ادبیات در طریقت تائو: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:ادبیات در طریقت تائو.jpg|بندانگشتی|ادبیات در طریقت تائو]]


== ''ادبیات در طریقت تائو'' ==
سبک­‌های مختلف آثار ادبی تائویی شامل اشعار، غزل و نثر و سرود، مقالات و زندگینامه‌­­ها، نمایشنامه­‌ها و رمان­‌ها می‌­شود. این آثار یا توسط مبلغان [[آیین بومی تائو|تائویی]] و یا نویسندگان ديگر خلق شده‌اند. اشعار و پیان­وِن (نوعی نثر قافیه داری که مشخصه‌­ی آن ترادف و صنایع بدیعه است)هايی كه سروده شده‌اند تا خدایان و ارواح را ستایش كرده و غیب گویی و جادوگری و کیمیاگری را همگانی سازند. گاهی از شکل نثر هم برای این منظور استفاده می­‌شد. از نقد و نثر برای تشریح آموزه­‌های مذهبی و از نثر روایی برای شرح زندگینامه­‌ی خدایان استفاده می­‌شد. [[اسطوره ها و افسانه های چینی|داستان­‌های اسطوره­ای و افسانه‌­ای]] هم به شکل نمایشنامه و رمان نوشته می­‌شدند.
سبک­‌های مختلف آثار ادبی تائویی شامل اشعار، غزل و نثر و سرود، مقالات و زندگینامه‌­­ها، نمایشنامه­‌ها و رمان­‌ها می‌­شود. این آثار یا توسط مبلغان تائویی و یا نویسندگان ديگر خلق شده‌اند. اشعار و پیان­وِن (نوعی نثر قافیه داری که مشخصه‌­ی آن ترادف و صنایع بدیعه است)هايی كه سروده شده‌اند تا خدایان و ارواح را ستایش كرده و غیبگویی و جادوگری و کیمیاگری را همگانی سازند. گاهی از شکل نثر هم برای این منظور استفاده می­‌شد. از نقد و نثر برای تشریح آموزه­‌های مذهبی و از نثر روایی برای شرح زندگینامه­‌ی خدایان استفاده می­‌شد. داستان­‌های اسطوره­ای و افسانه‌­ای هم به شکل نمایشنامه و رمان نوشته می­‌شدند.


ادبیات تائویی سبک منحصر به فردی از شعر را به وجود آورد. «شعر بوشو چی(Buxu Ci)» با پنج و چهار کلمه در هر بیت، با هشت یا 12 بیت در هر بند، صنایع بدیعه‌­ای به شمار می‌آيند. این سبک بعد­ها به نوعی ادبیات محبوب عاميانه به نام «تائوچینگ» توسعه یافت، نوعی ادبیات که متفاوت از شعر چی بود و با وزن نظیری که بر اساس آهنگ­‌های برگرفته از موسیقی­‌های عامه پسند شکل گرفته بود و توسط مبلغان سیار تائویی با استفاده از آلات ضربی ساخته شده از بامبو، هنگام درخواست صدقه در معابر عمومی خوانده و اجرا می‌<sub>­</sub>شد. این نوع از اشعار عامه پسند بوده و به راحتی برای همه قابل فهم هستند.
[[ادبیات در طریقت تائو|ادبیات تائویی]] سبک منحصر به فردی از شعر را به وجود آورد. «شعر بوشو چی(Buxu Ci)» با پنج و چهار کلمه در هر بیت، با هشت یا 12 بیت در هر بند، صنایع بدیعه‌­ای به شمار می‌آيند. این سبک بعد­ها به نوعی [[ادبیات چینی|ادبیات محبوب عاميانه]] به نام «تائوچینگ» توسعه یافت، نوعی ادبیات که متفاوت از شعر چی بود و با وزن نظیری که بر اساس آهنگ­‌های برگرفته از [[تاریخ موسیقی چینی|موسیقی­‌های عامه پسند]] شکل گرفته بود و توسط مبلغان سیار [[آیین بومی تائو|تائویی]] با استفاده از [[انواع آلات موسیقی سنتی چین|آلات ضربی]] ساخته شده از بامبو، هنگام درخواست صدقه در معابر عمومی خوانده و اجرا می‌<sub>­</sub>شد. این نوع از اشعار عامه پسند بوده و به راحتی برای همه قابل فهم هستند.


