میزان نقدینگی و درآمدهای دولت افغانستان

سال مالی در افغانستان از ۱ فروردین تا ۲۹ اسفند/ ۲۱ مارس تا ۲۰ مارس است.

میزان نقدینگی (به میلیون افغانی):

۲۰۰۷-۸	۲۰۰۶-۷	۲۰۰۵-۶	نوع نقدینگی
23/006	23/006	19/230	طلا
96/087	80/370	63/765	سایر (منابع)

پشتوانه‌های پولی (به میلیون افغانی):

۲۰۰۸	۲۰۰۷	۲۰۰۶	نوع پشتوانه
70/142/5	57/219/5	46/815/1	حق برداشت مخصوص صندوق بین المللی پول
76/862/6	56/919/9	32/690/7	ذخایر در صندوق بین‌المللی پول
4/552/9	۴/۴۴۵/۴	۱/۷۴۲/۱	سایر پس اندازها
151/558/0	118/584/8	81/247/9	ارزهای خارجی

درآمدها

درآمدهای دولت افغانستان در سال ۲۰۱۱، ۵۸/۱ میلیارد دلار بود؛ ولی هزینه‌های آن ۳/۳ میلیارد دلار بود.

منابع درآمد بودجه (به میلیون افغانی):

2008-9	2007-8	2006-7	نوع خرج
34/592	24/994	21/893	مالیات های مستقیم
6/400	7/633	6/713	مالیات های غیرمستقیم
18/418	12/948	11/980	درآمدهای انحصاری و اختصاصی
9/744	4/413	3/200	سایر درآمدها
9/783	8/445	6/896	درآمد سایر اموال و خدمات
44/375	33/438	28/789	جمع درآمدها

مخارج بودجه (به میلیون افغانی):

۲۰۰۸-۹	۲۰۰۷-۸	۲۰۰۶-۷	نوع خرج
45/578	33/567	26/454	حقوق و دستمزد
11/611	11/100	10/200	خرید کالا و خدمات
3/713	1/746	2/176	یارانه‌ها و انتقالات
2/940	2/829	2/461	مستمری
1/018	1/417	1/987	هزینه‌های سرمایه‌ای
۵۰۰	۱۰۷	۱۶۹	بهره
65/359	50/667	43/448	جمع مخارج

کمک‌های خارجی

باید کمک‌های خارجی را به منابع درآمد دولت افغانستان اضافه کنیم، در کنفرانس توکیو، که در سال ۲۰۰۲ برگزار شد، کشورهای کمک‌کننده توافق کردند ۴۳۰۰ میلیون دلار کمک در اختیار افغانستان قرار دهند.

درکنفرانس برلین، که در سال ۲۰۰۴ برگزار شد کشورهای کمک‌کننده قبول کردند ۴۵۰۰ میلیون دلار کمک برای اجرای پروژه‌ها به افغانستان کمک‌کنند.

در کنفرانس لندن، که در اوایل سال ۲۰۰۶ برگزار شد، کشورهای کمک‌کننده موافقت کردند ۱۰۵۰۰ میلیون دلارکمک برای بازسازی افغانستان در اختیار این کشور قرار دهند.

درکنفرانس دوم توکیو که در سال ۲۱۲ برگزار شد، کشورهای کمک‌کننده تعهد کردند تا سال ۲۰۱۷ سالانه ۴ میلیارد دلار (درمجموع ۱۶ میلیارد دلار) کمک در اختیار افغانستان قرار دهند. این مبلغ کمک، اگر به مرحله عمل برسد حدود یک‌چهارم نیازهای افغانستان را تأمین می‌کند.

کمتر از یک‌سوم این کمک‌ها (حدود ۲۰ تا ۳۰ درصد) در اختیار دولت افغانستان قرار داده شده است و مابقی را کشورها و سازمان‌های کمک‌کننده و مؤسسات غیردولتی خارجی مانند NGO ها مصرف کرده‌اند، ضمن اینکه بخشی از کمک‌های وعده داده‌شده نیز تحقق نیافته است. در کنفرانس لندن پیشنهاد شد ۵۰ درصد کمک‌ها به‌طور مستقیم به دولت افغانستان داده شود و مابقی را NGO های خارجی دریافت کرده و به مصرف پروژه‌ها برسانند؛ ولی آمریکا و ژاپن به بهانه وجود فساد اداری و مالی در افغانستان و عدم استفاده درست، آن را نپذیرفتند.

آمریکا بیشترین کمک‌های خارجی را ارائه داده است و بعد از آن ژاپن، اتحادیه اروپا، بانک جهانی، انگلیس، آلمان وکانادا قرار داشته‌اند.