رشد اقتصادی تحت حاکمیت نسل سوم(1989 تا 2002): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
== | ===مقدمه=== | ||
در دهه‌ی1990، چینِ پس از حادثه‌ی میدان تیَن آنمِن را جیانگزِمین(Jiang Zemin) | در دهه‌ی1990، چینِ پس از حادثه‌ی میدان تیَن آنمِن را جیانگزِمین(Jiang Zemin) به‌عنوان دبیرکل حزب و رییس جمهوری و جورونگجی(Zhu Rongji)در پست نخست وزیری که هر دو شهردار پیشین [[شانگهای]] بودند، رهبری کردند. | ||
=== رشد اقتصادی === | |||
اصلاحات اقتصادی کلان جیانگ، هرچه بیشتر نظریه‌ی«سوسیالیسم با ویژگی [[چین]]» دِنگ را به پیش هدایت کرد. دروان جیانگ همزمان با رشد فوق العاده‌ی اقتصادی، شاهد رشد فساد اجتماعی، بیکاری ناشی از بستن کارخانجات زیان‌آور دولتی، در بوته‌ی آزمایش قرار گرفتن سیستم ناقص رفاه اجتماعی، و آلودگی شدید محیط زیست بود. تحت مدیریت ده ساله‌ی جیانگزِمین، سیاست اقتصادی [[چین]]، 250 میلیون کشاورز را از فقر نجات داد و به‌صورت پایدار، رشد اقتصادی متوسط 2/12 درصدی را درپی داشت. همچنین در اواخر این دهه بود که [[چین]] شاهد بازگشت دو مستعمره‌ی سابق به [[چین]] بود. [[هنگ کنگ]] در سال 1997 از [[بریتانیا]] و ماکائو در سال 1999 از پرتغال. و در سال 2001 بود که [[چین]] رسما به عضویت سازمان تجارت جهانی در آمد. | |||
از نظر سیاست خارجی، چین به خاطر ممنوع ساختن فعالیت گروه فالونگونگ(Falun Gong) در سال 1999، بیشتر زیر ذره بین سازمان دیده بان حقوق بشر قرار گرفت. در بحران مالی آسیا در سال 1997، اقتصاد چین با قدرت تمام در مقابل این بحران ایستاد و تقریبا آسیا را از بحران | رابطه‌ی [[چین]] و آمریکا در پایان دهه‌ی 1990، با بمباران سفارت [[چین]] در بلگراد متشنج شد. همچنین در سال 2001 یک هواپیمای نظامی [[چین]] با هواپیمای تجسسی آمریکایی در آب‌های بین المللی در نزدیکی جزیره‌ی خَینَن(Hainan) برخورد و آتش خشم مردم [[چین]] علیه آمریکا را شعله‌ورتر ساخت. | ||
=== سیاست خارجی [[چین]] === | |||
از نظر سیاست خارجی، [[چین]] به خاطر ممنوع ساختن فعالیت گروه فالونگونگ(Falun Gong) در سال 1999، بیشتر زیر ذره بین [https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AF%DB%8C%D8%AF%D9%87%E2%80%8C%D8%A8%D8%A7%D9%86_%D8%AD%D9%82%D9%88%D9%82_%D8%A8%D8%B4%D8%B1 سازمان دیده بان حقوق بشر] قرار گرفت. در بحران مالی آسیا در سال 1997، اقتصاد چین با قدرت تمام در مقابل این بحران ایستاد و تقریبا آسیا را از بحران اقتصادی نجات داد. در سیاست داخلی، این کشور توانست استاندارد زندگی مردم را به‌طور چشمگیری بهبود بخشد. اگرچه در این دوران، فاصله‌ی طبقاتی میان شهر و روستا نیز گسترش بیشتری یافت. افزایش نابرابری ثروت میان مناطق شرقی با مناطق غربی و مرکزی، دولت را وادار به اجرای سیاست«توسعه‌ی غرب» نمود که نماد این سیاست احداث راه آهن چینگخَی(Qinghai)تبت به شمار می‌آید.<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص 145-146</ref> | |||
نیز نگاه کنید به [[جمهوری خلق چین]]؛ ظهور دنگ شیائو پینگ و آغاز اصلاحات | |||
=== کتاب شناسی === | === کتاب شناسی === | ||
نسخهٔ ۳۰ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۱۱
مقدمه
در دهه‌ی1990، چینِ پس از حادثه‌ی میدان تیَن آنمِن را جیانگزِمین(Jiang Zemin) به‌عنوان دبیرکل حزب و رییس جمهوری و جورونگجی(Zhu Rongji)در پست نخست وزیری که هر دو شهردار پیشین شانگهای بودند، رهبری کردند.
رشد اقتصادی
اصلاحات اقتصادی کلان جیانگ، هرچه بیشتر نظریه‌ی«سوسیالیسم با ویژگی چین» دِنگ را به پیش هدایت کرد. دروان جیانگ همزمان با رشد فوق العاده‌ی اقتصادی، شاهد رشد فساد اجتماعی، بیکاری ناشی از بستن کارخانجات زیان‌آور دولتی، در بوته‌ی آزمایش قرار گرفتن سیستم ناقص رفاه اجتماعی، و آلودگی شدید محیط زیست بود. تحت مدیریت ده ساله‌ی جیانگزِمین، سیاست اقتصادی چین، 250 میلیون کشاورز را از فقر نجات داد و به‌صورت پایدار، رشد اقتصادی متوسط 2/12 درصدی را درپی داشت. همچنین در اواخر این دهه بود که چین شاهد بازگشت دو مستعمره‌ی سابق به چین بود. هنگ کنگ در سال 1997 از بریتانیا و ماکائو در سال 1999 از پرتغال. و در سال 2001 بود که چین رسما به عضویت سازمان تجارت جهانی در آمد.
رابطه‌ی چین و آمریکا در پایان دهه‌ی 1990، با بمباران سفارت چین در بلگراد متشنج شد. همچنین در سال 2001 یک هواپیمای نظامی چین با هواپیمای تجسسی آمریکایی در آب‌های بین المللی در نزدیکی جزیره‌ی خَینَن(Hainan) برخورد و آتش خشم مردم چین علیه آمریکا را شعله‌ورتر ساخت.
سیاست خارجی چین
از نظر سیاست خارجی، چین به خاطر ممنوع ساختن فعالیت گروه فالونگونگ(Falun Gong) در سال 1999، بیشتر زیر ذره بین سازمان دیده بان حقوق بشر قرار گرفت. در بحران مالی آسیا در سال 1997، اقتصاد چین با قدرت تمام در مقابل این بحران ایستاد و تقریبا آسیا را از بحران اقتصادی نجات داد. در سیاست داخلی، این کشور توانست استاندارد زندگی مردم را به‌طور چشمگیری بهبود بخشد. اگرچه در این دوران، فاصله‌ی طبقاتی میان شهر و روستا نیز گسترش بیشتری یافت. افزایش نابرابری ثروت میان مناطق شرقی با مناطق غربی و مرکزی، دولت را وادار به اجرای سیاست«توسعه‌ی غرب» نمود که نماد این سیاست احداث راه آهن چینگخَی(Qinghai)تبت به شمار می‌آید.[۱]
نیز نگاه کنید به جمهوری خلق چین؛ ظهور دنگ شیائو پینگ و آغاز اصلاحات
کتاب شناسی
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص 145-146