|
|
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| پراکندگی جمعیت در امارات متحده عربی به طور قابل‌توجهی نامتوازن و در مناطق شهری متمرکز است به‌طوری که حدود ۸۷ درصد از جمعیت این کشور در شهرها زندگی می‌کنند. دبی، ابوظبی و شارجه سه امارت پرجمعیت هستند که به‌تنهایی بیش از ۷۵ درصد از کل جمعیت کشور را در خود جای‌داده‌اند. دبی، با جمعیتی حدود ۳.۵ میلیون نفر در سال ۲۰۲۴، پرجمعیت‌ترین شهر کشور است. ابوظبی، پایتخت کشور، با جمعیتی حدود ۱.۵ میلیون نفر، دومین شهر پرجمعیت است. این دو شهر به‌ویژه به دلیل فرصت‌های شغلی و اقتصادی، جمعیت زیادی را به خود جذب کرده‌اند. | | #تغییر_مسیر [[پراکندگی جمعیت در امارات متحده عربی]]<references /> |
| | |
| امیرنشین‌های دیگر همچون فجیره، عجمان، رأس‌الخیمه و ام‌القوین با اینکه جمعیت کمتری دارند و الگوهای شهرنشینی کمتری را نشان می‌دهند، اما همچنان در حال تجربه رشد جمعیتی هستند. برای مثال، جمعیت شارجه در سال ۲۰۲۴ به حدود ۱.۴ میلیون نفر رسیده است، درحالی‌که در سال ۲۰۱۵ حدود ۱.۲ میلیون نفر بود.
| |
| | |
| دبی، به‌عنوان مرکز تجاری کشور، بیشترین سهم از نیروی کار مهاجر را به خود جذب می‌کند و به‌عنوان پرجمعیت‌ترین امارت امارات متحده عربی شناخته می‌شود. ابوظبی نیز که پایتخت سیاسی و اداری کشور است، شاهد رشد چشمگیری بوده است و نسبت شهروندان به مهاجران در آن متعادل‌تر از دبی است. این توزیع جغرافیایی به الگوهای توسعه تاریخی امارات متحده عربی بازمی‌گردد، جایی که مراکز شهری در طول سواحل به دلیل تجارت، نفت و گردشگری به‌سرعت رشد کرده‌اند. در مقابل، مناطق داخلی کشور که بیشتر کویری و شهرهای کوچک هستند، کم‌جمعیت باقی‌مانده‌اند. این توزیع نابرابر، چالش‌هایی در زمینه تخصیص منابع و توسعه زیرساخت‌ها، به‌ویژه در ارائه خدمات به مناطق روستایی و دورافتاده، ایجاد کرده است.
| |
