زارزوئلا: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:زارزوئلا در اسپانیا.jpg|بندانگشتی|زارزوئلا در اسپانیا]]در سال 1657 در کاخ سلطنتی پرادو شاه فیلیپ چهارم و ملکه ماریانا به همراه دربار، شاهد اجرای گونه‌ای جدید از کمدی بودند که توسط پدرو کالدرون د لا بارکا (Pedro Caldron de la barca) نوشته شده بود و خوان دِ ایدالگو (Juan de Hidalgo) برای آن قطعه‌ای را ساخته بود. این نمایش با نام El Laurel de apolo به عنوان اولین اجرای زارزوئلا شناخته می‌شود. این نام از یکی از شکارگاه‌هایی که پادشاه در آن به شکار می‌پرداخت و دارای بوته‌های انبوه تمشک جنگلی بود، برگرفته شده است. با تشکیل این گونه تئاتری، حیطه‌ی این هنر از اپراهای کلاسیک، به نمایش‌های پر سر و صدا و خنده دار که در آن آهنگ‌های مردمی‌نیز نواخته می‌شد، گسترش یافت. کم کم با حضور آهنگسازان ایتالیایی در اسپانیا، زارزوئلا در پایان قرن هجدهم، به مدت شصت سال پایگاه مردمی‌اش را از دست می‌دهد، چرا که اپرای ایتالیایی بیشتر مورد توجه عموم قرار میگیرد. اما در نیمه دوم قرن نوزدهم، عصر طلایی زارزوئلا فرا می‌رسد. در این عصر، آهنگسازانی همچون فرانسیسکو آسنخو باربیِری (Francisco asenjo Barbieri) که به عنوان پدر جنبش‌های موسیقایی اسپانیا در قرن 19 شناخته می‌شود، این نمایش بومی‌اسپانیا را رونقی دوباره بخشید. بعد از جنگ‌های داخلی اسپانیا، تلاش‌های پابلو سوروثابال (Pablo Sorozabal) بود که این هنر را همچنان زنده نگه داشت. در زارزوئلا، دیالوگ‌ها هم به شکل آهنگین و هم به فرم گفتاری خوانده می‌شود. موسیقی آن نیز به صورت زنده، هم به گونه اپرایی و هم موسیقی مردمی اجرا می‌شود.<ref>فاخری، مهدی(1392). جامعه و فرهنگ اسپانیا. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)</ref>[xl] | |||
== پاورقی == | |||
[xl] http://www.zarzuela.net/zarhome/zarhome000.htm | |||
نسخهٔ ۷ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۲۵
در سال 1657 در کاخ سلطنتی پرادو شاه فیلیپ چهارم و ملکه ماریانا به همراه دربار، شاهد اجرای گونه‌ای جدید از کمدی بودند که توسط پدرو کالدرون د لا بارکا (Pedro Caldron de la barca) نوشته شده بود و خوان دِ ایدالگو (Juan de Hidalgo) برای آن قطعه‌ای را ساخته بود. این نمایش با نام El Laurel de apolo به عنوان اولین اجرای زارزوئلا شناخته می‌شود. این نام از یکی از شکارگاه‌هایی که پادشاه در آن به شکار می‌پرداخت و دارای بوته‌های انبوه تمشک جنگلی بود، برگرفته شده است. با تشکیل این گونه تئاتری، حیطه‌ی این هنر از اپراهای کلاسیک، به نمایش‌های پر سر و صدا و خنده دار که در آن آهنگ‌های مردمی‌نیز نواخته می‌شد، گسترش یافت. کم کم با حضور آهنگسازان ایتالیایی در اسپانیا، زارزوئلا در پایان قرن هجدهم، به مدت شصت سال پایگاه مردمی‌اش را از دست می‌دهد، چرا که اپرای ایتالیایی بیشتر مورد توجه عموم قرار میگیرد. اما در نیمه دوم قرن نوزدهم، عصر طلایی زارزوئلا فرا می‌رسد. در این عصر، آهنگسازانی همچون فرانسیسکو آسنخو باربیِری (Francisco asenjo Barbieri) که به عنوان پدر جنبش‌های موسیقایی اسپانیا در قرن 19 شناخته می‌شود، این نمایش بومی‌اسپانیا را رونقی دوباره بخشید. بعد از جنگ‌های داخلی اسپانیا، تلاش‌های پابلو سوروثابال (Pablo Sorozabal) بود که این هنر را همچنان زنده نگه داشت. در زارزوئلا، دیالوگ‌ها هم به شکل آهنگین و هم به فرم گفتاری خوانده می‌شود. موسیقی آن نیز به صورت زنده، هم به گونه اپرایی و هم موسیقی مردمی اجرا می‌شود.[۱][xl]
پاورقی
[xl] http://www.zarzuela.net/zarhome/zarhome000.htm
- ↑ فاخری، مهدی(1392). جامعه و فرهنگ اسپانیا. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)