شرکت چوئن لای در مذاکرات صلح: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «.......................» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
..................... | با تسلیم [[ژاپن]] در سال 1945، [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] و [[چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین|چوئِن لای]] از سوی [[مارشال چیانگ کایشک، ژنرال سرخ|چیانگ]]، برای شرکت در مذاکرات صلح و امضای پیمان ترک مخاصمه با [[ژاپن]] دعوت و در جلسات مختلف شرکت نمودند. | ||
در خلال 45 روز اقامت [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] و [[چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین|چوئِن لای]] در چونگ چینگ، [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] 11 بار با [[مارشال چیانگ کایشک، ژنرال سرخ|چیانگ کایشِک]] ملاقات و پیرامون اوضاع کشور [[چین]] پس از جنگ با هم مذاکره کردند که [[چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین|چوئِن لای]] همیشه در این مذاکرات حضور داشت و مطالب مطرح شده را تأیید می کرد. در نهایت این مذاکرات به نتیجه نرسید و [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] به یان اَن بازگشت ولی [[چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین|چو]] برای تنظیم بیانیه ی نهایی درچونگ چینگ ماند. و در مذاکرات بعدی نیز که با حضور نمایندگان [[آمریکا]] صورت گرفت حضور داشت. | |||
این مذاکرات در سال 1946 به قبول صلح بین دو حزب رقیب [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|کمونیست]] و [[تاسیس حزب کومین تانگ در گوانگ جو|کومین تانگ]] انجامید و قرار شد هر دو طرف ارتش های خود را از مسایل سیاسی کشور دور نگه دارند. | |||
[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] این قرار داد را پذیرفت و [[چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین|چوئِن لای]] را هم به همراه 8 نفر دیگر برای حضور در جمع دولت ائتلافی آینده معرفی کرد و پیشنهاد شد که [[چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین|چوئِن لای]] به معاونت ریاست جمهوری انتخاب شود. ولی در ادامه، مذاکرات متوقف و اختلافات و درگیری های نظامی اوج گرفت و هیچ یک از طرفین حاضر به عقب نشینی از مواضع خود نبودند. | |||
لذا، [[چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین|چوئِن لای]] به همراه سایر اعضای هیئت نان جینگ را که مجددا پایتخت دولت ملی شده بود، ترک نمودند و در گیری های نظامی در مناطق مختلف بار دیگر با شدت بیشتر آغاز و برخی از مواضع [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|کمونیست ها]] به دست ارتش ملی افتاده و جنگ داخلی اوج گرفت. در ماه مارس همان سال، نیروهای ارتش ملی، یان اَن مرکز استقرار [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|کمونیست ها]] را تسخیر کردند، ولی با اطلاعاتی که از سوی شبکه ی مخفی تحت امر [[چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین|چوئِن لای]] از وضعیت استقرار نیروهای ملی به دست آمده بود، ارتش سرخ توانست در حملات متعدد آنها را شکست داده و در ماه ژانویه ی 1949، [[پکن]] و سپس تیَنجین را تصرف و با قدرت تمام شمال [[چین]] را در اختیار بگیرند. | |||
[[چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین|چوئِن لای]] خود هیچ فرزندی نداشت، ولی تعدادی از فرزندان یتیم کشته شدگان [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|کمونیست]] را به فرزند خواندگی پذیرفت که یکی از آنها «لی پینگ(Li Ping)» بود که بعدها به مقام نخست وزیری [[چین]] رسید. | |||
پس از اشغال ووخان توسط ارتش ژاپن، [[چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین|چوئِن لای]] به همراه سایر اعضای دولت به چونگ چینگ منتقل شد و در آنجا هم بعنوان نماینده ی تام الاختیار [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] با دولت ملی همکاری می کرد و همزمان برای [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] نیز تلاش می نمود. از جمله‌ی آنها می توان به مدیریت دو روزنامه، مدیریت سازمان شبکه ی اطلاعات مخفی [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] و تلاش برای تبلیغات گسترده به نفع حزب، آزاد سازی زندانیان [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|کمونیست]] از زندان دولت ملی، سازماندهی شاخه‌ی جنوبی حزب و جذب نیروهای جدید به حزب اشاره کرد. در این دوران اعضای شبکه‌ی مخفی حزب زیر نظر [[چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین|چوئِن لای]] در تمام نهادهای سیاسی، اقتصادی، آموزشی، نظامی و اداری [[تاسیس حزب کومین تانگ در گوانگ جو|کومین تانگ]] رخنه کرده و تمام اطلاعات خود را در اختیار [[چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین|چو]] قرار می دادند. | |||
در ماه مه سال 1940، روابط میان دو حزب در اثر حادثه ای که در آن [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|نیروهای کمونیستی]] مورد حمله ی نیروهای ملی قرار گرفته بودند، تقریبا به هم خورده و تبلیغات علنی و عملیات گسترده ی نظامی علیه یکدیگر را آغاز کردند. در این دوره یکی از عوامل جاسوس [[چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین|چوئِن لای]] که در محافل دیپلماتیک فعالیت می کرد، خبر سرٌی را به اطلاع [[چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین|چوئِن لای]] رساند مبنی بر اینکه هیتلر قصد دارد در تاریخ 22 ماه ژوئیه‌ی سال 1941، به خاک [[روسیه|اتحاد جماهیر شوروی]] حمله کند. [[چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین|چوئِن لای]]2 روز پیش از آغاز این حمله، موضوع را طی تلگرافی به اطلاع استالین رساند که خبر مهمی بود<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی]، جلد 1، ص.230-232.</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین]]؛ [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۳۰
با تسلیم ژاپن در سال 1945، مائو و چوئِن لای از سوی چیانگ، برای شرکت در مذاکرات صلح و امضای پیمان ترک مخاصمه با ژاپن دعوت و در جلسات مختلف شرکت نمودند.
