فرهنگ سنتی نوشیدن چای در چین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی « == فرهنگ سنتی نوشیدن چای در چین == چای را همه مي­شناسند و آن را نوشيده­اند. واژه­ی چای، همانند کلمه­ی چینی مترادف با نام کشور چین است. چین جایگاه اصلی تولید چای به شمار می­رود و مردم چین پیش از سایر مردمان جهان بوته­ی چای را کشف و از آن استفاده کر...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:Cups-of-tea-in-china.jpg|بندانگشتی|نوشیدن چای در چین. برگرفته از سایت mrwallpaper، قابل بازیابی از https://mrwallpaper.com/wallpapers/delicate-rendering-of-tea-g3l846h8or6d7qbm.html]]چای را همه می­‌شناسند و آن را نوشیده‌­اند. واژه­‌ی چای، همانند کلمه‌­ی چینی مترادف با نام کشور [[چین]] است. [[چین]] جایگاه اصلی تولید چای به شمار می­‌رود و مردم [[چین]] پیش از سایر مردمان جهان بوته­‌ی چای را کشف و از آن استفاده کرده‌­اند. هر کس سفری به [[چین]] داشته باشد، در آنجا می­‌تواند شخصا با نحوه‌­ی تولید، به‌ویژه فرهنگ خاص دم کردن و نوشیدن چای آشنا و تنوع مزه­‌ی آن را بچشد.


== فرهنگ سنتی نوشیدن چای در چین ==
کوهستان «مون شن» در نزدیکی شهر چِنگ­دو از استان سی­چوان، مرکز مشهور تولید چای در [[چین]] است. تاریخ کشت چای در این منطقه بیش از 2000 سال پیشینه دارد. گفته می‌­شود که در آن زمان مردی به نام «اولی­جن» به­‌طور تصادفی با تأثیرات درمانی و مؤثر بودن چای برای رفع خستگی را کشف کرد. از آن پس، کِشت درخت چای آغاز شد. چینی­‌ها می­‌گویند: خانه­‌ی چای جهان [[چین]] و خانه­‌ی چای [[چین]] [[سلسله کوه های چین|کوهستان «مون شَن»]] است. به همین جهت، و در طول هزاران سال گذشته، کاشت، برداشت، فرآوری، تهیه و دَم کردن چای به تدریج به یک فرهنگ زیبا و متنوع تبدیل و به [[فرهنگ چینی|فرهنگ سنتی چین]] غنای بیشتری بخشیده است.<ref>سابقی، علی محمد (1392). جامع فرهنگ و ملل [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم، ص910-911.</ref>
چای را همه مي­شناسند و آن را نوشيده­اند. واژه­ی چای، همانند کلمه­ی چینی مترادف با نام کشور چین است. چین جایگاه اصلی تولید چای به شمار می­رود و مردم چین پیش از سایر مردمان جهان بوته­ی چای را کشف و از آن استفاده کرده­اند. هر کس سفری به چین داشته باشد، در آنجا می­تواند شخصا با نحوه­ی تولید، به ویژه فرهنگ خاص دَم کردن و نوشیدن چای آشنا و تنوع مزه­ی آن را به­چشد.


کوهستان«مون شن» در نزدیکی شهر چِنگ­دو از استان سی­چوان، مرکز مشهور تولید چای در چین است. تاریخ کشت چای در این منطقه بیش از2000سال پیشینه دارد. گفته می­شود که در آن زمان مردی به نام«اولی­جن» به­طور تصادفي با تأثيرات درماني و مؤثر بودن چاي براي رفع خستگی را کشف کرد. از آن پس، کِشت درخت چای آغاز شد. چینی­ها مي­گويند: خانه­ی چای جهان چین و خانه­ی چای چین کوهستان«مون شَن» است. به همین جهت، و در طول هزاران سال گذشته، کاشت، برداشت، فرآوری، تهیه و دَم کردن چای به تدریج به یک فرهنگ زیبا و متنوع تبدیل و به فرهنگ سنتی چین غنای بیشتری بخشیده است.
== نیز نگاه کنید به ==
[[چین]]؛ [[فرهنگ عمومی در چین]]؛ [[فرهنگ، آداب و رسوم و تنوع غذایی در چين]]؛ [[فرهنگ چینی]]
 
== کتابشناسی ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۵ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۱۱

نوشیدن چای در چین. برگرفته از سایت mrwallpaper، قابل بازیابی از https://mrwallpaper.com/wallpapers/delicate-rendering-of-tea-g3l846h8or6d7qbm.html

چای را همه می­‌شناسند و آن را نوشیده‌­اند. واژه­‌ی چای، همانند کلمه‌­ی چینی مترادف با نام کشور چین است. چین جایگاه اصلی تولید چای به شمار می­‌رود و مردم چین پیش از سایر مردمان جهان بوته­‌ی چای را کشف و از آن استفاده کرده‌­اند. هر کس سفری به چین داشته باشد، در آنجا می­‌تواند شخصا با نحوه‌­ی تولید، به‌ویژه فرهنگ خاص دم کردن و نوشیدن چای آشنا و تنوع مزه­‌ی آن را بچشد.

کوهستان «مون شن» در نزدیکی شهر چِنگ­دو از استان سی­چوان، مرکز مشهور تولید چای در چین است. تاریخ کشت چای در این منطقه بیش از 2000 سال پیشینه دارد. گفته می‌­شود که در آن زمان مردی به نام «اولی­جن» به­‌طور تصادفی با تأثیرات درمانی و مؤثر بودن چای برای رفع خستگی را کشف کرد. از آن پس، کِشت درخت چای آغاز شد. چینی­‌ها می­‌گویند: خانه­‌ی چای جهان چین و خانه­‌ی چای چین کوهستان «مون شَن» است. به همین جهت، و در طول هزاران سال گذشته، کاشت، برداشت، فرآوری، تهیه و دَم کردن چای به تدریج به یک فرهنگ زیبا و متنوع تبدیل و به فرهنگ سنتی چین غنای بیشتری بخشیده است.[۱]

نیز نگاه کنید به

چین؛ فرهنگ عمومی در چین؛ فرهنگ، آداب و رسوم و تنوع غذایی در چين؛ فرهنگ چینی

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد (1392). جامع فرهنگ و ملل چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم، ص910-911.