شهر های بزرگ تابع دولت مرکزی چین: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی « = 4 شهر بزرگ تابع دولت مرکزی عبارتند از: = = پکن (بیجینگ) = پکن[1] پایتخت جمهوری خلق چین است و نام اختصاری آن«جینگ» میباشد. این شهر در انتهای شمالی جلگهی «خوابی[2]»(شمال چین)واقع شده است. اسامی تاریخی این شهر عبارتنداز:«جی»، «جونگدو»، «دادو»،...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳: | خط ۳: | ||
= پکن (بیجینگ) = | = پکن (بیجینگ) = | ||
پکن | [[پکن]](Beijing) پایتخت جمهوری خلق [[چین]] است و نام اختصاری آن«جینگ» میباشد. این شهر در انتهای شمالی جلگهی «خوابی(Hua Bei)»(شمال چین)واقع شده است. اسامی تاریخی این شهر عبارتنداز:«جی»، «جونگدو»، «دادو»، «پکن» و «بیجینگ». شهر پکن در سال1928میلادی عنوان اداری خود را یافت و در حال حاضر دارای 16 ناحیه و 2 شهرستان است. مساحت آن 16هزار و800 کیلومتر مربع است. تا پایان سال2002، جمعیت ثبت شدهی این شهر به11میلیون و 363 هزار نفر بود. شهر پکن مرکز سیاسی، اقتصادی، علمی، آموزشی و ترانزیت ترافیکی و همچین شهر گردشگر پذیر معروف جهان است. آثار دیدنی و تاریخی آن عبارتند از: دیوار بزرگ چین، کاخ ممنوعه، پارک مقدس«تیانتَن»، آرامگاه«شی سَنلینگ»، پارک«بِیهه»،کوه«شیانشَن»، میدان«تیان اَن مِن»، پارک جهانی، پارک اقلیتها و غیره. | ||
= شانگهای = | = شانگهای = | ||
نام اختصاری شانگهای | نام اختصاری [[شانگهای]](Shanghai)«خو» است. این شهر در بخش مرکزی ساحل شرقی چین و نقطهی پیوند رود«یانگ تسه» با دریا واقع شده است. این شهر در گذشته یک روستای ماهیگیری بوده و در دوران سلسلهی «سونگ» (960-1279 میلادی) به شهرکی به نام«شانگهای» تغییر یافت و مجددا در سال 1927 میلادی به عنوان واحد مستقل اداری«شهر شانگهای»"معرفی شد. این شهر 18 ناحیه و یک شهرستان و 5 هزار و800کیلومتر مربع وسعت دارد. تا پایان سال 2002، جمعیت ثبت شدهی این شهر به 13میلیون و 347 هزار نفر رسید. شانگهای بزرگترین شهر چین و جزو ده کلان شهر جهان است. این شهر همچنین دارای عناوین بزرگترین شهر صنعتی، مرکز بازرگانی و بانکداری و پایگاه پژوهش علمی چین است. | ||
= تیَن جین = | = تیَن جین = | ||
نام اختصاری شهر تیَن جین | نام اختصاری شهر تیَن جین(Tian Jin)، «جین» است و در شمال شرق جلگهی«هوا بِی» قرار گرفته و محل پیوند 5 شاخه از رود«هایخِه» با دریاست. تیان جین در سال 1928عنوان اداری«شهر تیَنجین» را گرفت و در حال حاضر دارای 15 ناحیه و 3 شهرستان و 11هزار کیلومتر مربع مساحت است. تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 9 میلیون و 190هزار و 500 نفر رسید. «تیَن جین» بزرگترین شهر صنعتی شمال چین و دارای منابع نفت، گاز، نمک دریایی فراوان و دارای زیربناهای صنعتی محکم است. این شهر مرکز صنعتی و بندر دریایی شمال چین نیز هست. آثار دیدنی و تاریخی«تیَنجین» عبارتند از: پارک«یواننینگ»، کاخ«تیَنخو»، قلعهی آتشبار«دا گوکو» و ناحیه ی گردشگری«پن شن». | ||
