پکن: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی « = پکن (بیجینگ) = پکن[1] پایتخت جمهوری خلق چین است و نام اختصاری آن«جینگ» میباشد. این شهر در انتهای شمالی جلگهی «خوابی[2]»(شمال چین)واقع شده است. اسامی تاریخی این شهر عبارتنداز:«جی»، «جونگدو»، «دادو»، «پکن» و «بیجینگ». شهر پکن در سال1928میلادی...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
= پکن (بیجینگ) = | = پکن (بیجینگ) = | ||
پکن | [[پکن]](Beijing) پایتخت جمهوری خلق [[چین]] است و نام اختصاری آن«جینگ» میباشد. این شهر در انتهای شمالی جلگهی «خوابی(Hua Bei)»(شمال چین)واقع شده است. اسامی تاریخی این شهر عبارتنداز:«جی»، «جونگدو»، «دادو»، «پکن» و «بیجینگ». شهر پکن در سال1928میلادی عنوان اداری خود را یافت و در حال حاضر دارای 16 ناحیه و 2 شهرستان است. مساحت آن 16هزار و800 کیلومتر مربع است. تا پایان سال2002، جمعیت ثبت شدهی این شهر به11میلیون و 363 هزار نفر بود. شهر پکن مرکز سیاسی، اقتصادی، علمی، آموزشی و ترانزیت ترافیکی و همچین شهر گردشگر پذیر معروف جهان است. آثار دیدنی و تاریخی آن عبارتند از: دیوار بزرگ چین، کاخ ممنوعه، پارک مقدس«تیانتَن»، آرامگاه«شی سَنلینگ»، پارک«بِیهه»،کوه«شیانشَن»، میدان«تیان اَن مِن»، پارک جهانی، پارک اقلیتها و غیره.<ref>سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص432-433</ref> | ||
== کتاب شناسی == |
نسخهٔ ۲ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۴۹
پکن (بیجینگ)
پکن(Beijing) پایتخت جمهوری خلق چین است و نام اختصاری آن«جینگ» میباشد. این شهر در انتهای شمالی جلگهی «خوابی(Hua Bei)»(شمال چین)واقع شده است. اسامی تاریخی این شهر عبارتنداز:«جی»، «جونگدو»، «دادو»، «پکن» و «بیجینگ». شهر پکن در سال1928میلادی عنوان اداری خود را یافت و در حال حاضر دارای 16 ناحیه و 2 شهرستان است. مساحت آن 16هزار و800 کیلومتر مربع است. تا پایان سال2002، جمعیت ثبت شدهی این شهر به11میلیون و 363 هزار نفر بود. شهر پکن مرکز سیاسی، اقتصادی، علمی، آموزشی و ترانزیت ترافیکی و همچین شهر گردشگر پذیر معروف جهان است. آثار دیدنی و تاریخی آن عبارتند از: دیوار بزرگ چین، کاخ ممنوعه، پارک مقدس«تیانتَن»، آرامگاه«شی سَنلینگ»، پارک«بِیهه»،کوه«شیانشَن»، میدان«تیان اَن مِن»، پارک جهانی، پارک اقلیتها و غیره.[۱]
کتاب شناسی
- ↑ سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص432-433