |||
او قبل از رفتن به نیویورک، دو سال در [[تایوان]] و [[هنگ کنگ]] زیست و به کار ویرایش در یک نشریه‌ی ادبى پرداخت. آثار او تا سال1995 در [[چین]] اجازه‌ی چاپ نداشت. تا سال 1998 او در نیویورک زیست، اما از سال 1998 تاکنون نیمى ازسال را در [[شانگهای|شانگهاى]] و نیم دیگر را در نیویورک زندگى مى کند. | |||
ین | ین لى، در آثار خود همیشه عبارت«شاعر-نقاش»را به کار مى برد و نه«نقاش-شاعر».به نظر او، شعر مقدم بر [[هنر نقاشی در چین|نقاشى]] است و مى گوید بیشتر [[نقاشان مشهور چین باستان|نقاشان چین]] از اعصار باستان در اصل شاعر بودهاند و سنت«شعر-نقاشى»در [[چین]] بس ریشهدار است و خود را احیاکننده‌ی این سنت باستانى مى شمارد. [[شعر در ادبیات چینی|شعر]] ین لى از نظر تصویرپردازى نمادین است و در عین حال نگرش و چشماندازى خردگرا و انتقادى نسبت به مسائل اجتماعى دارد. وی نام یکى از مجموعه نگارههاى خود را «پینهدوزى در هزاره جدید در من آغاز می گردد»گذاشته است. | ||
=== | ین لى از سال1979 تاکنون بیش از سى نمایشگاه انفرادى و گروهى برگزار کرده است که مهم ترین آنها عبارتند از: نخستین و دومین نمایشگاه گروه ستارگان در [[پکن]]، (1979-1980)؛ نمایشگاه انفرادى در یک گالرى واقع در پارک خلق [[شانگهای|شانگهاى]](1984)، که نخستین نمایشگاه انفرادى هنر آوانگارد در [[چین]] بوده است؛ نمایشگاه انفرادى در گالرى فونگ (Fung) در نیویورک(1985)؛ چهار نمایشگاه گروهى هنر پیشتار [[چین]] در نیویورک در هاروارد، (87-1986)؛ نمایشگاه ده سال نقاشى ستارگان در گالرى هانارت، هنگ کنگ(1989)؛ و از سال1990 تاکنون، چندین نمایشگاه انفرادى و گروهى در شهرهاى بوستن، تایوان، پاریس، نیویورک، [[پکن]]، [[توکیو]]، [[شانگهای|شانگهاى]]، تهران و هانگ جو داشته است. در سال 2000 میلادی، یکى از آثار او جزو گنجینیه‌ی هنرى مدرن آسیا در فوکوئوکاى [[ژاپن]] گردید.<ref>اسماعیل پور، ابوالقاسم،(1384)''. درآمدی بر شعر معاصر چین،'' کتاب ماه ادبیات و فلسفه، شماره 92 خرداد.</ref><ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی جلد اول ص1123</big></sub></ref> | ||
=== نمونه ای از اشعار یَن لی === | |||
'''''آن را به من بازگران''''' | '''''آن را به من بازگران''''' | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۹: | ||
خروس را به من بازگردان | خروس را به من بازگردان | ||
که هر روز صبح بیدارم | که هر روز صبح بیدارم مى کرد، | ||
حتى اگر آن را خورده باشى. | حتى اگر آن را خورده باشى. | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۷: | ||
آواز چوپان را به من بازگردان | آواز چوپان را به من بازگردان | ||
که از فراز تپهها به گوش | که از فراز تپهها به گوش مى رسید، | ||
حتى اگر آن را به صورت نوار ضبط کرده باشى. | حتى اگر آن را به صورت نوار ضبط کرده باشى. | ||
| خط ۴۷: | خط ۴۹: | ||
حتى اگر در صدها هزار ناحیه محاصره شده باشد؛ | حتى اگر در صدها هزار ناحیه محاصره شده باشد؛ | ||
هنوز | هنوز مى خواهمش!<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی، جلد اول ص1124.</big></sub></ref> | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
* [[زبان و ادبیات چینی]] | |||
* [[ادبیات چینی]] | |||
* [[زبان چینی]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۱۹
ین لى، در اوت سال1954 در پکن چشم به جهان گشود، در شانگهاى پرورش یافت و در نوجوانى به پکن بازگشت و تا سال1985 در آنجا زیست. او که فقط پنج سال در مدرسه درس خوانده بود، در اتحادیه‌ی کارگران با برخى از نویسندگان و هنرمندان آوانگارد آشنا شد و تحول یافت. آشنایى او با شعر و هنر و ادبیات تنها از راه تجربى بود. حتى نقاشى را پیش خود فرا گرفت و هیچ مربى نداشت. او به هنگام کار در کارخانهها و کارگاهها، آثار مدرن غربى را که در آن زمان به طور زیرزمینى دست به دست می ىشد، می خواند. وی نخستین نمایشگاه آوانگارد را حتى پیش از نمایشگاه گروه ستارگان، در شهر شانگهاى برگزار کرد که با مخالفت کارکنان دولتى همراه شد. او در سال 1985 ناگزیر به نیویورک مهاجرت کرد و به قول خودش«در کاپیتالیسم درندهخو تبعید یافت» چون اجازه‌ی چاپ آثارش را در وطن خود نداشت.