= چونگ چینگ = | = چونگ چینگ = | ||
نام اختصاری شهر | نام اختصاری شهر چونگ چینگ(Chongqing)«یو»است. این شهر در جنوب غرب چین و حوضهی بالای رود«یانگتسه» واقع شده است. این شهر در سال1997میلادی تاسیس شد و در حال حاضر دارای 15 ناحیه، 4 شهرک، 17 شهرستان و4 شهرستان خودمختار است. مساحت آن82هزار و300کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 31 میلیون و 70 هزار نفر رسید. «چونگ چینگ» شهر صنعتی جامع است و آثار گردشگری آن سد سه دهانه روی رود«یانگتسه»، کوه«پیپا» و کوه«جییون»را شامل میشود. | ||
جدول شماره 1- نام | جدول شماره 1- نام استانها و مراکز استانی | ||
{| class="wikitable" | {| class="wikitable" | ||
| colspan="3" | '''اسامی، نام اختصاری و مرکز بیست و سه استان چین''' | | colspan="3" | '''اسامی، نام اختصاری و مرکز بیست و سه استان چین''' | ||
خط ۱۱۷: | خط ۱۱۷: | ||
جدول شماره 2- نام پنج | جدول شماره 2- نام پنج منطقهی خودمختار چین | ||
{| class="wikitable" | {| class="wikitable" | ||
| colspan="3" |'''نام، نام اختصاری و مرکز پنج | | colspan="3" |'''نام، نام اختصاری و مرکز پنج منطقهی خودمختار چین''' | ||
|- | |- | ||
|'''نام مرکز''' | |'''نام مرکز''' | ||
خط ۱۲۷: | خط ۱۲۷: | ||
|'''خوخِهخَت''' | |'''خوخِهخَت''' | ||
|'''نیمِنگگو''' | |'''نیمِنگگو''' | ||
|''' | |'''منطقهی خودمختار مغولستان داخلی''' | ||
|- | |- | ||
|'''لهاسا''' | |'''لهاسا''' | ||
|'''ذانگ''' | |'''ذانگ''' | ||
|''' | |'''منطقهی خودمختار تبت''' | ||
|- | |- | ||
|'''ناننینگ''' | |'''ناننینگ''' | ||
|'''گوی''' | |'''گوی''' | ||
|''' | |'''منطقهی خودمختار قوم«جوانگ» گوانگشی''' | ||
|- | |- | ||
|'''اینچوان''' | |'''اینچوان''' | ||
|'''نینگ''' | |'''نینگ''' | ||
|''' | |'''منطقهی خودمختار قوم«هوی» نینگشیا''' | ||
|- | |- | ||
|'''اورومچی''' | |'''اورومچی''' | ||
|'''جیانگ''' | |'''جیانگ''' | ||
|''' | |'''منطقهی خودمختار اویغور سین کیانگ''' | ||
|} | |} | ||
جدول | جدول شماره 3- مشخصات مناطق ویژهی اداری چین | ||
{| class="wikitable" | {| class="wikitable" | ||
| colspan="2" |نام دو | | colspan="2" |نام دو منطقهی ویژهی اداری چین | ||
|- | |- | ||
|نام منطقه | |نام منطقه | ||
|مشخصات کلی | |مشخصات کلی | ||
|- | |- | ||
| | |هنگ کنگ | ||
| | |هنگ کنگ، در اول ژوئیهی سال1997میلادی از حاکمیت انگلیس به چین بازگشت. این منطقه در جنوب چین قرار دارد و جزایر«هنگ کنگ»، «جیو لونگ»، «شینجیه» جزایر اطراف«شین جیه»را شامل میشود. مساحت هنگ کنگ1098.51کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت هنگ کنگ به 6 میلیون و815 هزار و800 نفر رسید که جمعیت ثابت آن 6 میلیون و 625 هزار و 300 نفر و جمعیت سیار آن 190 هزار و 500 نفر بوده است. | ||
|- | |- | ||
|ماکائو | |ماکائو | ||
