تاریخچه ی تلویزیون در چین: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''تاریخچهی تلویزیون در چین'' == در سرتاسر نیمهی نخست قرن بیستم، سرزمین چین در گیر جنگهای مستمر داخلی و تجاوز خارجی(ژاپن) بود، لذا زیر ساختهای ناقص، ابتدایی و توسعه نیافتهی ارتباطات موجود نیز در این درگیریها نابود شده و یا در خدمت نیروها...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
=== ''تاریخچه ی تلویزیون در [[چین]]'' === | |||
در سرتاسر نیمه ی نخست قرن بیستم، سرزمین [[چین]] در گیر جنگ های مستمر داخلی و تجاوز خارجی(ژاپن) بود، لذا زیر ساخت های ناقص، ابتدایی و توسعه نیافته ی ارتباطات موجود نیز در این درگیری ها نابود شده و یا در خدمت نیروهای نظامی بود. به همین جهت، تا سال 1958میلادی، زمینه برای تأسیس ایستگاه پخش تلویزیونی فراهم نبود. نخستین ایستگاه تلویزیونی در [[چین]](تلویزیون [[پکن]]) در اول ماه مه سال1958 راه اندازی شد و طی دو سال تعداد این ایستگاه ها در شهرهای مختلف به 12 مورد رسید. در اوایل دهه ی1960 که اتحاد جماهیر شوروی سابق کمک های مالی و فنی خود را به کشور [[چین]] قطع کرد، توسعه ی ایستگاه های نوپای تلویزیونی نیز در این کشور دچار بحران شده و از 23 ایستگاه به 5 ایستگاه کاهش یافته و بقیه تعطیل شدند. با آغاز انقلاب فرهنگی(1966 تا1976) همه ی برنامه های تلویزیونی ایستگاه های مختلف یکسان شدند تا سیاست های «مبارزات طبقاتی»، «ضد امپریالیستی، ضد بورژوازی، و ضد سرمایه داری» حزب کمونیست و اندیشه های مائو را تبلیغ و تشریح کنند. لذا، پخش برنامه های عادی تلویزیون [[پکن]] و متعاقب آن در سایر ایستگاه های محلی در سال1967متوقف شد. تنها در اوایل دهه ی1970 بود که برنامه های تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانه های خارجی حق حضور در گسترش رسانه ای دیداری و شنیداری نداشته و تمام مراحل سیاست گذاری، تولید و پخش برنامه ها در اختیار حزب و دولت بود. سیاست مائو این بود که تلویزیون باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاست های حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامه های این رسانه اعمال می شد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل(وزارت) رادیو، فیلم و تلویزیون تحت نظارت قرار داشت. ایستگاه های محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیته ی محلی حزب و نماینده ی نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند. برنامه های قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیه های سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامه های تفریحی مورد تأیید کمیته ی تبلیغات حزب می شد. پخش فیلم ها و برنامه های خارجی تنها یک درصد از برنامه ها را تشکیل می داد. آن هم صرفا شامل برنامه های تولید شده در کشورهای سوسیالیستی می شد.<ref>MBC. The Museum of Boroadcast Communication: www.museum.tv.China</ref><ref>سابقی، علی محمد(1392). "جامعه و فرهنگ چین." تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد ...، ص ... .</ref> | |||
== | = کتابشناسی = | ||
نسخهٔ ۲ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۱:۵۷
تاریخچه ی تلویزیون در چین
در سرتاسر نیمه ی نخست قرن بیستم، سرزمین چین در گیر جنگ های مستمر داخلی و تجاوز خارجی(ژاپن) بود، لذا زیر ساخت های ناقص، ابتدایی و توسعه نیافته ی ارتباطات موجود نیز در این درگیری ها نابود شده و یا در خدمت نیروهای نظامی بود. به همین جهت، تا سال 1958میلادی، زمینه برای تأسیس ایستگاه پخش تلویزیونی فراهم نبود. نخستین ایستگاه تلویزیونی در چین(تلویزیون پکن) در اول ماه مه سال1958 راه اندازی شد و طی دو سال تعداد این ایستگاه ها در شهرهای مختلف به 12 مورد رسید. در اوایل دهه ی1960 که اتحاد جماهیر شوروی سابق کمک های مالی و فنی خود را به کشور چین قطع کرد، توسعه ی ایستگاه های نوپای تلویزیونی نیز در این کشور دچار بحران شده و از 23 ایستگاه به 5 ایستگاه کاهش یافته و بقیه تعطیل شدند. با آغاز انقلاب فرهنگی(1966 تا1976) همه ی برنامه های تلویزیونی ایستگاه های مختلف یکسان شدند تا سیاست های «مبارزات طبقاتی»، «ضد امپریالیستی، ضد بورژوازی، و ضد سرمایه داری» حزب کمونیست و اندیشه های مائو را تبلیغ و تشریح کنند. لذا، پخش برنامه های عادی تلویزیون پکن و متعاقب آن در سایر ایستگاه های محلی در سال1967متوقف شد. تنها در اوایل دهه ی1970 بود که برنامه های تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانه های خارجی حق حضور در گسترش رسانه ای دیداری و شنیداری نداشته و تمام مراحل سیاست گذاری، تولید و پخش برنامه ها در اختیار حزب و دولت بود. سیاست مائو این بود که تلویزیون باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاست های حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامه های این رسانه اعمال می شد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل(وزارت) رادیو، فیلم و تلویزیون تحت نظارت قرار داشت. ایستگاه های محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیته ی محلی حزب و نماینده ی نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند. برنامه های قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیه های سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامه های تفریحی مورد تأیید کمیته ی تبلیغات حزب می شد. پخش فیلم ها و برنامه های خارجی تنها یک درصد از برنامه ها را تشکیل می داد. آن هم صرفا شامل برنامه های تولید شده در کشورهای سوسیالیستی می شد.[۱][۲]