یائو و شون

تقریبا، از4000 سال پیش، در روند شکل گیری ملیت«خوا شیا» چندین شخصیت برجسته در میان ملت چین پا به عرصه­‌ی وجود گذاردند که از جمله­‌ی آن‌­ها می‌­توان از«یائو» ، «شون» و «یو» نام برد. گفته می‌­شود که از« یائو» در کتاب­‌های«شانگ شو» و «شی جی» و «فانگ سون» که از قدیمی­‌ترین کتاب­‌های چینی هستند، نام برده شده است. برخی نیز گفته‌­اند«یائو» از نسل جوان‌تر«خوانگ­دی»(امپراتور زرد)،پدر ملت«خوا شیا» بوده است. وی باهوش و مهربان و مورد احترام همه بود. در 16 سالگی به عنوان رئیس قبیله انتخاب شد. طبق یادداشت­‌های تاریخی، «یائو» پایتخت خود را در«پینگ یانگ» در شهر «لین فِن» کنونی، در استان«شن­سی» قرار داد.

او، پس از رسیدن به مقام ریاست قبیله، نخستین کاری­‌که انجام داد، ایجاد همبستگی میان اعضای قبیله بود. بعدها کار مقامات دولتی را بررسی و به آن نظم و نسق داد. او به مردم آموخت که با هم در صلح و صفا زندگی کنند. گفته شده است که در زمان وی برای نخستین بار تقویم سالانه ایجاد شد تا مردم به کارهای خود بهتر سامان داده و بر اساس فصول سالانه تولیداتشان را ارایه کنند.

«یائو» در زمینه­‌ی نظامی هم فرد با هوش و قدرتمندی بود. وی نیروهای شورشي قبایل جنوب را سرکوب و خود در جنگ­‌ها شرکت می­‌کرد. او به مدت70 سال امپراتور بود و برای حل مشکلات اجتماعی و مسایل خانوادگی افراد جامعه تلاش فراوانی کرد.

«یائو» داماد خود«شون» را فرستاد تا مقامات و مردم سرزمینش را با اخلاق خوب آشنا سازد. او مورد استقبال مردم و مسوولان قرار گرفت. او به«شون» فرمان داد که امور مردم را مدیریت کرده و مشکلات آنان را حل نماید. وی به« شون» دستور داد که در تنهایی و در جنگل­‌ها و کوه­‌ها و طبیعت خود را برای خدمت به مردم بیازماید. پس از آزمون­‌های زیاد، سرانجام مقام امپراتوری را به«شون» به عنوان جانشین خود واگذار کرد.

«شون» تولید را توسعه داد و با ابداع فنون جدید، در زمینه‌­ی کشاورزی و صنعت به پیشرفت­‌های بزرگی نائل آمد. او، در مدیریت کشور، شریک غم و شادی مردم بود و در زندگی آن­‌ها تحولات مثبت زیادی ایجاد کرد. در دوران او اوضاع سیاسی، تولیدات كشاورزي و آثار هنري بسیار مطلوب بود. سرانجام، «شون»" در 110 سالگی به علت بیماری در گذشت و مقبره اش در جنوب شهرستان«نینگ یوان» در استان«خو­نَن» است.

کتابشناسی

1.سابقی، محمد علی(1392). جامعه و فرهنگ چین.تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول،ص 153