|ماکائو، در بیستم دسامبر سال1999 از حاکمیت پرتغال به چین بازگشت. ماکائو در جنوب چین قرار دارد. مساحت آن 258 هزار کیلومتر مربع است و تا پایان سال 2002 جمعیت آن بالغ بر 442 هزار نفر بود. | |ماکائو، در بیستم دسامبر سال1999 از حاکمیت پرتغال به چین بازگشت. ماکائو در جنوب چین قرار دارد. مساحت آن 258 هزار کیلومتر مربع است و تا پایان سال 2002 جمعیت آن بالغ بر 442 هزار نفر بود.<ref>سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص432-437</ref> | ||
|} | |} | ||
== کتاب شناسی == | |||
نسخهٔ ۲ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۴۸
4 شهر بزرگ تابع دولت مرکزی عبارتند از:
پکن (بیجینگ)
پکن(Beijing) پایتخت جمهوری خلق چین است و نام اختصاری آن«جینگ» میباشد. این شهر در انتهای شمالی جلگهی «خوابی(Hua Bei)»(شمال چین)واقع شده است. اسامی تاریخی این شهر عبارتنداز:«جی»، «جونگدو»، «دادو»، «پکن» و «بیجینگ». شهر پکن در سال1928میلادی عنوان اداری خود را یافت و در حال حاضر دارای 16 ناحیه و 2 شهرستان است. مساحت آن 16هزار و800 کیلومتر مربع است. تا پایان سال2002، جمعیت ثبت شدهی این شهر به11میلیون و 363 هزار نفر بود. شهر پکن مرکز سیاسی، اقتصادی، علمی، آموزشی و ترانزیت ترافیکی و همچین شهر گردشگر پذیر معروف جهان است. آثار دیدنی و تاریخی آن عبارتند از: دیوار بزرگ چین، کاخ ممنوعه، پارک مقدس«تیانتَن»، آرامگاه«شی سَنلینگ»، پارک«بِیهه»،کوه«شیانشَن»، میدان«تیان اَن مِن»، پارک جهانی، پارک اقلیتها و غیره.
شانگهای
نام اختصاری شانگهای(Shanghai)«خو» است. این شهر در بخش مرکزی ساحل شرقی چین و نقطهی پیوند رود«یانگ تسه» با دریا واقع شده است. این شهر در گذشته یک روستای ماهیگیری بوده و در دوران سلسلهی «سونگ» (960-1279 میلادی) به شهرکی به نام«شانگهای» تغییر یافت و مجددا در سال 1927 میلادی به عنوان واحد مستقل اداری«شهر شانگهای»"معرفی شد. این شهر 18 ناحیه و یک شهرستان و 5 هزار و800کیلومتر مربع وسعت دارد. تا پایان سال 2002، جمعیت ثبت شدهی این شهر به 13میلیون و 347 هزار نفر رسید. شانگهای بزرگترین شهر چین و جزو ده کلان شهر جهان است. این شهر همچنین دارای عناوین بزرگترین شهر صنعتی، مرکز بازرگانی و بانکداری و پایگاه پژوهش علمی چین است.
تیَن جین
نام اختصاری شهر تیَن جین(Tian Jin)، «جین» است و در شمال شرق جلگهی«هوا بِی» قرار گرفته و محل پیوند 5 شاخه از رود«هایخِه» با دریاست. تیان جین در سال 1928عنوان اداری«شهر تیَنجین» را گرفت و در حال حاضر دارای 15 ناحیه و 3 شهرستان و 11هزار کیلومتر مربع مساحت است. تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 9 میلیون و 190هزار و 500 نفر رسید. «تیَن جین» بزرگترین شهر صنعتی شمال چین و دارای منابع نفت، گاز، نمک دریایی فراوان و دارای زیربناهای صنعتی محکم است. این شهر مرکز صنعتی و بندر دریایی شمال چین نیز هست. آثار دیدنی و تاریخی«تیَنجین» عبارتند از: پارک«یواننینگ»، کاخ«تیَنخو»، قلعهی آتشبار«دا گوکو» و ناحیه ی گردشگری«پن شن».
