پوشش جنگلی در چین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''پوشش جنگلی:'' == کشور چین بیش از 158 میلیون و940 هزار هکتار جنگل دارد و این میزان 55/16درصد از مساحت کل کشور چین را پوشش داده است. از این لحاظ، چین در ردیف کشورهای با پوشش جنگلی کم قرار دارد، چون میزان متوسط پوشش جنگلی جهان 8/30 در صد است. جنگل­های طبیع...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:161728074184072-irannaz-com-300x200.jpg|بندانگشتی|جنگل بامبو در چین. قابل بازیابی از https://www.farmatma.in/bamboo-cultivation/]][[چین|کشور چین]] بیش از 158 میلیون و 940 هزار هکتار جنگل دارد و این میزان 55/16 درصد از مساحت کل کشور [[چین]] را پوشش داده است. از این لحاظ، [[چین]] در ردیف کشورهای با پوشش جنگلی کم قرار دارد، چون میزان متوسط پوشش جنگلی جهان 8/30 درصد است. 


== ''پوشش جنگلی:'' ==
=== جنگل های [[چین]] ===
کشور چین بیش از 158 میلیون و940 هزار هکتار جنگل دارد و این میزان 55/16درصد از مساحت کل کشور چین را پوشش داده است. از این لحاظ، چین در ردیف کشورهای با پوشش جنگلی کم قرار دارد، چون میزان متوسط پوشش جنگلی جهان 8/30 در صد است. جنگل­های طبیعی چین عمدتا در شمال شرق و جنوب غرب و جلگه­های شرقی چین که دارای جمعیت فراوان و اقتصاد پیشرفته است، واقع شده و مناطق شمال غربی این کشور جنگل­های کمی دارند.  
جنگل‌های طبیعی [[چین]] عمدتا در شمال شرق و جنوب غرب و جلگه‌های شرقی [[چین]] که دارای جمعیت فراوان و اقتصاد پیشرفته است، واقع شده و مناطق شمال غربی این کشور جنگل‌های کمی دارند.تنوع درختان جنگلی [[چین]] فروان است. برای نمونه، بیش از 2800 نوع درخت آربور وجود دارد. در حال حاضر، مساحت جنگل‌های مصنوعی [[چین]] به 33 میلیون و 790 هزار هکتار رسیده و از این لحاظ [[چین]] در مقام نخست جهان قرار دارد.  


تنوع درختان جنگلی چین فروان است. برای نمونه، بیش از 2800 نوع درخت آربور وجود دارد. در حال حاضر، مساحت جنگل­های مصنوعی چین به 33 میلیون و790 هزار هکتار رسیده و از این لحاظ چین در مقام نخست جهان قرار دارد.
=== مناطق جنگلی [[چین]] ===
عمده مناطق جنگلی [[چین]] عبارتند از: منطقه‌ی جنگلی شمال شرق که جنگل‌های «داشینگ آنلینگ»، «شیائو شینگ آنلینگ» و کوه «چانگ باشن» در آن واقع شده و بزرگترین منطقه‌ی جنگل‌های طبیعی [[چین]] به شمار می‌رود. منطقه‌ی جنگلی جنوب غرب کشور که شامل مناطق جنگلی کوه «هنگ‌دوان»، کوه «هیمالیا»، کناره‌های رود «یالوزانگبو» و غیره را می‌شود، دومین منطقه‌ی جنگلی بزرگ [[چین]] است<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی]، جلد 1، ص.62. </ref>.


عمده مناطق جنگلی چین عبارتند از: منطقه­ی جنگلی شمال شرق که جنگل­های«دا­شینگ آن­لینگ»، «شیائو شینگ آن­لینگ» و کوه«چانگ با­شن» در آن واقع شده و بزرگترین منطقه­ی جنگل­های طبیعی چین به شمار می­رود. منطقه­ی جنگلی جنوب غرب کشور که شامل مناطق جنگلی کوه«هنگ­دوان»، کوه«هیمالیا»، کناره­های رود«یالوزانگبو»و غیره را می­شود، دومین منطقه­ی جنگلی بزرگ چین است.
== نیز نگاه کنید به ==
[[جغرافیای طبیعی در چین]]؛ [[پوشش گیاهی در چین]]
 
== کتابشناسی ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۱۴

جنگل بامبو در چین. قابل بازیابی از https://www.farmatma.in/bamboo-cultivation/

کشور چین بیش از 158 میلیون و 940 هزار هکتار جنگل دارد و این میزان 55/16 درصد از مساحت کل کشور چین را پوشش داده است. از این لحاظ، چین در ردیف کشورهای با پوشش جنگلی کم قرار دارد، چون میزان متوسط پوشش جنگلی جهان 8/30 درصد است.

جنگل های چین

جنگل‌های طبیعی چین عمدتا در شمال شرق و جنوب غرب و جلگه‌های شرقی چین که دارای جمعیت فراوان و اقتصاد پیشرفته است، واقع شده و مناطق شمال غربی این کشور جنگل‌های کمی دارند.تنوع درختان جنگلی چین فروان است. برای نمونه، بیش از 2800 نوع درخت آربور وجود دارد. در حال حاضر، مساحت جنگل‌های مصنوعی چین به 33 میلیون و 790 هزار هکتار رسیده و از این لحاظ چین در مقام نخست جهان قرار دارد.

مناطق جنگلی چین

عمده مناطق جنگلی چین عبارتند از: منطقه‌ی جنگلی شمال شرق که جنگل‌های «داشینگ آنلینگ»، «شیائو شینگ آنلینگ» و کوه «چانگ باشن» در آن واقع شده و بزرگترین منطقه‌ی جنگل‌های طبیعی چین به شمار می‌رود. منطقه‌ی جنگلی جنوب غرب کشور که شامل مناطق جنگلی کوه «هنگ‌دوان»، کوه «هیمالیا»، کناره‌های رود «یالوزانگبو» و غیره را می‌شود، دومین منطقه‌ی جنگلی بزرگ چین است[۱].

نیز نگاه کنید به

جغرافیای طبیعی در چین؛ پوشش گیاهی در چین

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی، جلد 1، ص.62.