در خلال 45 روز اقامت مائو و چوئِن لای در چونگ چینگ، مائو 11 بار با چیانگ کایشِک ملاقات و پیرامون اوضاع کشور چین پس از جنگ با هم مذاکره کردند که چوئِن لای همیشه در این مذاکرات حضور داشت و مطالب مطرح شده را تأیید می کرد. در نهایت این مذاکرات به نتیجه نرسید و مائو به یان اَن بازگشت ولی چو برای تنظیم بیانیه ی نهایی درچونگ چینگ ماند. و در مذاکرات بعدی نیز که با حضور نمایندگان آمریکا صورت گرفت حضور داشت.
این مذاکرات در سال 1946 به قبول صلح بین دو حزب رقیب کمونیست و کومین تانگ انجامید و قرار شد هر دو طرف ارتش های خود را از مسایل سیاسی کشور دور نگه دارند.
حزب کمونیست این قرار داد را پذیرفت و چوئِن لای را هم به همراه 8 نفر دیگر برای حضور در جمع دولت ائتلافی آینده معرفی کرد و پیشنهاد شد که چوئِن لای به معاونت ریاست جمهوری انتخاب شود. ولی در ادامه، مذاکرات متوقف و اختلافات و درگیری های نظامی اوج گرفت و هیچ یک از طرفین حاضر به عقب نشینی از مواضع خود نبودند.
لذا، چوئِن لای به همراه سایر اعضای هیئت نان جینگ را که مجددا پایتخت دولت ملی شده بود، ترک نمودند و در گیری های نظامی در مناطق مختلف بار دیگر با شدت بیشتر آغاز و برخی از مواضع کمونیست ها به دست ارتش ملی افتاده و جنگ داخلی اوج گرفت. در ماه مارس همان سال، نیروهای ارتش ملی، یان اَن مرکز استقرار کمونیست ها را تسخیر کردند، ولی با اطلاعاتی که از سوی شبکه ی مخفی تحت امر چوئِن لای از وضعیت استقرار نیروهای ملی به دست آمده بود، ارتش سرخ توانست در حملات متعدد آنها را شکست داده و در ماه ژانویه ی 1949، پکن و سپس تیَنجین را تصرف و با قدرت تمام شمال چین را در اختیار بگیرند.
چوئِن لای خود هیچ فرزندی نداشت، ولی تعدادی از فرزندان یتیم کشته شدگان کمونیست را به فرزند خواندگی پذیرفت که یکی از آنها «لی پینگ(Li Ping)» بود که بعدها به مقام نخست وزیری چین رسید.
پس از اشغال ووخان توسط ارتش ژاپن، چوئِن لای به همراه سایر اعضای دولت به چونگ چینگ منتقل شد و در آنجا هم بعنوان نماینده ی تام الاختیار حزب کمونیست با دولت ملی همکاری می کرد و همزمان برای حزب کمونیست نیز تلاش می نمود. از جمله‌ی آنها می توان به مدیریت دو روزنامه، مدیریت سازمان شبکه ی اطلاعات مخفی حزب کمونیست و تلاش برای تبلیغات گسترده به نفع حزب، آزاد سازی زندانیان کمونیست از زندان دولت ملی، سازماندهی شاخه‌ی جنوبی حزب و جذب نیروهای جدید به حزب اشاره کرد. در این دوران اعضای شبکه‌ی مخفی حزب زیر نظر چوئِن لای در تمام نهادهای سیاسی، اقتصادی، آموزشی، نظامی و اداری کومین تانگ رخنه کرده و تمام اطلاعات خود را در اختیار چو قرار می دادند.
در ماه مه سال 1940، روابط میان دو حزب در اثر حادثه ای که در آن نیروهای کمونیستی مورد حمله ی نیروهای ملی قرار گرفته بودند، تقریبا به هم خورده و تبلیغات علنی و عملیات گسترده ی نظامی علیه یکدیگر را آغاز کردند. در این دوره یکی از عوامل جاسوس چوئِن لای که در محافل دیپلماتیک فعالیت می کرد، خبر سرٌی را به اطلاع چوئِن لای رساند مبنی بر اینکه هیتلر قصد دارد در تاریخ 22 ماه ژوئیه‌ی سال 1941، به خاک اتحاد جماهیر شوروی حمله کند. چوئِن لای2 روز پیش از آغاز این حمله، موضوع را طی تلگرافی به اطلاع استالین رساند که خبر مهمی بود[۱].
نیز نگاه کنید به
چوئن لای، نخست وزیر مادام العمر جمهوری خلق چین؛ حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین
کتابشناسی
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی، جلد 1، ص.230-232.