موتساگو در زیمبابوه: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''"موتساگو"'''<sup>[27]</sup> بالش یا پشتی چوبی که در میان مردم شونا به " موتساگو" و در میان گروه زبانی "سیندبله"<sup>[28]</sup> به "اومتیوا"<sup>[29]</sup>  معروف است و روزگاری در میان مردم زیمبابوه به عنوان وسیله ای برای خواب مورد استفاده قرار می گرفت. موتساگو از قط...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''"موتساگو"'''<sup>[27]</sup>
[[پرونده:موتساگو در زیمبابوه.png|بندانگشتی|179x179پیکسل|موتساگو]]
بالش یا پشتی چوبی که در میان مردم شونا به " موتساگو" (Mutsago) و در میان گروه زبانی "سیندبله" (Sindebele) به "اومتیوا" ("umqamelo" یا "umthiva") معروف است و روزگاری در میان مردم [[زيمبابوه|زیمبابوه]] به عنوان وسیله‌ای برای خواب مورد استفاده قرار می‌گرفت. موتساگو از قطعه‌ای چوب در رنگ‌ها و طرح‌های مختلف درست می‌شد. در بعضی از خانواده‌ها موتساگوهای چوبی بزرگان و نیاکان، طبق عرف از پدران به فرزندان می‌رسیده و نگهداری می‌شد<ref>ایپکچی، محمدحسن (1339). جامعه و فرهنگ [[زيمبابوه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص. 220.</ref>.


 
== کتابشناسی ==
بالش یا پشتی چوبی که در میان مردم شونا به " موتساگو" و در میان گروه زبانی "سیندبله"<sup>[28]</sup> به "اومتیوا"<sup>[29]</sup>  معروف است و روزگاری در میان مردم زیمبابوه به عنوان وسیله ای برای خواب مورد استفاده قرار می گرفت. موتساگو از قطعه ای چوب در رنگ ها و طرح های مختلف درست می شد.در بعضی از خانواده ها موتساگوهای چوبی بزرگان و نیاکان،طبق عرف از پدران به فرزندان می رسیده و نگهداری می شد.

نسخهٔ ‏۳۰ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۰۶

موتساگو

بالش یا پشتی چوبی که در میان مردم شونا به " موتساگو" (Mutsago) و در میان گروه زبانی "سیندبله" (Sindebele) به "اومتیوا" ("umqamelo" یا "umthiva") معروف است و روزگاری در میان مردم زیمبابوه به عنوان وسیله‌ای برای خواب مورد استفاده قرار می‌گرفت. موتساگو از قطعه‌ای چوب در رنگ‌ها و طرح‌های مختلف درست می‌شد. در بعضی از خانواده‌ها موتساگوهای چوبی بزرگان و نیاکان، طبق عرف از پدران به فرزندان می‌رسیده و نگهداری می‌شد[۱].

کتابشناسی

  1. ایپکچی، محمدحسن (1339). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص. 220.