اگرچه مسایل مذهبی پس زمینه‌­ی غالب ادبیات تائویی را تشکیل می­‌داد، ولی در بیشتر آثار، علایق و دلواپسی­‌های نویسندگان نسبت به کشورشان و مردم و تشریح برخی از جنبه­‌های واقعی زندگی اجتماعی آن دوران که تاحدودی از ارزش علمی و اعتقادی برخوردار است، نیز دیده می­‌شود<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. ''تهران'': موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی</ref>.  
اگرچه مسایل مذهبی پس زمینه‌­ی غالب [[ادبیات در طریقت تائو|ادبیات تائویی]] را تشکیل می­‌داد، ولی در بیشتر آثار، علایق و دلواپسی­‌های نویسندگان نسبت به کشورشان و مردم و تشریح برخی از جنبه­‌های واقعی زندگی اجتماعی آن دوران که تاحدودی از ارزش علمی و اعتقادی برخوردار است، نیز دیده می­‌شود<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.</ref>.
 
== نیز نگاه کنید به ==
 
* [[آیین بومی تائو]]
 
* [[ادبیات چینی]]
==کتابشناسی==
==کتابشناسی==


<references />
<references />

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۵۶

ادبیات در طریقت تائو

سبک­‌های مختلف آثار ادبی تائویی شامل اشعار، غزل و نثر و سرود، مقالات و زندگینامه‌­­ها، نمایشنامه­‌ها و رمان­‌ها می‌­شود. این آثار یا توسط مبلغان تائویی و یا نویسندگان ديگر خلق شده‌اند. اشعار و پیان­وِن (نوعی نثر قافیه داری که مشخصه‌­ی آن ترادف و صنایع بدیعه است)هايی كه سروده شده‌اند تا خدایان و ارواح را ستایش كرده و غیب گویی و جادوگری و کیمیاگری را همگانی سازند. گاهی از شکل نثر هم برای این منظور استفاده می­‌شد. از نقد و نثر برای تشریح آموزه­‌های مذهبی و از نثر روایی برای شرح زندگینامه­‌ی خدایان استفاده می­‌شد. داستان­‌های اسطوره­ای و افسانه‌­ای هم به شکل نمایشنامه و رمان نوشته می­‌شدند.

ادبیات تائویی سبک منحصر به فردی از شعر را به وجود آورد. «شعر بوشو چی(Buxu Ci)» با پنج و چهار کلمه در هر بیت، با هشت یا 12 بیت در هر بند، صنایع بدیعه‌­ای به شمار می‌آيند. این سبک بعد­ها به نوعی ادبیات محبوب عاميانه به نام «تائوچینگ» توسعه یافت، نوعی ادبیات که متفاوت از شعر چی بود و با وزن نظیری که بر اساس آهنگ­‌های برگرفته از موسیقی­‌های عامه پسند شکل گرفته بود و توسط مبلغان سیار تائویی با استفاده از آلات ضربی ساخته شده از بامبو، هنگام درخواست صدقه در معابر عمومی خوانده و اجرا می‌­شد. این نوع از اشعار عامه پسند بوده و به راحتی برای همه قابل فهم هستند.

اگرچه مسایل مذهبی پس زمینه‌­ی غالب ادبیات تائویی را تشکیل می­‌داد، ولی در بیشتر آثار، علایق و دلواپسی­‌های نویسندگان نسبت به کشورشان و مردم و تشریح برخی از جنبه­‌های واقعی زندگی اجتماعی آن دوران که تاحدودی از ارزش علمی و اعتقادی برخوردار است، نیز دیده می­‌شود[۱].

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.