هنجارها و ارزش های اجتماعی تایلند

ارزش‌ها و آداب و رسوم اجتماعی

تایلند را از آن رو «سرزمین لبخند» نام نهاده‌اند که خنده و خوش‌رویی، ویژگی اصلی مردم این سرزمین است، در آئین بودا خوش‌رویی و مهربانی با دیگران، نوعی ادای خیرات برای مردگان به‌شمار می‌رود. «تایلندی‌ها اگر خوشحال باشند، می‌خندند. اگر اشتباهی انجام داده باشند، برای عذرخواهی لبخند می‌زنند، برای تشکر هم لبخند می‌زنند. هر وقت عصبانی می‌شوند، می‌خندند و در وقت شرمندگی نیز لبخندی حاکی از تأسف به‌لب می‌آورند. آن‌ها به فکر امروز هستند و توجهی به دیروز و فردا ندارند، روحیه‌ای صلح‌جو دارند، اعتراض و مخالفت در آن‌ها کمتر دیده می‌شود. علاقه به زندگی و لذت‌بردن از آن در میان آن‌ها بسیار مشهود است و خیلی زود با هر وضعیتی هماهنگ می‌شوند، در مقابل عقاید مخالف، اهل تسامح هستند، در دفاع از عقیده خود، حساسیت چندانی ندارند. خون‌سردی، آرامش، خوش‌گذرانی و علاقه به رقص و خنده از خصوصیات آن‌ها است. انسان‌هایی صبور و اهل مدارا هستند و از رفتارهای تند و توهین‌آمیز دوری می‌کنند. در مجموع، غم و اندوه برای آن‌ها معنا ندارد. تایلندی‌ها میهمان‌نوازند. در تایلند

همه شغل‌ها محترم و مقدس هستند..

تایلندی‌ها همگی علاوه بر 1. Land of Smile.

۷۱

۷۲

نام اصلی خود، نام غیررسمی و معمولا کوتاهی نیز دارند... مردم تایلند به موسیقی غربی علاقه بسیاری دارند. به عهد خود وفادارند، دروغ نمی‌گویند، تهمت نمی‌زنند، غیبت نمی‌کنند و با بیگانگان همواره با نزاکت و تبسم رفتار می‌کنند.کم صحبت می‌کنند و درباره مسائل جدی حرف نمی‌زنند. در میان آن‌ها دزدی و تجاوز به مال و حقوق دیگران کمتر مشاهده می‌شود. در تجارت صادق‌اند و شرکای خوبی هستند. راحت‌طلبی و عشق به تعطیلی از دیگر خصوصیات مردم تایلند است» (پاک آئین، ۴۳:۱۳۹۰-۴۲).

«میانه‌روی اعتقاد اساسی آئین بودا است: خوشحالی و ناراحتی بیش از حد ممنوع است، در نتیجه، تایلندی‌ها به صبوری و بردباری معتقدند؛ چراکه مسائل مادی (و دستاوردهای فردی) در طرح کلی زندگی نقش مهمی ندارند» (فیتس جرالد، ۱۳۸۰ :۹).

محمدربیع در ۳۳۰ سال پیش، درباره برخی از رفتارهای اجتماعی مردم سیام چنین می‌نویسد:

«و فیمابین این طایفه بسیار قبیح است که احدی از دعوی عاجز آید ... و خود و زن و اطفال را می‌فروشند و رهن کرده خرج دعوی می‌کنند ... و بسا دعاوی روی داده که از زمان آبا و اجداد این پادشاه تا حال مشخص نشده و به هر چند سال، یک مرتبه در آن تجدید دعوی می‌کنند ... و آقا محمد [استرآبادی] چنان قرار داده بود که هر طایفه، قاضی و مفتی از خود داشته باشد و به مذهب و کیش خود با ایشان سر کنند ... در آن ولایت حمامی نیست، مرد و زن هر روز دو مرتبه به کنار این آب [رودخانه] آمده، بدن را می‌شویند و هرگز در مدت عمر سر به زیر آب نمی‌برند و آن کار را گناه می‌دانند» (محمدربیع، ۱۳۵۶: ۱۲۴-۱۲۱).