چونگ چینگ
نام اختصاری شهر چونگ چینگ(Chongqing)«یو»است. این شهر در جنوب غرب چین و حوضهی بالای رود«یانگتسه» واقع شده است. این شهر در سال1997میلادی تاسیس شد و در حال حاضر دارای 15 ناحیه، 4 شهرک، 17 شهرستان و4 شهرستان خودمختار است. مساحت آن82هزار و300کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 31 میلیون و 70 هزار نفر رسید. «چونگ چینگ» شهر صنعتی جامع است و آثار گردشگری آن سد سه دهانه روی رود«یانگتسه»، کوه«پیپا» و کوه«جییون»را شامل میشود.
جدول شماره 1- نام استانها و مراکز استانی
اسامی، نام اختصاری و مرکز بیست و سه استان چین | ||
نام مرکز | نام اختصاری | نام استان |
شیجیا جوانگ | جی | خِه بِی |
تاییوان | جین | شانسی |
شِنیانگ | لیائو | لیائونینگ |
جیلین | جی | جیلین |
هاربین | خی | خِی لونگجیانگ |
نانجینگ | سو | جیانگسو |
خانگجو | جئه | جِئه جیانگ |
خِهفِی | وان | اَن خویی |
فوجو | مین | فوجیان |
نانچانگ | گان | جیانگسی |
جینان | لو | شاندونگ |
جِنگجو | یو | خِه نَن |
ووهان | آ | خوبِی |
چانگشائو | شیانگ | خونَن |
گوانگجو | یویه | گوانگدونگ |
خَیکو | چیونگ | خَینان |
چِنگدو | شو | سیچوان |
گوییانگ | چیان | گویجو |
کونمینگ | دین | یوننَن |
شیان | شیآن | شیانسی |
لنجو | لونگیاگان | گانسو |
شینینگ | جینگ | چینگخَی |
تایپه | تای | تایوان |
جدول شماره 2- نام پنج منطقهی خودمختار چین
نام، نام اختصاری و مرکز پنج منطقهی خودمختار چین | ||
نام مرکز | اسم اختصاری | نام منطقه |
خوخِهخَت | نیمِنگگو | منطقهی خودمختار مغولستان داخلی |
لهاسا | ذانگ | منطقهی خودمختار تبت |
ناننینگ | گوی | منطقهی خودمختار قوم«جوانگ» گوانگشی |
اینچوان | نینگ | منطقهی خودمختار قوم«هوی» نینگشیا |
اورومچی | جیانگ | منطقهی خودمختار اویغور سین کیانگ |
جدول شماره 3- مشخصات مناطق ویژهی اداری چین
نام دو منطقهی ویژهی اداری چین | |
نام منطقه | مشخصات کلی |
هنگ کنگ | هنگ کنگ، در اول ژوئیهی سال1997میلادی از حاکمیت انگلیس به چین بازگشت. این منطقه در جنوب چین قرار دارد و جزایر«هنگ کنگ»، «جیو لونگ»، «شینجیه» جزایر اطراف«شین جیه»را شامل میشود. مساحت هنگ کنگ1098.51کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت هنگ کنگ به 6 میلیون و815 هزار و800 نفر رسید که جمعیت ثابت آن 6 میلیون و 625 هزار و 300 نفر و جمعیت سیار آن 190 هزار و 500 نفر بوده است. |
ماکائو | ماکائو، در بیستم دسامبر سال1999 از حاکمیت پرتغال به چین بازگشت. ماکائو در جنوب چین قرار دارد. مساحت آن 258 هزار کیلومتر مربع است و تا پایان سال 2002 جمعیت آن بالغ بر 442 هزار نفر بود.[۱] |
کتاب شناسی
- ↑ سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص432-437