او قبل از رفتن به نیویورک، دو سال در تایوان و هنگ کنگ زیست و به کار ویرایش در یک نشریه‌ی ادبى پرداخت. آثار او تا سال1995 در چین اجازه‌ی چاپ نداشت. تا سال 1998 او در نیویورک زیست، اما از سال 1998 تاکنون نیمى ازسال را در شانگهاى و نیم دیگر را در نیویورک زندگى مى کند.
ین لى، در آثار خود همیشه عبارت«شاعر-نقاش»را به کار مى برد و نه«نقاش-شاعر».به نظر او، شعر مقدم بر نقاشى است و مى گوید بیشتر نقاشان چین از اعصار باستان در اصل شاعر بودهاند و سنت«شعر-نقاشى»در چین بس ریشهدار است و خود را احیاکننده‌ی این سنت باستانى مى شمارد. شعر ین لى از نظر تصویرپردازى نمادین است و در عین حال نگرش و چشماندازى خردگرا و انتقادى نسبت به مسائل اجتماعى دارد. وی نام یکى از مجموعه نگارههاى خود را «پینهدوزى در هزاره جدید در من آغاز می گردد»گذاشته است.
ین لى از سال1979 تاکنون بیش از سى نمایشگاه انفرادى و گروهى برگزار کرده است که مهم ترین آنها عبارتند از: نخستین و دومین نمایشگاه گروه ستارگان در پکن، (1979-1980)؛ نمایشگاه انفرادى در یک گالرى واقع در پارک خلق شانگهاى(1984)، که نخستین نمایشگاه انفرادى هنر آوانگارد در چین بوده است؛ نمایشگاه انفرادى در گالرى فونگ (Fung) در نیویورک(1985)؛ چهار نمایشگاه گروهى هنر پیشتار چین در نیویورک در هاروارد، (87-1986)؛ نمایشگاه ده سال نقاشى ستارگان در گالرى هانارت، هنگ کنگ(1989)؛ و از سال1990 تاکنون، چندین نمایشگاه انفرادى و گروهى در شهرهاى بوستن، تایوان، پاریس، نیویورک، پکن، توکیو، شانگهاى، تهران و هانگ جو داشته است. در سال 2000 میلادی، یکى از آثار او جزو گنجینیه‌ی هنرى مدرن آسیا در فوکوئوکاى ژاپن گردید.[۱][۲]
نمونه ای از اشعار یَن لی
آن را به من بازگران
در بىقفل را به من بازگردان،
حتى اگر اتاقى در کار نباشد
باز هم آن را به من بازگردان.
خروس را به من بازگردان
که هر روز صبح بیدارم مى کرد،
حتى اگر آن را خورده باشى.
هنوز مىخواهم استخوانهایش را به من بازگردانى.
آواز چوپان را به من بازگردان
که از فراز تپهها به گوش مى رسید،
حتى اگر آن را به صورت نوار ضبط کرده باشى.
آواز نى را به من بازگردان
حلقه‌ی پیوند برادران و خواهرانم را به من بازگردان،
حتى اگر براى نیمى از سال باشد.
فضاى عشق را به من بازگردان
حتى اگر تباهش کرده باشى.
رؤیاهایم را به من بازگردان،
کل جهان را به من بازگردان،
حتى اگر به هزار ملتش بخش کرده باشى،
حتى اگر در صدها هزار ناحیه محاصره شده باشد؛
هنوز مى خواهمش![۳]
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ اسماعیل پور، ابوالقاسم،(1384). درآمدی بر شعر معاصر چین، کتاب ماه ادبیات و فلسفه، شماره 92 خرداد.
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی جلد اول ص1123
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی، جلد اول ص1124.