تایلندی‌ها مردمی بسیار خرافی هستند و این اعتقاد، نه‌تنها در میان عوام بلکه در میان فرهیختگان و سیاست‌مداران هم رایج

است، مردم برای انجام‌دادن مراسم و مسافرت‌ها و دیگر کارهای خود، به فال‌گیرها و پیشگویان رجوع می‌کنند، همچنین شرکت در بخت‌آزمایی، از علایق مردم تایلند است و برای پیشگویی نمره‌های برنده در قرعه‌کشی، به روش‌های عجیب و غریب متوسل می‌شوند. قبایل کوه‌نشین شمال تایلند به موجودات فوق طبیعی و اجرای آموزه‌های نیاکان خود باور دارند و خشنودی ارواح نیاکان را ارج می‌نهند. آن‌ها برنج را هم دارای روح می‌دانند و برای خشنودی روح برنج در کشت‌زارها دست به نیایش بر می‌دارند. تایلندی‌ها را می‌توان مردمی صادق، درستکار، با مناعت طبع، پایبند به اخلاق و معنویات دانست. احترام به بزرگان خانواده، در تایلند واجب است. نکته‌ای که باید درباره ارزش‌های اجتماعی مردم تایلند به یاد داشت، رابطه تاریخی آن‌ها با فیل است. می‌دانیم که فیل از حیوانات بومی هند و تایلند است؛ از این رو، افزون بر وجود فیزیکی آن در تایلند، از راه اساطیر هندی وارد نظام عقیدتی مردم تایلند شده است و جایگاه والایی نزد تایلندی‌ها دارد و در تاریخ و افسانه‌ها همواره نقشی برجسته ایفا می‌کند. به‌ویژه، فیل سفید که در میان مردم، غیر از احترام، تقدس نیز دارد؛ هرجا فیل سفیدی زاده شود، بر اساس سنت‌های تاریخی، از آن پادشاه شمرده می‌شود و باید آن را به‌خوبی تر و خشک کنند. به‌همین‌دلیل، از دیرباز یکی از عناوین رسمی شاهان تایلند که مایه مباهات آن‌هاست، «خداوند فیل سفید» تعیین شده است، در زمان پادشاهی رامای دوم که سه فیل سفید داشت، شکل فیل سفید بر روی زمینه سرخ پرچم ملی قرار گرفت و این پرچم سالیان دراز پرچم ملی تایلند بود.

۷۳

۱، از زمان‌های قدیم کشتی‌های تایلند، بر فراز دکل خود پرچم سرخ می‌زدند.

۷۴

در جامعه تایلند فاصله طبقاتی مسئله‌ای پذیرفته شده است و دشمنی طبقاتی رایج نیست. هر گروه اجتماعی درون روابط طبقاتی، به کار و کوشش سرگرم است.

«کلمه «تای» در لغت ایشان به معنی «آزادی» است و تایلندی‌ها خود را «مردم آزاد» لقب داده‌اند و به این نام افتخار می‌کنند. زن و مرد البسه قدیمی گوناگون و رنگارنگ را (جز در کوهستان‌ها) ترک کرده‌اند و به جامه‌های ساده اروپایی ملبس شده‌اند؛ در کوچه و بازار و مزرعه، در شهر و در ده و قصبه، همه جا آثار فعالیت و سعی و عمل نمودار است. در روش سیاسی از کمونیست‌ها بسیار بر حذر می‌باشند و کمتر به‌دنبال عقاید افراطی و انقلابی می‌روند. دو مبدأ مذهب و سلطنت در روح ایشان ریشه قوی دارد و از جان و دل به هر دو علاقه‌مند می‌باشند» (حکمت، ۱۳۳۶: ۳۹).