شعر فرانسه در دوران جنگ جهانی دوم: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''شعر''' شعر پس از دوران جنگ با دستاوردهای قبل از سال 1939 قطع رابطه نکرد بلکه اکثر شاعران بزرگ این دوره به نسلی تعلق داشتند که قبل از جنگ دوم جهانی نیز آثار فراوانی ارائه داده بودند. در طول سال های جنگ شاعران مختلف فرانسه با دیدگاه های بسیار متفاو...» ایجاد کرد) |
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''شعر''' | '''شعر''' | ||
شعر پس از دوران جنگ با دستاوردهای قبل از سال 1939 قطع رابطه نکرد بلکه اکثر شاعران بزرگ این دوره به نسلی تعلق داشتند که قبل از جنگ دوم جهانی نیز آثار فراوانی ارائه داده بودند. در طول سال های جنگ شاعران مختلف فرانسه با دیدگاه های بسیار متفاوت – لویی آراگون، پل الوار،ژول سوپرویل، پیرامانوئل و رنه شار- در فراخوانی برای مقاومت ندای مشابهی سر می دهند و ارزش های ملی را باشور و هیجان می ستایند. در این دوره به تعداد مجلات و مجموعه های زیر زمینی افزوده می شود: دفترچه های جنوب فونتن، شعر40،41و غیره، انتشارات مینویی... و از خلال این مطبوعات، نداهای بی شماری نغمه برادری سر می دهند.اما در مورد شاعران پس از جنگ، شاعرانی چون ژاک پره ور[114](1977-1900)، هانری میشو[115] (1985-1899) و فرانسی پونژ(1988-1899) کوچک ترین شباهتی به یکدیگر ندارند مگر از این نظر که متمایز و متفاوت بودن و همچنین به گریز از مسیرهای مبتذل و شاهراههای شهر سنتی تمایل داشته اند. | شعر پس از دوران جنگ با دستاوردهای قبل از سال 1939 قطع رابطه نکرد بلکه اکثر شاعران بزرگ این دوره به نسلی تعلق داشتند که قبل از جنگ دوم جهانی نیز آثار فراوانی ارائه داده بودند. در طول سال های جنگ شاعران مختلف [[فرانسه]] با دیدگاه های بسیار متفاوت – لویی آراگون، پل الوار،ژول سوپرویل، پیرامانوئل و رنه شار- در فراخوانی برای مقاومت ندای مشابهی سر می دهند و ارزش های ملی را باشور و هیجان می ستایند. در این دوره به تعداد مجلات و مجموعه های زیر زمینی افزوده می شود: دفترچه های جنوب فونتن، شعر40،41و غیره، انتشارات مینویی... و از خلال این مطبوعات، نداهای بی شماری نغمه برادری سر می دهند.اما در مورد شاعران پس از جنگ، شاعرانی چون ژاک پره ور[114](1977-1900)، هانری میشو[115] (1985-1899) و فرانسی پونژ(1988-1899) کوچک ترین شباهتی به یکدیگر ندارند مگر از این نظر که متمایز و متفاوت بودن و همچنین به گریز از مسیرهای مبتذل و شاهراههای شهر سنتی تمایل داشته اند. | ||
نسخهٔ ۴ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۱۲
شعر
شعر پس از دوران جنگ با دستاوردهای قبل از سال 1939 قطع رابطه نکرد بلکه اکثر شاعران بزرگ این دوره به نسلی تعلق داشتند که قبل از جنگ دوم جهانی نیز آثار فراوانی ارائه داده بودند. در طول سال های جنگ شاعران مختلف فرانسه با دیدگاه های بسیار متفاوت – لویی آراگون، پل الوار،ژول سوپرویل، پیرامانوئل و رنه شار- در فراخوانی برای مقاومت ندای مشابهی سر می دهند و ارزش های ملی را باشور و هیجان می ستایند. در این دوره به تعداد مجلات و مجموعه های زیر زمینی افزوده می شود: دفترچه های جنوب فونتن، شعر40،41و غیره، انتشارات مینویی... و از خلال این مطبوعات، نداهای بی شماری نغمه برادری سر می دهند.اما در مورد شاعران پس از جنگ، شاعرانی چون ژاک پره ور[114](1977-1900)، هانری میشو[115] (1985-1899) و فرانسی پونژ(1988-1899) کوچک ترین شباهتی به یکدیگر ندارند مگر از این نظر که متمایز و متفاوت بودن و همچنین به گریز از مسیرهای مبتذل و شاهراههای شهر سنتی تمایل داشته اند.