قوم دونگ شیانگ در چین: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''1- قوم دونگ شیانگ:''' محل سکونت این قوم بیشتر در استان گَنسو متمرکز است، ولی تعدادی از آنان نیز در بخشهایی از سین کیانگ اقامت دارند. زبان قوم دونگ شیانگ شاخهای از زبان آلتایی و گروه مغولی است که زبان نوشتاری ندارد. آنها اغلب به زبان چینی هم...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
قوم دونگ شیانگ محل سکونت این قوم بیشتر در استان گَنسو متمرکز است، ولی تعدادی از آنان نیز در بخشهایی از سین کیانگ اقامت دارند. زبان قوم دونگ شیانگ شاخهای از زبان آلتایی و گروه مغولی است که زبان نوشتاری ندارد. آنها اغلب به [[زبان چینی]] هم تکلم کرده و از کاراکترهای چینی استفاده میکنند. این قوم از نوع لباسی که میپوشند از سایرین متمایز می شوند. زنان دونگ شیانگ از پوشش اسلامی استفاده کرده و گروه های سنی زنان از رنگ های مختلف لباس آنان قابل تشخیص هستند. مردان نیز اغلب کلاه سفیدی بر سر میگذارند. طبق سرشماری سال 2009میلادی، جمعیت قوم دونگ شیانگ درحال حاضر حدود 550 هزار نفر است. | |||
نیز نگاه کنید به [[اقوام و اقلیت های نژادی مسلمان در چین]] | |||
نسخهٔ ۱۲ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۵۹
قوم دونگ شیانگ محل سکونت این قوم بیشتر در استان گَنسو متمرکز است، ولی تعدادی از آنان نیز در بخشهایی از سین کیانگ اقامت دارند. زبان قوم دونگ شیانگ شاخهای از زبان آلتایی و گروه مغولی است که زبان نوشتاری ندارد. آنها اغلب به زبان چینی هم تکلم کرده و از کاراکترهای چینی استفاده میکنند. این قوم از نوع لباسی که میپوشند از سایرین متمایز می شوند. زنان دونگ شیانگ از پوشش اسلامی استفاده کرده و گروه های سنی زنان از رنگ های مختلف لباس آنان قابل تشخیص هستند. مردان نیز اغلب کلاه سفیدی بر سر میگذارند. طبق سرشماری سال 2009میلادی، جمعیت قوم دونگ شیانگ درحال حاضر حدود 550 هزار نفر است.
نیز نگاه کنید به اقوام و اقلیت های نژادی مسلمان در چین